Η γενιά της μεταπολίτευσης και ειδικότερα των σημερινών 25-45 δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σπάσουμε τον ατομικισμό στον οποίο μας έμαθε να ζούμε η γενιά των γονιών μας και να αντιδράσουμε μαζικά στα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση.
Δεν έχει πια σημασία αν δεν έχεις θιγεί προσωπικά, μέχρι σήμερα, σίγουρα η κρίση έχει ισοπεδώσει ένα φίλο, ένα συγγενή, ένα γείτονα... Είναι ντροπή για οποιονδήποτε άνθρωπο να θεωρεί πως πρέπει να είναι ευτυχής που μπορεί και επιβιώνει και πληρώνει τους λογαριασμούς του, ενώ έχει χάσει κάθε τι που λίγα χρόνια πριν του χάριζε χαρά, και το απωθεί από τη μνήμη του με την ενοχική διαπίστωση του "πάλι καλά"... που πληρώθηκα κι αυτό τον μήνα, που ο δίπλα απέλυσε το μισό του προσωπικό, που ο παραδίπλα έκανε περικοπές στους μισθούς, πάλι καλά που έκλεισε ο απέναντι.
Το ο,τι εργάζεσαι σε μια υγιή επιχείρηση δε σημαίνει πως αν απεργήσεις δεν εκτιμάς το γεγονός ότι δεν έχεις επηρεαστεί, διαμαρτύρεσαι κατά ενός συνόλου μέτρων που αύριο ή μεθαύριο μπορεί να καταστρέψει και μια υγιή επιχείρηση, για τον αδερφό, το φίλο, το γείτονα που δεινοπαθεί.
Το να δώσεις ένα πιάτο φαγητό ή μια τσάντα τρόφιμα σε αυτόν που πεινάει έχει μια αξία, το να διεκδικήσεις μαζί του όμως το δικαιωμά του στην αξιοπρέπεια, την εργασία, τη δίκαιη αντιμετώπιση έχει εκατό φορές μεγαλύτερη αξία. Σπάσε τη γυάλα του εγώ και μπες στον ωκεανό του όλοι εμείς, αυτοί που δε θα θιγούν είναι στη βάρκα που πλέει στην επιφάνεια και εκεί δεν χωράει κανένας από εμάς.
Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012
Η εύκολη μετάβαση
Όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν σε ζώα. Μια μετάβαση που, αν και εύκολη, οι περισσότεροι αποφεύγουμε γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό. Κάνουμε την επιλογή της λογικής και της συναισθηματικής ισορροπίας και αντί να γίνουμε υποχείριο των ζωικών ενστίκτων μας και της ροπής προς τη βία, επιλέγουμε το διάλογο και τη σκέψη.
Πάντα πίστευα πως οι περισσότεροι άνθρωποι, ή τουλάχιστον όσοι έχουν την τύχη να γεννηθούν με δυνατότητες τυπικής νοητικής ανάπτυξης και καλή ψυχική υγεία, σε ένα συντριπτικό ποσοστό αυταπόδεικτα επιλέγουν να μείνουν στην πλευρά των όσων διαφοροποιούν το ανθρώπινο είδος από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Δυστυχώς τελευταία τα πράγματα δεν είναι καθόλου ετσι. Καθημερινά όλο και περισσότεροι πιστεύουν ότι η ελευθερία του λόγου συνεπάγεται πως αν δυο διαφωνούμε επί ενός θέματος ο πιο δυνατός θα επιβάλει την δική του άποψη και θα εξαφανίσει τη διαφορετική. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι που με μια πρώτη εντύπωση σου μοιάζουν λογικοί και συγκροτημένοι, όταν η συζήτηση περιέρχεται σε θέματα των πράξεων της ΧΑ σου πετάνε το πολύ ωραίο "εγώ δεν τους ψήφισα αλλά καλά τους κάνουν" ή το ακόμα πιο ωραίο " δεν είμαι φασίστας/ναζί, είμαι Έλληνας εθνικιστής".
Όσον αφορά το πρώτο πραγματικά θα προτιμούσα να τους ψήφιζε κάποιος και να μουτζώνεται κάθε πρωί στον καθρέφτη του επειδη παραπλανήθηκε και εν τέλει διαφωνεί με ο,τι κάνουν, ενώ σχετικά με το δεύτερο μπορεί ο οποιοσδήποτε να αυτοχαρακτηρίζεται όπως επιθυμεί, ακόμη και αν η πραγματικότητα υποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Εγώ γιαπαράδειγμα μπορεί να λέω ότι έχω υπέροχη μελωδική φωνή, όμως εν κατακλείδι είμαι ένα στάδιο κάτω απ´ τον Κακοφωνίξ, έτσι και ο έλληνας εθνικιστής είναι φασίστας.
Με σταθερά βήματα η Χρυσή Αυγή μεγαλώνει το μέρος του λαού στο οποίο απευθύνεται χρησιμοποιώντας άλλοτε αναίσχυντους AGBλάγνους δημοσιογράφους και άλλοτε μισαλόδοξους παπάδες που από άμβωνος κυρήττουν την μισαλοδοξία και γελοίες πεποιθήσεις περί ανώτερου DNA και περιούσιου έθνους.
Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι επιλέγουν τη μετάβαση στη ζωώδη κατάσταση, στην αποκτήνωση γιατί είναι η εύκολη λύση: είμαστε 10, είσαι ένας θα σε πλακώσουμε στις μπουνιές και μετά θα σε μαχαιρώσουμε επειδή μπορούμε.
Το μόνο που δεν υπολογίζει η ΧΑ είναι πως αυτοί που προσβάλονται-θίγονται-ενοχλούνται-αποτροπιάζουν απο τον τρόπο δράσης τους μπορούν να πάρουν την απόφαση να μεταβούν στο επίπεδό τους και να τους εξαφανίσουν αφήνοντας μόνο την ανάμνηση της ύπαρξής τους, μονο που καλό θα είναι να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο...
Πάντα πίστευα πως οι περισσότεροι άνθρωποι, ή τουλάχιστον όσοι έχουν την τύχη να γεννηθούν με δυνατότητες τυπικής νοητικής ανάπτυξης και καλή ψυχική υγεία, σε ένα συντριπτικό ποσοστό αυταπόδεικτα επιλέγουν να μείνουν στην πλευρά των όσων διαφοροποιούν το ανθρώπινο είδος από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Δυστυχώς τελευταία τα πράγματα δεν είναι καθόλου ετσι. Καθημερινά όλο και περισσότεροι πιστεύουν ότι η ελευθερία του λόγου συνεπάγεται πως αν δυο διαφωνούμε επί ενός θέματος ο πιο δυνατός θα επιβάλει την δική του άποψη και θα εξαφανίσει τη διαφορετική. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι που με μια πρώτη εντύπωση σου μοιάζουν λογικοί και συγκροτημένοι, όταν η συζήτηση περιέρχεται σε θέματα των πράξεων της ΧΑ σου πετάνε το πολύ ωραίο "εγώ δεν τους ψήφισα αλλά καλά τους κάνουν" ή το ακόμα πιο ωραίο " δεν είμαι φασίστας/ναζί, είμαι Έλληνας εθνικιστής".
Όσον αφορά το πρώτο πραγματικά θα προτιμούσα να τους ψήφιζε κάποιος και να μουτζώνεται κάθε πρωί στον καθρέφτη του επειδη παραπλανήθηκε και εν τέλει διαφωνεί με ο,τι κάνουν, ενώ σχετικά με το δεύτερο μπορεί ο οποιοσδήποτε να αυτοχαρακτηρίζεται όπως επιθυμεί, ακόμη και αν η πραγματικότητα υποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Εγώ γιαπαράδειγμα μπορεί να λέω ότι έχω υπέροχη μελωδική φωνή, όμως εν κατακλείδι είμαι ένα στάδιο κάτω απ´ τον Κακοφωνίξ, έτσι και ο έλληνας εθνικιστής είναι φασίστας.
Με σταθερά βήματα η Χρυσή Αυγή μεγαλώνει το μέρος του λαού στο οποίο απευθύνεται χρησιμοποιώντας άλλοτε αναίσχυντους AGBλάγνους δημοσιογράφους και άλλοτε μισαλόδοξους παπάδες που από άμβωνος κυρήττουν την μισαλοδοξία και γελοίες πεποιθήσεις περί ανώτερου DNA και περιούσιου έθνους.
Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι επιλέγουν τη μετάβαση στη ζωώδη κατάσταση, στην αποκτήνωση γιατί είναι η εύκολη λύση: είμαστε 10, είσαι ένας θα σε πλακώσουμε στις μπουνιές και μετά θα σε μαχαιρώσουμε επειδή μπορούμε.
Το μόνο που δεν υπολογίζει η ΧΑ είναι πως αυτοί που προσβάλονται-θίγονται-ενοχλούνται-αποτροπιάζουν απο τον τρόπο δράσης τους μπορούν να πάρουν την απόφαση να μεταβούν στο επίπεδό τους και να τους εξαφανίσουν αφήνοντας μόνο την ανάμνηση της ύπαρξής τους, μονο που καλό θα είναι να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο...
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012
Το κράτος στον Πουλάντζα
Σήμερα συμπληρώνονται 33 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Πουλαντζά, του σημαντικότερου, ίσως έλληνα διανοητή του περασμένου αιώνα. Η σημαντικότερη ίσως συνεισφορά του είναι η συζήτηση για μια δομική θεώρηση του κράτους και των τάξεων.
