Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει πως "κινδυνεύουμε απ´ αυτούς που μας περιφρουρούν και καταδιώκουν αυτούς που δεν μας μοιάζουν."
Το να βλέπεις τα παλικάρια του Μιχαλολιάκου να αναλαμβάνουν το ρόλο του μασκοφόρου εκδικητή, υπερασπιστή του φυλετικού μίσους, που σπέρνει ανενόχλητος τον τρόμο και μοιράζει από μπουνιές μέχρι μαχαιριές σε όποιον, όπου και όποτε γουστάρει, με την ίδια χαλαρότητα που παρακολουθείς την κλήρωση του ΤΖΟΚΕΡ στην τηλεόραση, είναι σημείο της τραγικότητας των καιρών μας.
Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ραφήνα καταδεικνύουν με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η ανοχή της δικαιοσύνης -που συμπορεύεται με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας, πηγάζει και τροφοδοτείται μάλιστα από αυτή- έπρεπε να έχει από καιρό εξαντληθεί.
Η εικόνα τραμπούκων να κάνουν έλεγχο νομιμότητας σε πλανόδιους μικροπωλητές, να αποφασίζουν για την ποινή τους και να την εκτελούν παρουσιάστηκε ως το "απολύτως αναγκαίο" απο όλες τις εκφάνσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Φασιστικές και Ναζιστικές Οεγανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή χειρίζονται την προπαγάνδα όπως ο Μέσι την μπάλα, περίτεχνα και αποτελεσματικά. Το μίσος προς τον διαφορετικό συνάνθρωπο το ανήγαγε σε κυρίαρχη ιδεολογία εδώ και περισσότερο από 2 δεκαετίες, με ρυθμό γεωμετρικής πρόοδου, η κρατούσα τάξη μέσω αφενός των εγκάθετών της στα ΜΜΕ και αφετέρου του πολιτικού κατεστημένου.
Ο εκφασισμός μιας κοινωνίας είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνια και σίγουρα να παρέλθει μια γενιά. Τα στοιχεία αυτά υπήρχαν από την μεταπολίτευση κι έπειτα διάσπαρτα σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, σαν ένα είδος "κοιμώμενου πράκτορα", επειδή όμως τα μεγάλα αστικά κόμματα είχαν στήσει τόσο περίτεχνα τον ιστό του πελατειακού συστήματος τους είχαν εγκλωβίσει στη σφαίρα του προσωπικού συμφέροντος, χωρίς όμως να κάνουν κάτι για να τους στρέψουν προς έναν πιο προοδευτικό τρόπο σκέψης.
Ο λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, η αντίδραση είναι κάτι που μισεί η κάθε εξουσία, ο,τι πρόθεμα και αν προσεταιρίζεται, σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο. Όταν ο Λοβέρδος έδωσε στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα λοιπά στοιχεία των οροθετικών ιερόδουλων, ο εισαγγελέας φοβήθηκε μην πάρει δυσμενή μετάθεση, η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων κοίταζε την πανσέληνο και όλοι εμείς καθήσαμε με το ίδιο βλακώδες βλέμμα της αποχαύνωσης στην ίδια γωνία του καναπέ και ίσως να πήραμε μια έκφραση ενόχλησης (σαν να έπεσε παραπάνω αλάτι στο μαγείρεμα), ίσως να κάναμε ένα ποστ στο Facebook, να tweetάραμε κάτι αρκούντως ψαγμένο με ολίγο από Μπρεχτ άντε να γράψαμε μια αράδα στο blog. Μετά από ένα μήνα όλοι το είχαμε ξεχάσει, το σβήσαμε από τη μνήμη μας, ατομική και συλλογική. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κοινωνία είναι να αλλοτριωθεί το "αυθόρμητό" της, σε εποχές χαλεπών οικονομικών συγκαιριών το συλλογικό αυθόρμητο υπερισχύει του συλλογικού συνειδητού. Είναι αυτό που κάνει 8 στους 10 συνανθρώπους μας να γίνονται επιφυλακτικοί στη θέα ενός μετανάστη και 1 στους 10 να παίρνει τηλέφωνο τους χρυσαυγίτες.
Όσο η κοινωνία κάνει βήματα προς τα πίσω τόσο σαγηνεύεται από την κτηνωδία και την ωμή δύναμη. Το αίσθημα ανασφάλειας, που ενισχύεται από τη φασιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, αναζητεί απεγνωσμένα έναν νταβατζή να παρέχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας την ίδια ώρα που θα κακοποιεί την κοινωνία βάναυσα.
Τα Τάγματα Εφόδου της ΧΑ υποκαθιστούν καθημερινά με τον πλέον στρεβλό τρόπο τα κενά που εσκεμένα δημιουργεί το κράτος, από τη μια η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται με τη φασιστική προπαγάνδα που ρίχνει το φτέξιμο του κάθε τι στραβού σε ανθρώπους που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι θύματα δουλεμπορίας και από την άλλη ο Μιχαλολιάκος εξυπηρετεί την μεγαλομανία του γεμίζοντας παράλληλα τις τσέπες του με χρήμα από χορηγούς αλλά και παράνομες δρατηριότητες όπως το προχθεσινό πλιάτσικο στη Ραφήνα. Ο ιδιωτικός στρατός της ΧΑ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία, η οικονομική κρίση την έχει εξαθλιώσει και η εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα του μίσους έρχεται να καταστρέψει τα τελευταία ίχνη ανθρωπισμού και αξιοπρέπειας που της έχουν απομείνει.