Ο Πουλαντζάς ξεκινάει στο τελευταίο, χρονικά, βιβλίο του, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός από τον ορισμό του κράτους ως «συμπύκνωση ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων». Η διατύπωση αυτή είναι αναμφίβολα διφορούμενη:
1) Αφ’ ενός, αποτελεί αναδιατύπωση των παλιότερων θέσεων που ο Πουλαντζάς είχε δανειστεί από τον Αλτουσέρ, και οι οποίες αντιλαμβάνονταν το κράτος όχι απλώς ως ένα «εργαλείο» στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, αλλά ως την πολιτική συμπύκνωση των ταξικών σχέσεων εξουσίας. Η παραδοχή αυτή για το κράτος διαπερνάται πέρα για πέρα από την πάλη των τάξεων και συνακόλουθα υπόκειται σε σωρεία μετασχηματισμών, ανάλογα με τις μεταβολές του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού των δυνάμεων στο εσωτερικό του συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού, του οποίου το κράτος αποτελεί τη «συγκεφαλαίωση» και τον «επίσημο εκπρόσωπο». Υπό το πρίσμα αυτό το Κράτος δεν είναι κομμάτι της αστικής δημοκρατίας de facto, παρά μόνο η συνόψιση της άρχουσας τάξης. Στην αστική – καπιταλιστική δημοκρατία το αστικό καπιταλιστικό κράτος διαφοροποιείται από το κράτος ως έννοια όχι κατά τρόπο απόλυτο, αλλά ως μια έκφανση που εκπορεύεται από την κυριαρχία της καταδεικνυόμενης αστικής – πλουτοκρατικής τάξης.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο «πυρήνας» του καπιταλιστικού κράτους, (δηλαδή τα θεμελιώδη δομικά χαρακτηριστικά του: η ιεραρχική γραφειοκρατική δομή του, η «αταξική» λειτουργία του με βάση τους κανόνες του Δικαίου και την αστική ιδεολογία του κοινού εθνικού συμφέροντος κλπ.), παραμένει αναλλοίωτος, όσο καιρό η καπιταλιστική πολιτική εξουσία δεν έχει ανατραπεί. Απαραίτητη και αναγκαία, επομένως, προϋπόθεση για την ανατροπή της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας, για την κατάληψη της από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι η ανατροπή συντριβή του κρατικού μηχανισμού καταστολής (και ορισμένων ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών) που συμπυκνώνει ακριβώς το «δομικό πυρήνα» του αστικού κράτους, δηλαδή της αστικής πολιτικής εξουσίας. (Στη συνέχεια, φυσικά, η εδραίωση του σοσιαλισμού, δηλαδή της εργατικής εξουσίας ως μεταβατικού κοινωνικού καθεστώτος από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό απαιτεί τη «συνέχιση της επανάστασης», δηλαδή τη συνεχή επαναστατικοποίηση και ανατροπή του κρατικού μηχανισμού καταστολής αλλά και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους - σχολείο, οικογένεια, θρησκεία, πολιτικό σύστημα αντιπροσώπευσης, κ.λπ., παράλληλα με τον επαναστατικό μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων.
2) Αφ’ ετέρου, η διατύπωση ότι το κράτος αποτελεί «συμπύκνωση ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων» θέλει να δηλώσει την ανυπαρξία ενός τέτοιου υλικού δομικού «πυρήνα» του καπιταλιστικού κράτους, ο οποίος προσδιορίζει τον κοινωνικό χαρακτήρα αυτού του κράτους (δηλαδή τον ταξικό χαρακτήρα των - φαινομενικά «κοινωφελών» ή κοινωνικά ουδέτερων - λειτουργιών του), και ο οποίος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να καταργηθεί στο πλαίσιο της νομιμότητας και των λειτουργιών που «επιτρέπει» (δηλαδή επιτελεί) αυτό το κράτος. Υπαινίσσεται, επομένως, αυτή η εκδοχή, ότι ο μεταρρυθμισμός, δηλαδή η συνεχής τροποποίηση των λειτουργιών του κράτους (ως διαδικασία, φυσικά, που πηγαίνει παράλληλα με την τροποποίηση των ταξικών συσχετισμών δύναμης χωρίς την οποία δεν νοείται μετασχηματισμός της κοινωνίας) οδηγεί στο σοσιαλισμό, δηλαδή στη μετεξέλιξη της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας σε εργατική πολιτική εξουσία.
Βεβαίως, η εκδοχή αυτή όποτε αποφασίζει να μιλήσει συγκεκριμένα για το καπιταλιστικό κράτος και τους μηχανισμούς του τον υποχρεώνει να θεωρήσει τα δομικά χαρακτηριστικά αυτού του κράτους ως κοινωνικά ουδέτερα, ως χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε κάθε κράτος, και τα οποία, ανάλογα με την περίπτωση (συνήθως ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση) αποκτούν ένα συντηρητικό ή/και καπιταλιστικό ή ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό περιεχόμενο και λειτουργία: Αφού ο μεταρρυθμισμός γνωρίζει ότι δεν μπορεί ούτε να καταργήσει την υπάρχουσα μορφή της κρατικής διοίκησης, ούτε να αμφισβητήσει τις αρχές του Δικαίου και το μηχανισμό ποινικής καταστολής, ούτε να αρνηθεί τα δομικά χαρακτηριστικά της εκπαιδευτικής λειτουργίας, ούτε να αντικαταστήσει το στρατό ή την αστυνομία με μια ριζικά διαφορετική κοινωνική ή .κρατική μορφή και λειτουργία, ούτε να αμφισβητήσει την κοινωνική ιεραρχία που πηγάζει από τη διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας κ.λπ., υποχρεώνεται να ταυτίσει το σοσιαλισμό με τη «Δικαιοσύνη», τον «πλουραλισμό», το «κοινωνικό κράτος» και, φυσικά, την περίφημη «αναδιανομή του εθνικού προϊόντος», την οποία υποτίθεται ότι μπορεί να πραγματοποιήσει το κράτος αν «οδηγηθεί» σωστά από μια κυβέρνηση με αριστερή «πολιτική βούληση».
Αυτή τη δεύτερη εκδοχή για το καπιταλιστικό κράτος υιοθετεί στο παρόν βιβλίο του ο Πουλαντζάς, παρότι, βέβαια, παραμένει σε ένα επίπεδο αφαίρεσης που τον προφυλάσσει από το να ταυτισθεί άμεσα με όλες τις αγοραίες πολιτικές αντιλήψεις του μεταρρυθμισμού: «Το ζήτημα ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού τίθεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες» υποστηρίζει, λοιπόν ο Πουλαντζάς και διευκρινίζει: «Ο δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό είναι μια μακρά διαδικασία κατά την οποία ο αγώνας των λαϊκών μαζών δεν στοχεύει στην εγκαθίδρυση μιας δυαδικής εξουσίας (...) αλλά προσανατολίζεται προς τις εσωτερικές αντιφάσεις του κράτους». Το απόσπασμα, αν και σύντομο, περιέχει κάποιες ασάφειες. Ας αναφέρουμε για παράδειγμα: Ο αγώνας των λαϊκών μαζών δεν «στοχεύει» προς τη μια ή την άλλη στρατηγική πρόταση. Η κίνηση των μαζών προκύπτει ως «αντικειμενική κατάσταση» μέσα στην εκάστοτε συγκυρία της πάλης των τάξεων. Ενώ από την άλλη η επαναστατική κατάσταση και η δυαδική εξουσία προέκυψε – πάντοτε ιστορικά – σαν αποτέλεσμα μιας συγκυρίας όξυνσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών αντιφάσεων, ιδίως δε αυτών που διαπερνούν το κράτος.
Τα πράγματα γίνονται πιο σαφή, (αν και προβληματικά για κάποιους κριτικούς) όταν ο Πουλαντζάς εκθέτει με αναλυτικό τρόπο τις απόψεις του σχετικά με το «δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό»: «Ο δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό είναι μια μακρά διαδικασία που η πρώτη της φάση περιλαμβάνει την αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όμως όχι την απότομη ανατροπή του πυρήνα των παραγωγικών σχέσεων. Πράγματι, η αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου προϋποθέτει μια σημαντική αλλαγή του συνολικού οικονομικού μηχανισμού, αλλά αυτός ο μετασχηματισμός δεν μπορεί σ' αυτή τη φάση να ξεπεράσει συγκεκριμένα όρια γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος καταστροφής της οικονομίας»
Για να θεμελιώσει θεωρητικά τις απόψεις του αυτές, που δεν διαφοροποιούνται από τις –τότε– προγραμματικές διακηρύξεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Δυτικής Ευρώπης, ο Πουλαντζάς καταφεύγει σε ένα διπλό ελιγμό:
α) Υποστηρίζει ότι υφίσταται ένας συγκεκριμένος τύπος «κρίσης του κράτους», που καθιστά εφικτό το «δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό»: «Υπάρχουν περισσότερα είδη πολιτικής κρίσης (...)δεν πρόκειται ούτε για μια κρίση διπλής εξουσίας, ούτε ακόμη περισσότερο για μια κρίση που οδηγεί στο φασισμό (...) Αυτή η κρίση του κράτους ανοίγει στην Αριστερά νέες αντικειμενικές δυνατότητες για το δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό».
β) Ισχυρίζεται ότι τα χαρακτηριστικά που θα προσλάβει ο «δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό» («αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όχι όμως και απότομη ανατροπή του πυρήνα των παραγωγικών σχέσεων» και των κεκτημένων της παρούσας άρχουσας τάξης) προκύπτουν από το γεγονός ότι ο «οικονομικός μηχανισμός του κράτους», δηλαδή ο μηχανισμός με βάση τον οποίο ασκείται η οικονομική πολιτική του κράτους, έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο κρατικό μηχανισμό: «Είναι αυτονόητο ότι αυτός ο οικονομικός μηχανισμός είναι σήμερα η προνομιακή έδρα της μονοπωλιακής μερίδας που κατέχει στο συνασπισμό εξουσίας την ηγεμονία - και αυτό δεν είναι συμπτωματικό». Μιλάμε δηλαδή για ένα οικονομικοκεντρικό κράτος δομημένο στις αξίες του αστισμού και της ελεύθερης αγοράς (αξίες που στην ουσία δε διαφοροποιούνται ουσιαστικά μεταξύ τους).
το γεγονός της διεθνοποίησης και η συγκρότηση των πολυεθνικών ολοκληρώσεων δεν πρέπει να οδηγεί σε θεωρίες περί τέλους, υποβάθμισης ή μαρασμού του κράτους. Ο Πουλαντζάς, που με αξιοθαύμαστη διορατικότητα είχε αναφερθεί στο πρόβλημα από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, παρατήρησε πως το πέρασμα σε κάθε νέα στάδιο της διεθνοποίησης προκαλεί την υπερ-εθνικοποίηση των κρατών. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος οφείλει να ανταποκριθεί όσο το δυνατό καλύτερα στα νέα δεδομένα. Δηλαδή να μεριμνά για τη συνοχή του συνασπισμού εξουσίας, την αναπαραγωγή των αστικών κοινωνικών σχέσεων, την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης αλλά και την αναβάθμιση της θέσης του κοινωνικού σχηματισμού στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Με αυτήν την έννοια οι θεμελιώδεις λειτουργίες του κράτους δεν τροποποιούνται ακόμα και στην περίπτωση που η δυναμική της διεθνοποίησης και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης επιτάσσουν μία σειρά από ενέργειες που μέχρι πρότινος θα ήταν αδιανόητες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αλλαγών αποτελούν η πορεία προς το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, οι αρμοδιότητες που αναλαμβάνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα αλλά και μία σειρά από λειτουργίες των υπηρεσιών των Βρυξελλών. Παράλληλα, η διαδικασία αναβάθμισης των λειτουργιών του εθνικού κράτους που αποσκοπούν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των εθνικών κεφαλαίων και τη μετακύλιση του κόστους της στα λαϊκά στρώματα εντείνει τη μετάθεση των εξουσιών προς κέντρα αδιαπέραστα στο λαϊκό έλεγχο (τραπεζίτες, κυβερνητικές επιτροπές, τεχνοκρατικά επιτελεία, πρωθυπουργικοί σύμβουλοι) εντείνοντας τα χαρακτηριστικά του αυταρχικού κράτους.
Μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα μπορεί να γίνει κατανοητή η ιδιαιτερότητα της σχέσης εθνικού-υπερεθνικού στις νέες συνθήκες. Η διαδικασία των συναποφάσεων των εθνικών κρατών στα πλαίσια των υπερεθνικών ολοκληρώσεων περιλαμβάνει μία σειρά από σύνθετες πτυχές που ξεπερνούν κατά πολύ τη μονοδιάστατη σχέση κράτος-υπερεθνική οντότητα. Στην πραγματικότητα είναι παρόντα και όλα τα κράτη-μέλη (το καθένα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του), γεγονός που οδηγεί στη διαμόρφωση συμμαχιών, εξισορροπητικών τάσεων αλλά και αντιπαλοτήτων και αδιεξόδων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο πεδίο δράσης όπου το εθνικό κράτος μεταβάλλεται στο φορέα διαχείρισης των νέων συμμαχιών καθώς και του περιεχομένου τους, ανάλογα με τη στρατηγική και τους στόχους που έχουν ήδη χαραχθεί σε εθνικό επίπεδο.
Για να το πούμε διαφορετικά, δεν υπάρχει κάποια «υπερφυσική» δύναμη που ωθεί τα εθνικά κράτη να ενταχτούν στις υπερεθνικές ολοκληρώσεις αλλά η επίγνωση πως με αυτό τον τρόπο θα ωφεληθούν περισσότερο τα συμφέροντα της ηγετικής μερίδας του εθνικού συνασπισμού εξουσίας. Στο εσωτερικό των ολοκληρώσεων μέσα από δυσχερείς διαπραγματεύσεις λαμβάνονται αποφάσεις που, συμπυκνώνοντας τον υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης μεταξύ των διαφορετικών μελών, αποσκοπούν στη καλύτερη δυνατή διαχείριση των ταξικών συμφερόντων που εκφράζουν. Στην περίπτωση που υπάρχει ριζική διαφωνία ενός μέλους τότε είτε δεν συμμετέχει σε αυτά που οι άλλοι αποφασίζουν είτε προβάλλει βέτο. Παράλληλα, ο σχηματισμός των νέων ολοκληρώσεων δημιουργεί την ανάγκη συγκρότησης γραφειοκρατικών θεσμών διαχείρισης των πρακτικών ζητημάτων που άπτονται της εφαρμογής των διεθνών αποφάσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών», π.χ., δεν αποτελεί όργανο ξεκομμένο από τις επιδιώξεις των εθνικών κρατών αλλά ένα υποστηρικτικό θεσμικό σύνολο που, διατηρώντας τις ιδιαιτερότητες της διοικητικής γραφειοκρατίας, συμπυκνώνει και αναπαράγει τους εθνικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς.
Ο Πουλαντζάς ξεκινάει στο τελευταίο, χρονικά, βιβλίο του, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός από τον ορισμό του κράτους ως «συμπύκνωση ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων». Η διατύπωση αυτή είναι αναμφίβολα διφορούμενη:
1) Αφ’ ενός, αποτελεί αναδιατύπωση των παλιότερων θέσεων που ο Πουλαντζάς είχε δανειστεί από τον Αλτουσέρ, και οι οποίες αντιλαμβάνονταν το κράτος όχι απλώς ως ένα «εργαλείο» στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, αλλά ως την πολιτική συμπύκνωση των ταξικών σχέσεων εξουσίας. Η παραδοχή αυτή για το κράτος διαπερνάται πέρα για πέρα από την πάλη των τάξεων και συνακόλουθα υπόκειται σε σωρεία μετασχηματισμών, ανάλογα με τις μεταβολές του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού των δυνάμεων στο εσωτερικό του συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού, του οποίου το κράτος αποτελεί τη «συγκεφαλαίωση» και τον «επίσημο εκπρόσωπο». Υπό το πρίσμα αυτό το Κράτος δεν είναι κομμάτι της αστικής δημοκρατίας de facto, παρά μόνο η συνόψιση της άρχουσας τάξης. Στην αστική – καπιταλιστική δημοκρατία το αστικό καπιταλιστικό κράτος διαφοροποιείται από το κράτος ως έννοια όχι κατά τρόπο απόλυτο, αλλά ως μια έκφανση που εκπορεύεται από την κυριαρχία της καταδεικνυόμενης αστικής – πλουτοκρατικής τάξης.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο «πυρήνας» του καπιταλιστικού κράτους, (δηλαδή τα θεμελιώδη δομικά χαρακτηριστικά του: η ιεραρχική γραφειοκρατική δομή του, η «αταξική» λειτουργία του με βάση τους κανόνες του Δικαίου και την αστική ιδεολογία του κοινού εθνικού συμφέροντος κλπ.), παραμένει αναλλοίωτος, όσο καιρό η καπιταλιστική πολιτική εξουσία δεν έχει ανατραπεί. Απαραίτητη και αναγκαία, επομένως, προϋπόθεση για την ανατροπή της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας, για την κατάληψη της από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι η ανατροπή συντριβή του κρατικού μηχανισμού καταστολής (και ορισμένων ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών) που συμπυκνώνει ακριβώς το «δομικό πυρήνα» του αστικού κράτους, δηλαδή της αστικής πολιτικής εξουσίας. (Στη συνέχεια, φυσικά, η εδραίωση του σοσιαλισμού, δηλαδή της εργατικής εξουσίας ως μεταβατικού κοινωνικού καθεστώτος από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό απαιτεί τη «συνέχιση της επανάστασης», δηλαδή τη συνεχή επαναστατικοποίηση και ανατροπή του κρατικού μηχανισμού καταστολής αλλά και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους - σχολείο, οικογένεια, θρησκεία, πολιτικό σύστημα αντιπροσώπευσης, κ.λπ., παράλληλα με τον επαναστατικό μετασχηματισμό των παραγωγικών σχέσεων.
2) Αφ’ ετέρου, η διατύπωση ότι το κράτος αποτελεί «συμπύκνωση ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων» θέλει να δηλώσει την ανυπαρξία ενός τέτοιου υλικού δομικού «πυρήνα» του καπιταλιστικού κράτους, ο οποίος προσδιορίζει τον κοινωνικό χαρακτήρα αυτού του κράτους (δηλαδή τον ταξικό χαρακτήρα των - φαινομενικά «κοινωφελών» ή κοινωνικά ουδέτερων - λειτουργιών του), και ο οποίος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να καταργηθεί στο πλαίσιο της νομιμότητας και των λειτουργιών που «επιτρέπει» (δηλαδή επιτελεί) αυτό το κράτος. Υπαινίσσεται, επομένως, αυτή η εκδοχή, ότι ο μεταρρυθμισμός, δηλαδή η συνεχής τροποποίηση των λειτουργιών του κράτους (ως διαδικασία, φυσικά, που πηγαίνει παράλληλα με την τροποποίηση των ταξικών συσχετισμών δύναμης χωρίς την οποία δεν νοείται μετασχηματισμός της κοινωνίας) οδηγεί στο σοσιαλισμό, δηλαδή στη μετεξέλιξη της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας σε εργατική πολιτική εξουσία.
Βεβαίως, η εκδοχή αυτή όποτε αποφασίζει να μιλήσει συγκεκριμένα για το καπιταλιστικό κράτος και τους μηχανισμούς του τον υποχρεώνει να θεωρήσει τα δομικά χαρακτηριστικά αυτού του κράτους ως κοινωνικά ουδέτερα, ως χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε κάθε κράτος, και τα οποία, ανάλογα με την περίπτωση (συνήθως ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση) αποκτούν ένα συντηρητικό ή/και καπιταλιστικό ή ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό περιεχόμενο και λειτουργία: Αφού ο μεταρρυθμισμός γνωρίζει ότι δεν μπορεί ούτε να καταργήσει την υπάρχουσα μορφή της κρατικής διοίκησης, ούτε να αμφισβητήσει τις αρχές του Δικαίου και το μηχανισμό ποινικής καταστολής, ούτε να αρνηθεί τα δομικά χαρακτηριστικά της εκπαιδευτικής λειτουργίας, ούτε να αντικαταστήσει το στρατό ή την αστυνομία με μια ριζικά διαφορετική κοινωνική ή .κρατική μορφή και λειτουργία, ούτε να αμφισβητήσει την κοινωνική ιεραρχία που πηγάζει από τη διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας κ.λπ., υποχρεώνεται να ταυτίσει το σοσιαλισμό με τη «Δικαιοσύνη», τον «πλουραλισμό», το «κοινωνικό κράτος» και, φυσικά, την περίφημη «αναδιανομή του εθνικού προϊόντος», την οποία υποτίθεται ότι μπορεί να πραγματοποιήσει το κράτος αν «οδηγηθεί» σωστά από μια κυβέρνηση με αριστερή «πολιτική βούληση».
Αυτή τη δεύτερη εκδοχή για το καπιταλιστικό κράτος υιοθετεί στο παρόν βιβλίο του ο Πουλαντζάς, παρότι, βέβαια, παραμένει σε ένα επίπεδο αφαίρεσης που τον προφυλάσσει από το να ταυτισθεί άμεσα με όλες τις αγοραίες πολιτικές αντιλήψεις του μεταρρυθμισμού: «Το ζήτημα ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού τίθεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες» υποστηρίζει, λοιπόν ο Πουλαντζάς και διευκρινίζει: «Ο δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό είναι μια μακρά διαδικασία κατά την οποία ο αγώνας των λαϊκών μαζών δεν στοχεύει στην εγκαθίδρυση μιας δυαδικής εξουσίας (...) αλλά προσανατολίζεται προς τις εσωτερικές αντιφάσεις του κράτους». Το απόσπασμα, αν και σύντομο, περιέχει κάποιες ασάφειες. Ας αναφέρουμε για παράδειγμα: Ο αγώνας των λαϊκών μαζών δεν «στοχεύει» προς τη μια ή την άλλη στρατηγική πρόταση. Η κίνηση των μαζών προκύπτει ως «αντικειμενική κατάσταση» μέσα στην εκάστοτε συγκυρία της πάλης των τάξεων. Ενώ από την άλλη η επαναστατική κατάσταση και η δυαδική εξουσία προέκυψε – πάντοτε ιστορικά – σαν αποτέλεσμα μιας συγκυρίας όξυνσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών αντιφάσεων, ιδίως δε αυτών που διαπερνούν το κράτος.
Τα πράγματα γίνονται πιο σαφή, (αν και προβληματικά για κάποιους κριτικούς) όταν ο Πουλαντζάς εκθέτει με αναλυτικό τρόπο τις απόψεις του σχετικά με το «δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό»: «Ο δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό είναι μια μακρά διαδικασία που η πρώτη της φάση περιλαμβάνει την αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όμως όχι την απότομη ανατροπή του πυρήνα των παραγωγικών σχέσεων. Πράγματι, η αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου προϋποθέτει μια σημαντική αλλαγή του συνολικού οικονομικού μηχανισμού, αλλά αυτός ο μετασχηματισμός δεν μπορεί σ' αυτή τη φάση να ξεπεράσει συγκεκριμένα όρια γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος καταστροφής της οικονομίας»
Για να θεμελιώσει θεωρητικά τις απόψεις του αυτές, που δεν διαφοροποιούνται από τις –τότε– προγραμματικές διακηρύξεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Δυτικής Ευρώπης, ο Πουλαντζάς καταφεύγει σε ένα διπλό ελιγμό:
α) Υποστηρίζει ότι υφίσταται ένας συγκεκριμένος τύπος «κρίσης του κράτους», που καθιστά εφικτό το «δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό»: «Υπάρχουν περισσότερα είδη πολιτικής κρίσης (...)δεν πρόκειται ούτε για μια κρίση διπλής εξουσίας, ούτε ακόμη περισσότερο για μια κρίση που οδηγεί στο φασισμό (...) Αυτή η κρίση του κράτους ανοίγει στην Αριστερά νέες αντικειμενικές δυνατότητες για το δημοκρατικό δρόμο στο σοσιαλισμό».
β) Ισχυρίζεται ότι τα χαρακτηριστικά που θα προσλάβει ο «δημοκρατικός δρόμος στο σοσιαλισμό» («αμφισβήτηση της ηγεμονίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όχι όμως και απότομη ανατροπή του πυρήνα των παραγωγικών σχέσεων» και των κεκτημένων της παρούσας άρχουσας τάξης) προκύπτουν από το γεγονός ότι ο «οικονομικός μηχανισμός του κράτους», δηλαδή ο μηχανισμός με βάση τον οποίο ασκείται η οικονομική πολιτική του κράτους, έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο κρατικό μηχανισμό: «Είναι αυτονόητο ότι αυτός ο οικονομικός μηχανισμός είναι σήμερα η προνομιακή έδρα της μονοπωλιακής μερίδας που κατέχει στο συνασπισμό εξουσίας την ηγεμονία - και αυτό δεν είναι συμπτωματικό». Μιλάμε δηλαδή για ένα οικονομικοκεντρικό κράτος δομημένο στις αξίες του αστισμού και της ελεύθερης αγοράς (αξίες που στην ουσία δε διαφοροποιούνται ουσιαστικά μεταξύ τους).
το γεγονός της διεθνοποίησης και η συγκρότηση των πολυεθνικών ολοκληρώσεων δεν πρέπει να οδηγεί σε θεωρίες περί τέλους, υποβάθμισης ή μαρασμού του κράτους. Ο Πουλαντζάς, που με αξιοθαύμαστη διορατικότητα είχε αναφερθεί στο πρόβλημα από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, παρατήρησε πως το πέρασμα σε κάθε νέα στάδιο της διεθνοποίησης προκαλεί την υπερ-εθνικοποίηση των κρατών. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος οφείλει να ανταποκριθεί όσο το δυνατό καλύτερα στα νέα δεδομένα. Δηλαδή να μεριμνά για τη συνοχή του συνασπισμού εξουσίας, την αναπαραγωγή των αστικών κοινωνικών σχέσεων, την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης αλλά και την αναβάθμιση της θέσης του κοινωνικού σχηματισμού στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Με αυτήν την έννοια οι θεμελιώδεις λειτουργίες του κράτους δεν τροποποιούνται ακόμα και στην περίπτωση που η δυναμική της διεθνοποίησης και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης επιτάσσουν μία σειρά από ενέργειες που μέχρι πρότινος θα ήταν αδιανόητες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αλλαγών αποτελούν η πορεία προς το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, οι αρμοδιότητες που αναλαμβάνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα αλλά και μία σειρά από λειτουργίες των υπηρεσιών των Βρυξελλών. Παράλληλα, η διαδικασία αναβάθμισης των λειτουργιών του εθνικού κράτους που αποσκοπούν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των εθνικών κεφαλαίων και τη μετακύλιση του κόστους της στα λαϊκά στρώματα εντείνει τη μετάθεση των εξουσιών προς κέντρα αδιαπέραστα στο λαϊκό έλεγχο (τραπεζίτες, κυβερνητικές επιτροπές, τεχνοκρατικά επιτελεία, πρωθυπουργικοί σύμβουλοι) εντείνοντας τα χαρακτηριστικά του αυταρχικού κράτους.
Μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα μπορεί να γίνει κατανοητή η ιδιαιτερότητα της σχέσης εθνικού-υπερεθνικού στις νέες συνθήκες. Η διαδικασία των συναποφάσεων των εθνικών κρατών στα πλαίσια των υπερεθνικών ολοκληρώσεων περιλαμβάνει μία σειρά από σύνθετες πτυχές που ξεπερνούν κατά πολύ τη μονοδιάστατη σχέση κράτος-υπερεθνική οντότητα. Στην πραγματικότητα είναι παρόντα και όλα τα κράτη-μέλη (το καθένα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του), γεγονός που οδηγεί στη διαμόρφωση συμμαχιών, εξισορροπητικών τάσεων αλλά και αντιπαλοτήτων και αδιεξόδων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο πεδίο δράσης όπου το εθνικό κράτος μεταβάλλεται στο φορέα διαχείρισης των νέων συμμαχιών καθώς και του περιεχομένου τους, ανάλογα με τη στρατηγική και τους στόχους που έχουν ήδη χαραχθεί σε εθνικό επίπεδο.
Για να το πούμε διαφορετικά, δεν υπάρχει κάποια «υπερφυσική» δύναμη που ωθεί τα εθνικά κράτη να ενταχτούν στις υπερεθνικές ολοκληρώσεις αλλά η επίγνωση πως με αυτό τον τρόπο θα ωφεληθούν περισσότερο τα συμφέροντα της ηγετικής μερίδας του εθνικού συνασπισμού εξουσίας. Στο εσωτερικό των ολοκληρώσεων μέσα από δυσχερείς διαπραγματεύσεις λαμβάνονται αποφάσεις που, συμπυκνώνοντας τον υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης μεταξύ των διαφορετικών μελών, αποσκοπούν στη καλύτερη δυνατή διαχείριση των ταξικών συμφερόντων που εκφράζουν. Στην περίπτωση που υπάρχει ριζική διαφωνία ενός μέλους τότε είτε δεν συμμετέχει σε αυτά που οι άλλοι αποφασίζουν είτε προβάλλει βέτο. Παράλληλα, ο σχηματισμός των νέων ολοκληρώσεων δημιουργεί την ανάγκη συγκρότησης γραφειοκρατικών θεσμών διαχείρισης των πρακτικών ζητημάτων που άπτονται της εφαρμογής των διεθνών αποφάσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών», π.χ., δεν αποτελεί όργανο ξεκομμένο από τις επιδιώξεις των εθνικών κρατών αλλά ένα υποστηρικτικό θεσμικό σύνολο που, διατηρώντας τις ιδιαιτερότητες της διοικητικής γραφειοκρατίας, συμπυκνώνει και αναπαράγει τους εθνικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς.
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012
Το φασιστικό αυθόρμητο της ελληνικής κοινωνίας
Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει πως "κινδυνεύουμε απ´ αυτούς που μας περιφρουρούν και καταδιώκουν αυτούς που δεν μας μοιάζουν."
Το να βλέπεις τα παλικάρια του Μιχαλολιάκου να αναλαμβάνουν το ρόλο του μασκοφόρου εκδικητή, υπερασπιστή του φυλετικού μίσους, που σπέρνει ανενόχλητος τον τρόμο και μοιράζει από μπουνιές μέχρι μαχαιριές σε όποιον, όπου και όποτε γουστάρει, με την ίδια χαλαρότητα που παρακολουθείς την κλήρωση του ΤΖΟΚΕΡ στην τηλεόραση, είναι σημείο της τραγικότητας των καιρών μας.
Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ραφήνα καταδεικνύουν με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η ανοχή της δικαιοσύνης -που συμπορεύεται με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας, πηγάζει και τροφοδοτείται μάλιστα από αυτή- έπρεπε να έχει από καιρό εξαντληθεί.
Η εικόνα τραμπούκων να κάνουν έλεγχο νομιμότητας σε πλανόδιους μικροπωλητές, να αποφασίζουν για την ποινή τους και να την εκτελούν παρουσιάστηκε ως το "απολύτως αναγκαίο" απο όλες τις εκφάνσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Φασιστικές και Ναζιστικές Οεγανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή χειρίζονται την προπαγάνδα όπως ο Μέσι την μπάλα, περίτεχνα και αποτελεσματικά. Το μίσος προς τον διαφορετικό συνάνθρωπο το ανήγαγε σε κυρίαρχη ιδεολογία εδώ και περισσότερο από 2 δεκαετίες, με ρυθμό γεωμετρικής πρόοδου, η κρατούσα τάξη μέσω αφενός των εγκάθετών της στα ΜΜΕ και αφετέρου του πολιτικού κατεστημένου.
Ο εκφασισμός μιας κοινωνίας είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνια και σίγουρα να παρέλθει μια γενιά. Τα στοιχεία αυτά υπήρχαν από την μεταπολίτευση κι έπειτα διάσπαρτα σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, σαν ένα είδος "κοιμώμενου πράκτορα", επειδή όμως τα μεγάλα αστικά κόμματα είχαν στήσει τόσο περίτεχνα τον ιστό του πελατειακού συστήματος τους είχαν εγκλωβίσει στη σφαίρα του προσωπικού συμφέροντος, χωρίς όμως να κάνουν κάτι για να τους στρέψουν προς έναν πιο προοδευτικό τρόπο σκέψης.
Ο λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, η αντίδραση είναι κάτι που μισεί η κάθε εξουσία, ο,τι πρόθεμα και αν προσεταιρίζεται, σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο. Όταν ο Λοβέρδος έδωσε στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα λοιπά στοιχεία των οροθετικών ιερόδουλων, ο εισαγγελέας φοβήθηκε μην πάρει δυσμενή μετάθεση, η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων κοίταζε την πανσέληνο και όλοι εμείς καθήσαμε με το ίδιο βλακώδες βλέμμα της αποχαύνωσης στην ίδια γωνία του καναπέ και ίσως να πήραμε μια έκφραση ενόχλησης (σαν να έπεσε παραπάνω αλάτι στο μαγείρεμα), ίσως να κάναμε ένα ποστ στο Facebook, να tweetάραμε κάτι αρκούντως ψαγμένο με ολίγο από Μπρεχτ άντε να γράψαμε μια αράδα στο blog. Μετά από ένα μήνα όλοι το είχαμε ξεχάσει, το σβήσαμε από τη μνήμη μας, ατομική και συλλογική. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κοινωνία είναι να αλλοτριωθεί το "αυθόρμητό" της, σε εποχές χαλεπών οικονομικών συγκαιριών το συλλογικό αυθόρμητο υπερισχύει του συλλογικού συνειδητού. Είναι αυτό που κάνει 8 στους 10 συνανθρώπους μας να γίνονται επιφυλακτικοί στη θέα ενός μετανάστη και 1 στους 10 να παίρνει τηλέφωνο τους χρυσαυγίτες.
Όσο η κοινωνία κάνει βήματα προς τα πίσω τόσο σαγηνεύεται από την κτηνωδία και την ωμή δύναμη. Το αίσθημα ανασφάλειας, που ενισχύεται από τη φασιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, αναζητεί απεγνωσμένα έναν νταβατζή να παρέχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας την ίδια ώρα που θα κακοποιεί την κοινωνία βάναυσα.
Τα Τάγματα Εφόδου της ΧΑ υποκαθιστούν καθημερινά με τον πλέον στρεβλό τρόπο τα κενά που εσκεμένα δημιουργεί το κράτος, από τη μια η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται με τη φασιστική προπαγάνδα που ρίχνει το φτέξιμο του κάθε τι στραβού σε ανθρώπους που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι θύματα δουλεμπορίας και από την άλλη ο Μιχαλολιάκος εξυπηρετεί την μεγαλομανία του γεμίζοντας παράλληλα τις τσέπες του με χρήμα από χορηγούς αλλά και παράνομες δρατηριότητες όπως το προχθεσινό πλιάτσικο στη Ραφήνα. Ο ιδιωτικός στρατός της ΧΑ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία, η οικονομική κρίση την έχει εξαθλιώσει και η εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα του μίσους έρχεται να καταστρέψει τα τελευταία ίχνη ανθρωπισμού και αξιοπρέπειας που της έχουν απομείνει.
Το να βλέπεις τα παλικάρια του Μιχαλολιάκου να αναλαμβάνουν το ρόλο του μασκοφόρου εκδικητή, υπερασπιστή του φυλετικού μίσους, που σπέρνει ανενόχλητος τον τρόμο και μοιράζει από μπουνιές μέχρι μαχαιριές σε όποιον, όπου και όποτε γουστάρει, με την ίδια χαλαρότητα που παρακολουθείς την κλήρωση του ΤΖΟΚΕΡ στην τηλεόραση, είναι σημείο της τραγικότητας των καιρών μας.
Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ραφήνα καταδεικνύουν με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η ανοχή της δικαιοσύνης -που συμπορεύεται με αυτήν της ελληνικής κοινωνίας, πηγάζει και τροφοδοτείται μάλιστα από αυτή- έπρεπε να έχει από καιρό εξαντληθεί.
Η εικόνα τραμπούκων να κάνουν έλεγχο νομιμότητας σε πλανόδιους μικροπωλητές, να αποφασίζουν για την ποινή τους και να την εκτελούν παρουσιάστηκε ως το "απολύτως αναγκαίο" απο όλες τις εκφάνσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Φασιστικές και Ναζιστικές Οεγανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή χειρίζονται την προπαγάνδα όπως ο Μέσι την μπάλα, περίτεχνα και αποτελεσματικά. Το μίσος προς τον διαφορετικό συνάνθρωπο το ανήγαγε σε κυρίαρχη ιδεολογία εδώ και περισσότερο από 2 δεκαετίες, με ρυθμό γεωμετρικής πρόοδου, η κρατούσα τάξη μέσω αφενός των εγκάθετών της στα ΜΜΕ και αφετέρου του πολιτικού κατεστημένου.
Ο εκφασισμός μιας κοινωνίας είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνια και σίγουρα να παρέλθει μια γενιά. Τα στοιχεία αυτά υπήρχαν από την μεταπολίτευση κι έπειτα διάσπαρτα σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, σαν ένα είδος "κοιμώμενου πράκτορα", επειδή όμως τα μεγάλα αστικά κόμματα είχαν στήσει τόσο περίτεχνα τον ιστό του πελατειακού συστήματος τους είχαν εγκλωβίσει στη σφαίρα του προσωπικού συμφέροντος, χωρίς όμως να κάνουν κάτι για να τους στρέψουν προς έναν πιο προοδευτικό τρόπο σκέψης.
Ο λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, η αντίδραση είναι κάτι που μισεί η κάθε εξουσία, ο,τι πρόθεμα και αν προσεταιρίζεται, σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο. Όταν ο Λοβέρδος έδωσε στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα λοιπά στοιχεία των οροθετικών ιερόδουλων, ο εισαγγελέας φοβήθηκε μην πάρει δυσμενή μετάθεση, η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων κοίταζε την πανσέληνο και όλοι εμείς καθήσαμε με το ίδιο βλακώδες βλέμμα της αποχαύνωσης στην ίδια γωνία του καναπέ και ίσως να πήραμε μια έκφραση ενόχλησης (σαν να έπεσε παραπάνω αλάτι στο μαγείρεμα), ίσως να κάναμε ένα ποστ στο Facebook, να tweetάραμε κάτι αρκούντως ψαγμένο με ολίγο από Μπρεχτ άντε να γράψαμε μια αράδα στο blog. Μετά από ένα μήνα όλοι το είχαμε ξεχάσει, το σβήσαμε από τη μνήμη μας, ατομική και συλλογική. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κοινωνία είναι να αλλοτριωθεί το "αυθόρμητό" της, σε εποχές χαλεπών οικονομικών συγκαιριών το συλλογικό αυθόρμητο υπερισχύει του συλλογικού συνειδητού. Είναι αυτό που κάνει 8 στους 10 συνανθρώπους μας να γίνονται επιφυλακτικοί στη θέα ενός μετανάστη και 1 στους 10 να παίρνει τηλέφωνο τους χρυσαυγίτες.
Όσο η κοινωνία κάνει βήματα προς τα πίσω τόσο σαγηνεύεται από την κτηνωδία και την ωμή δύναμη. Το αίσθημα ανασφάλειας, που ενισχύεται από τη φασιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, αναζητεί απεγνωσμένα έναν νταβατζή να παρέχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας την ίδια ώρα που θα κακοποιεί την κοινωνία βάναυσα.
Τα Τάγματα Εφόδου της ΧΑ υποκαθιστούν καθημερινά με τον πλέον στρεβλό τρόπο τα κενά που εσκεμένα δημιουργεί το κράτος, από τη μια η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται με τη φασιστική προπαγάνδα που ρίχνει το φτέξιμο του κάθε τι στραβού σε ανθρώπους που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι θύματα δουλεμπορίας και από την άλλη ο Μιχαλολιάκος εξυπηρετεί την μεγαλομανία του γεμίζοντας παράλληλα τις τσέπες του με χρήμα από χορηγούς αλλά και παράνομες δρατηριότητες όπως το προχθεσινό πλιάτσικο στη Ραφήνα. Ο ιδιωτικός στρατός της ΧΑ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία, η οικονομική κρίση την έχει εξαθλιώσει και η εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα του μίσους έρχεται να καταστρέψει τα τελευταία ίχνη ανθρωπισμού και αξιοπρέπειας που της έχουν απομείνει.
Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012
Πρωταθλητισμός Υποκρισίας
Ο Κώστας Βαξεβάνης έγραψε στο Κουτί της Πανδώρας πως στην περίπτωση της Παπαχρήστου αναδείχθηκε απο την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ υπερβάλων ζήλος για ένα σχόλιο που πολλοί χαρακτηρίζουν κακόγουστο αστείο, άλλοι ως την άγνοια κινδύνου ενός 23χρονου κοριτσιού και ορισμένοι λίγοι ως έναν τυχαίο παρορμητισμό.
Έχοντας κάνει πρωταθλητισμό για 7,5 χρόνια, σε επίπεδο "τσικό" όπως συνηθίζουν να λένε οι άνθρωποι του χώρου, μπορώ όντως να συμφωνήσω ότι το μονο που προσφέρει στα παιδιά είναι ψυχολογική πίεση σχεδόν αφόρητη για την ηλικία τους. Οι περισσότεροι προπονητές δεν έχουν ιδέα απο παιδαγωγική, ξέρουν μόνο να δημιουργούν αθλητές. Φωνάζουν, βρίζουν, προσβάλουν, υποβαθμίζουν, απαξιώνουν και σε τελική ανάλυση προσπαθούν να δημιουργήσουν ανθρώπους με σκοπό ζωής το καλύτερο άλμα, το πιο γρήγορο σπριντ, την μεγαλύτερη αντοχή, την ευστοχία στα σουτ, τις αποκρούσεις και οτιδήποτε άλλο αφορά το εκάστοτε άθλημα. Το ρόλο του εξισορροπιστή σε αυτή την κατάσταση καλούνται να παίξουν οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Αν τώρα οι γονείς προσπαθούν να εκπληρώσουν τα δικά τους απωθημένα μέσω των παιδιών, προβάλλοντας τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους φιλοδοξίες σε αυτά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τα καταστρέψουν ανεπιστρεπτί. Η ακόμα χειρότερη βεβαίως περίπτωση είναι τα παιδιά προπονητών που ασχολούνται με το άθλημα των γονιών τους.
Ο Κώστας Βαξεβάνης τονίζει δύο σημεία πολυ σωστά. Το πρώτο είναι πως τα δύο απο τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης που και σήμερα θα γονατίσουν ευλαβικά μπροστά στην τρόικα, σκίστηκαν να βγάλουν ανακοινώσεις για ένα περιστατικό ναι μεν άξιο συζήτησης και προβληματισμού αλλα σημαντικά μικρότερο από το έγκλημα που πράττουν καθημερινά τα εθνικά και διεθνή συμφέροντα. Οι Κουβέλης και Βενιζέλος δεν θα κουνήσουν το δάκτυλο σήμερα σε κανέναν, θα δηλώσουν υποταγή και θα πουν κι ευχαριστώ σε μια χούφτα μεσαίας βαθμίδας υπαλλήλους που θα έρθουν να τους πουν ότι η χώρα έχει μείνει πίσω και ότι θα χρειαστούν κι αλλα μέτρα, και πιθανώς τρίτο μνημόνιο.
Το δεύτερο σημείο είναι πως όντως η ίδια ολυμπιακή επιτροπή που έχει κάνει τον πρωταθλητισμό ένα διαγωνισμό δημιουργίας υπερανθρώπων, ένα καρναβάλι χορηγών και αισχροκέρδιας καταδικάζει τον εύκολο στόχο για να κρύψει το δικό της πρόσωπο. Οι ιδιοι που γνωρίζουν πως η πιο διαδεδομένη μέθοδος ντόπας είναι η σταδιακή αφαίρεση του αίματος όσο ο οργανισμός είναι "καθαρός", η χρήση διαφόρων ουσιών για ενδυνάμωση και η επαναπροώθηση του παλιού αίματος στον οργανισμό πριν τον αγώνα, ή για τις γυναίκες να κάνουν εξωσωματική 2 μήνες πριν τους αγώνες και να "βαράνε" μια έκτρωση λίγες μέρες πριν τον αγώνα, δεν μπορούν να μιλάνε για ηθική.
Μπορεί η Παπαχρήστου να μην έχει ωριμάσει πολιτικά, μπορεί να είναι μια ικανή αθλήτρια, μπορεί να έχει όνειρα, δεν παύει όμως να είναι φασιστικής αντίληψης και ρατσιστικής διάθεσης, στη γιορτή του Κασιδιάρη του ευχήθηκε χρόνια πολλά και να είναι πάντα αληθινός και θαραλέος, πριν από κάποιες μέρες είχε γράψει "εδώ θα τους θάψουμε" και κατά διαστήματα έχει ξεκαθαρίσει το ποιά είναι με αρκετές δηλώσεις της.
Συμφωνώ πως η αποπομπή της απο την αποστολή ήταν υποκριτική όχι μόνο γιατί έγινε απο ανθρώπους χωρίς άλλη αξία πέραν του κέρδους αλλά κυρίως γιατι η αιτιολογία ήταν η συγκεκριμένη ανακοίνωση της και όχι η εν γένει ιδεοληψία της, την οποία προπαγανδίζει συχνά πυκνά απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Προσωπικά περιμένω από το σωματείο της να την διαγράψει και από τον ΣΕΓΑΣ να της αφαιρέσει το δελτίο επ' αόριστον. Ακριβώς επειδή οι αθλητές αυτού του επιπέδου σε μεγάλο ποσοστό είναι "παιδιά" (χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι στις περισσότερες περιπτώσεις) πρέπει να χρησιμοποιήσεις παιδαγωγικές μεθόδους επιπέδου νηπιακής ηλικίας για να καταλάβουν πόσο σοβαρό είναι αυτό που έκαναν, ει δε μη θα συνεχίσουν την ίδια πορεία χωρίς αποκλίσεις.
Έχοντας κάνει πρωταθλητισμό για 7,5 χρόνια, σε επίπεδο "τσικό" όπως συνηθίζουν να λένε οι άνθρωποι του χώρου, μπορώ όντως να συμφωνήσω ότι το μονο που προσφέρει στα παιδιά είναι ψυχολογική πίεση σχεδόν αφόρητη για την ηλικία τους. Οι περισσότεροι προπονητές δεν έχουν ιδέα απο παιδαγωγική, ξέρουν μόνο να δημιουργούν αθλητές. Φωνάζουν, βρίζουν, προσβάλουν, υποβαθμίζουν, απαξιώνουν και σε τελική ανάλυση προσπαθούν να δημιουργήσουν ανθρώπους με σκοπό ζωής το καλύτερο άλμα, το πιο γρήγορο σπριντ, την μεγαλύτερη αντοχή, την ευστοχία στα σουτ, τις αποκρούσεις και οτιδήποτε άλλο αφορά το εκάστοτε άθλημα. Το ρόλο του εξισορροπιστή σε αυτή την κατάσταση καλούνται να παίξουν οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Αν τώρα οι γονείς προσπαθούν να εκπληρώσουν τα δικά τους απωθημένα μέσω των παιδιών, προβάλλοντας τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους φιλοδοξίες σε αυτά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τα καταστρέψουν ανεπιστρεπτί. Η ακόμα χειρότερη βεβαίως περίπτωση είναι τα παιδιά προπονητών που ασχολούνται με το άθλημα των γονιών τους.
Ο Κώστας Βαξεβάνης τονίζει δύο σημεία πολυ σωστά. Το πρώτο είναι πως τα δύο απο τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης που και σήμερα θα γονατίσουν ευλαβικά μπροστά στην τρόικα, σκίστηκαν να βγάλουν ανακοινώσεις για ένα περιστατικό ναι μεν άξιο συζήτησης και προβληματισμού αλλα σημαντικά μικρότερο από το έγκλημα που πράττουν καθημερινά τα εθνικά και διεθνή συμφέροντα. Οι Κουβέλης και Βενιζέλος δεν θα κουνήσουν το δάκτυλο σήμερα σε κανέναν, θα δηλώσουν υποταγή και θα πουν κι ευχαριστώ σε μια χούφτα μεσαίας βαθμίδας υπαλλήλους που θα έρθουν να τους πουν ότι η χώρα έχει μείνει πίσω και ότι θα χρειαστούν κι αλλα μέτρα, και πιθανώς τρίτο μνημόνιο.
Το δεύτερο σημείο είναι πως όντως η ίδια ολυμπιακή επιτροπή που έχει κάνει τον πρωταθλητισμό ένα διαγωνισμό δημιουργίας υπερανθρώπων, ένα καρναβάλι χορηγών και αισχροκέρδιας καταδικάζει τον εύκολο στόχο για να κρύψει το δικό της πρόσωπο. Οι ιδιοι που γνωρίζουν πως η πιο διαδεδομένη μέθοδος ντόπας είναι η σταδιακή αφαίρεση του αίματος όσο ο οργανισμός είναι "καθαρός", η χρήση διαφόρων ουσιών για ενδυνάμωση και η επαναπροώθηση του παλιού αίματος στον οργανισμό πριν τον αγώνα, ή για τις γυναίκες να κάνουν εξωσωματική 2 μήνες πριν τους αγώνες και να "βαράνε" μια έκτρωση λίγες μέρες πριν τον αγώνα, δεν μπορούν να μιλάνε για ηθική.
Μπορεί η Παπαχρήστου να μην έχει ωριμάσει πολιτικά, μπορεί να είναι μια ικανή αθλήτρια, μπορεί να έχει όνειρα, δεν παύει όμως να είναι φασιστικής αντίληψης και ρατσιστικής διάθεσης, στη γιορτή του Κασιδιάρη του ευχήθηκε χρόνια πολλά και να είναι πάντα αληθινός και θαραλέος, πριν από κάποιες μέρες είχε γράψει "εδώ θα τους θάψουμε" και κατά διαστήματα έχει ξεκαθαρίσει το ποιά είναι με αρκετές δηλώσεις της.
Συμφωνώ πως η αποπομπή της απο την αποστολή ήταν υποκριτική όχι μόνο γιατί έγινε απο ανθρώπους χωρίς άλλη αξία πέραν του κέρδους αλλά κυρίως γιατι η αιτιολογία ήταν η συγκεκριμένη ανακοίνωση της και όχι η εν γένει ιδεοληψία της, την οποία προπαγανδίζει συχνά πυκνά απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Προσωπικά περιμένω από το σωματείο της να την διαγράψει και από τον ΣΕΓΑΣ να της αφαιρέσει το δελτίο επ' αόριστον. Ακριβώς επειδή οι αθλητές αυτού του επιπέδου σε μεγάλο ποσοστό είναι "παιδιά" (χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι στις περισσότερες περιπτώσεις) πρέπει να χρησιμοποιήσεις παιδαγωγικές μεθόδους επιπέδου νηπιακής ηλικίας για να καταλάβουν πόσο σοβαρό είναι αυτό που έκαναν, ει δε μη θα συνεχίσουν την ίδια πορεία χωρίς αποκλίσεις.
Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012
Και ποιά είναι η Λιάσκα;
Νομίζω πως δεν αξίζει καν να ασχολούμαστε με την Έλενα Λιάσκα... Δε σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι που επαγγέλλονται ηθοποιοί είναι ηθοποιοί, ούτε καν καλοί σε αυτό που κάνουν... Δεν είμαι ούτε θεατρολόγος ούτε κριτικός κινηματογράφου αλλά η κοπέλα έγινε γνωστή μέσα απο μια τηλεοπτική σειρά και έμεινε εκεί γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει, μέχρι την κωμωδία χαρακτήρων, και μάλιστα από υποκριτικής πλευράς ήταν από κακή ως μέτρια... Υπόψη πως το συγκεκριμένο είδος απαιτεί ταλέντο, εφόσον υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που δεν υπάρχει αλλά συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία μιας ομάδας ανθρώπων μέσα από μια παραμορφωτική υπερβολή, χρειάζεται να προσεγγίσεις το ρόλο από αρκετά επίπεδα και διαφορετικές οπτικές για να τον αποδώσεις. Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιζε λοιπόν ένα ρομαντικό και απλό χαρακτήρα, χωρίς βάθος, που απλά εξυπηρετούσε τις ανάγκες του σεναρίου.
Με το να κάνουμε σούσουρο απλά εξυπηρετούμε μια επίδοξη ηθοποιό που κοντεύει τα 30 και ακόμα δεν έχει κάνει κάποια ουσιαστική συμμετοχή σε θεατρική παράσταση. Η ίδια, όπως μπορεί να δει κανείς στο προσωπικό της προφίλ, το αποδίδει στα κυκλώματα που δεν εξυπηρετεί, στο ότι δεν έκατσε σε κάποιον παραγωγό και στο ότι δεν έχει πατρική χορηγία όπως άλλοι... γνωρίζω πολλούς ηθοποιούς που εργάζονται τα πρωινά σε άλλους τομείς και τον ελεύθερο χρόνο τους ασχολούνται με θεατρικές ομάδες, ανεβάζουν παραστάσεις αξιόλογες σε μπαράκια, σε ελεύθερους χώρους, σε πλατείες... Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Ζητείται Συνένοχος
Ξέχασαν να πουν βέβαια πως ψάχνουν για συνένοχους. Όταν ήθελαν να πάρουν σκληρά μέτρα βρήκαν δεξιο-συντηρητικό συνένοχο, τώρα χρειάζονται αριστερό-προοδευτικό για να χρυσώσουν το χάπι. Πολύ φοβάμαι πως η Δημ.Αρ είναι καταδικασμένη στη διάσπαση είτε συμμετάσχει είτε όχι.
Αν λάβει απόφαση συμμετοχής τότε θα υπάρξουν μέλη που θα αποσχιστούν και θα αναζητήσουν νέα στέγη μόλις κληθούν να ψηφίσουν τα πρώτα νέα επιπρόσθετα μέτρα, ίσως και στους χώρους από τους οποίους προέρχονται. Αν πάλι πουν "δε συμμετέχουμε"... ρώτησε κανείς όλους αυτούς που ονειρεύονται ταξίδια στις Βρυξέλλες και υπουργικές θεσούλες; Μάλλον όχι! Το εκσυγχρονιστικό-Σημιτικό ΠΑ.Σο.Κ (δεν είναι τυχαία η σημερινή παρέμβαση του Σημίτη) δε θα το σκεφτεί δεύτερη φορά πριν επαναπατριστεί στο μελλοντικό post-Pasok.
Η απόφαση που καλείται να λάβει η ηγετική ομάδα της Δημ.Αρ είναι καθαρά αν θα παραδοθεί άνευ όρων ή θα παραμείνει σε αντιπολιτευτικό ρόλο στηρίζωντας τα όποια ευνοϊκά νομοσχέδια έρθουν (κατά λάθος) από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Μάλλον η δήλωση ανοχής αποτελεί την μόνη λύση που δεν εκφυλίζει τις θέσεις της Δημ.Αρ.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2012
Ώρα ευθύνης
Και να που φτάσαμε λίγες ώρες πριν τις κρισιμότερες εκλογές των τελευταίων 40 χρόνων. Μέσα από αντιπαλότητες, από φωνές, απο πολιτικά χτυπήματα κάτω από τη μέση, από μπουγελώματα και χαστούκια πάνω από τη μέση.
Η αυριανή μέρα θα είναι μέρα ευθύνης για όλους μας, πρωτίστως όχι για την επιλογή που θα κάνουμε (σίγουρα και γι' αυτή) αλλά για την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να αλλάξουμε, να αποφασίζουμε όχι για το αύριο αλλά για το μέλλον, όχι για τον εαυτό μας, αλλά για τον διπλανό, όχι για τα παιδιά μας, αλλα για όλα τα παιδιά.
Ήρθε η ώρα η κοινωνία να γίνει πραγματικά συλλογική και όχι ένα άθροισμα μονάδων που το μόνο που το νοιάζει είναι η εκπλήρωση των ατομικών συμφερόντων.
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μπροστά, ο ένας πλάι στον άλλο.
Κοιτάζουμε στα μάτια τον συνταξιούχο που ζει χωρίς αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του, τον άνεργο που φτάνει σε αδιέξοδο, την κακοποιημένη γυναίκα, τον μετανάστη που μαζεύει σίδερα στα σκουπίδια, τον άπορο που περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο συσσίτιο, τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους σε απόγνωση και ψηφίζουμε γι' αυτούς, αλλάζουμε γι' αυτούς.
"Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ»" και μετά απο σχεδόν διακόσια χρόνια είναι καιρός να το καταλάβουμε και να το πραγματώσουμε.
Η αυριανή μέρα θα είναι μέρα ευθύνης για όλους μας, πρωτίστως όχι για την επιλογή που θα κάνουμε (σίγουρα και γι' αυτή) αλλά για την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να αλλάξουμε, να αποφασίζουμε όχι για το αύριο αλλά για το μέλλον, όχι για τον εαυτό μας, αλλά για τον διπλανό, όχι για τα παιδιά μας, αλλα για όλα τα παιδιά.
Ήρθε η ώρα η κοινωνία να γίνει πραγματικά συλλογική και όχι ένα άθροισμα μονάδων που το μόνο που το νοιάζει είναι η εκπλήρωση των ατομικών συμφερόντων.
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μπροστά, ο ένας πλάι στον άλλο.
Κοιτάζουμε στα μάτια τον συνταξιούχο που ζει χωρίς αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του, τον άνεργο που φτάνει σε αδιέξοδο, την κακοποιημένη γυναίκα, τον μετανάστη που μαζεύει σίδερα στα σκουπίδια, τον άπορο που περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο συσσίτιο, τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους σε απόγνωση και ψηφίζουμε γι' αυτούς, αλλάζουμε γι' αυτούς.
"Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ»" και μετά απο σχεδόν διακόσια χρόνια είναι καιρός να το καταλάβουμε και να το πραγματώσουμε.
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
Ο μήνας της λάσπης
Οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και αρκετοί εκ των σημαντικότερων πολιτευτών τους έχουν ανάγει τις μέρες του τελευταίου μήνα σε ταχύρυθμα σεμινάρια υποδειγματικής λασπολογίας και σπέκουλας ίδιων συμφερόντων.
Ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του έχουν χρησιμοποιήσει λυτούς και δεμένους για να συκοφαντήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανερχόμενη κοινωνικά και εκλογικά αριστερά χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της εποχής, τον τρόμο. Κυρίαρχα σημεία της προπαγάνδας είναι από τη μία οι συνιστώσες ως παράγοντας αστάθειας και από την άλλη οι θέσεις του Συ.Ριζ.Α επί του μνημονίου που,υποτίθεται, θα οδηγήσουν αυτό τον τόπο στη δραχμή και θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τους νοικοκυραίους.
Η πρώτη θέση είναι μια αυταπόδεκτη πραγματικότητα των κομμάτων που σέβονται την ελευθερία. Αυτό που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να υπάρχει η δέσμευση στο πολιτικό πρόγραμμα που αποφασίζει η πλειοψηφία με σεβασμό βέβαια πάντα στην άποψη της μειοψηφίας. Αν ένα κόμμα έχει μια φλαταρισμένη άποψη τότε ή πρόκειται για φασιστικό κόμμα που επιβάλει με το φόβο τη μια και μοναδική άποψη ή για κόμμα που απαρτίζεται από μέλη λοβοτομημένα και όχι από σκεπτόμενους ανθρώπους. Η αρχή έγινε με τη "Ρόζα", σειρά πήρε η "ΚΟΕ" και περάσαμε σε προσωπικές απόψεις μελών με τελευταία αυτή του Π. Λαφαζάνη. Το κοινό σημείο; Θεωρούν τον ελληνικό λαό ηλίθιο!
Είθισται ο πολιτικός διάλογος να γίνεται επί πολιτικών θέσεων που πηγάζουν από τα όργανα των εκάστοτε κομμάτων, είτε πρόκειται για τον πρόεδρο, είτε για το κεντρικό συμβούλιο, είτε για το γραφείο τύπου και ούτω καθ' εξής. Δεν υπάρχει λόγος να μνημονεύσει κανείς τη ρήση του Κλιντ Ιστγουν για τις απόψεις... ότι ο καθένας έχει και από μια, ως εκ τούτου η αριστερά αντί να αφορίζει ή και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη την ακούει με προσοχή, ωστόσο εφόσον αυτός που φέρει τη διαφορετική άποψη εκπροσωπεί το Συ.Ριζ.Α είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να εκφράσει την άποψη της πλςιοψηφίας όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Η δεύτερη άποψη περί κόμματος της δραχμής δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα:
Αρχικά πως κινδυνολογούν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες οι οποίες αν είναι μικροκομματικές μπορεί να είναι και κατανοητές, μετά το μεγάλο χαστούκι της 6ης Μαΐου, προσπαθούν να διασώσουν ο,τι μπορούν με όποιον τρόπο μπορούν. Όμως αν δεν εξυπηρετούν εκλογικά συμφέροντα τότε δεν είναι μακριά η σκέψη πως η κινδυνολογία περί δραχμής είναι ένα διευρυμένο παιχνίδι που παίζεται για ακόμα μια φορά στις πλάτες του ελληνικού λαού προκειμένου ορισμένοι να αποκομίζουν τεράστια κέρδη "παίζοντας" με τις συναλλαγματικές ισοτμίες κατά το δοκούν...Έπειτα πως είναι άσχετοι με κάθε είδους έννοια διαπραγμάτευσης. Πέραν της πάγιας αρχής ότι δεν δημοσιοποιείς τα περιθωρια που εισαι διατεθιμενος να εξαντλησεις, δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια διαπραγμάτευση, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις τις θέσεις σου ως win-win situation. Όσοι λένε πως με τσαμπουκά θα πάμε στις βρυξέλλες και θα τους πούμε "look now this is Greece" μάλλον εθελοτυφλούν. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θέλει στην παρούσα φάση να χρεωθεί τη διάλυση της ευρωζώνης και αυτο δίνει στην ελληνική πλευρά ένα τεράστιο φάσμα κινήσεων. Μια διαπραγμάτευση είναι σκληρή, επίπονη και βρώμικη διαδικασία, δεν είναι υπερατού να πεις η δική μου κάρτα έχει κυβισμό 3000 κυβικά, η δικη σου 2800, κέρδισα, πληρώστε μας να φύγουμε σιγά-σιγά. Με δεδομένες τις συνθήκες πιθανότατα η ελληνική πλευρά θα επιλέξει την μεγάλη επίθεση για ολική επαναδιαπραγμάτευση των πάντων ώστε να εχει το περιθωριο να καταφύγει σε ένα πολυήμερο διαπραγματευτικό "ζιου-ζιτσου" για να πάρει τα επιμέρους και ιδίως όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας και όσα θα θέσουν τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ανάπτυξη.
Από κοντά βέβαια στα δυο κομματα τησ διαφθοράς ακολουθούν και αρκετοί της Δημ.Αρ. με πρωτοστάτη τον, φαινομενικά μονο, απολιτίκ Ψαριανό και σημαιοφόρους όσους έφυγαν απο τον Συνασπισμό με πρόσχημα τις πολιτικές τους διαφωνίες με την τότε διαμορφωμένη κυρίαρχη γνώμη εντός του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, με πραγματική όμως προοπτική τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και κάποια υπουργική θεσούλα- στο δρόμο του Μπίστη και της Δαμανάκη. Και βέβαια σε καμία περίπτωση η διαπίστωση αυτή δεν αφορά το σύνολο των μελών της Δημ.Αρ. και θέλω μάλιστα να πιστεύω πως δεν αφορά ούτε τον ίδιο τον Κουβέλη. Η πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι της ευρωπαϊκής αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού κάποιοι είναι και υγιείς σοσιαλδημοκράτες αλλά δυστυχώς οι λίγοι αλλά επιτελικοί είναι ένα είδος σύγχρονου Ιζνογκούντ που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες και σουλτάνοι στη θέση των παλιών. Κατηγορούν το Συ.Ριζ.Α πως έχει μαζέψει το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το στηρίζει όταν στη Δημ.Αρ παροικεί το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ σε θέσεις επιτελικές...
Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το ΚΚΕ, ένα κόμμα του οποίου η συνεισφορά στο λαϊκούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι σημαντικότατη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο η ηγεσία του στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιδεολογική καθαρότητα στα πρότυπα του σοβιετικού (και όχι μαρξιστικού όπως συχνά αναφέρεται) μοντέλου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα για την αριστερά να επιτελέσει τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από το να αποδεσμέυσει το λαό απο τα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναδιπλώνεται στις θέσεις περί ευρωμονόδρομου και συστημικών αναχωμάτων που λειτουργούν εκτονωτικά και δεν αφήνουν το λαό να ριζοσπαστικοποιηθεί και να κάνει την ανατροπή. Δεν αναγνωρίζουν πως η ιστορική εμπειρία αλλά και η σύγχρονη συγκοιρία δείχνει πως οσο περισσότερο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, το μεγαλύτερο μέρος του λαού συντηρητικοποείται, αρχίζει ήδη να φαίνεται με την άνοδο της ΧΑ η οποία, παρά το ξεμπρόστιασμα, συνεχίζεται και μάλιστα με αυξημένη προκλητικότητα.
Ο μήνας της λάσπης τελειώνει σε λίγες ώρες και όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα οι μάσκες θα πέσουν και ο μανδύας είτε θα σκεπάσει ως τους ώμους το άγαλμα του παλιού συστήματος δίνοντας του μια σύντομη παράταση ζωής κι έναν αργό θάνατο -παρόμοιο με αυτον τον οποίο το ίδιο το σύστημα καταδίκασε την κοινωνία- ή ο μανδύας θα πέσει γκρεμίζοντας μια και καλή τον επίχρυσο ανδριάντα που απο κατασκευής του είναι σάπιος κάτω απο τη φανταχτερή επιφάνεια.
Ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του έχουν χρησιμοποιήσει λυτούς και δεμένους για να συκοφαντήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανερχόμενη κοινωνικά και εκλογικά αριστερά χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της εποχής, τον τρόμο. Κυρίαρχα σημεία της προπαγάνδας είναι από τη μία οι συνιστώσες ως παράγοντας αστάθειας και από την άλλη οι θέσεις του Συ.Ριζ.Α επί του μνημονίου που,υποτίθεται, θα οδηγήσουν αυτό τον τόπο στη δραχμή και θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τους νοικοκυραίους.
Η πρώτη θέση είναι μια αυταπόδεκτη πραγματικότητα των κομμάτων που σέβονται την ελευθερία. Αυτό που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να υπάρχει η δέσμευση στο πολιτικό πρόγραμμα που αποφασίζει η πλειοψηφία με σεβασμό βέβαια πάντα στην άποψη της μειοψηφίας. Αν ένα κόμμα έχει μια φλαταρισμένη άποψη τότε ή πρόκειται για φασιστικό κόμμα που επιβάλει με το φόβο τη μια και μοναδική άποψη ή για κόμμα που απαρτίζεται από μέλη λοβοτομημένα και όχι από σκεπτόμενους ανθρώπους. Η αρχή έγινε με τη "Ρόζα", σειρά πήρε η "ΚΟΕ" και περάσαμε σε προσωπικές απόψεις μελών με τελευταία αυτή του Π. Λαφαζάνη. Το κοινό σημείο; Θεωρούν τον ελληνικό λαό ηλίθιο!
Είθισται ο πολιτικός διάλογος να γίνεται επί πολιτικών θέσεων που πηγάζουν από τα όργανα των εκάστοτε κομμάτων, είτε πρόκειται για τον πρόεδρο, είτε για το κεντρικό συμβούλιο, είτε για το γραφείο τύπου και ούτω καθ' εξής. Δεν υπάρχει λόγος να μνημονεύσει κανείς τη ρήση του Κλιντ Ιστγουν για τις απόψεις... ότι ο καθένας έχει και από μια, ως εκ τούτου η αριστερά αντί να αφορίζει ή και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη την ακούει με προσοχή, ωστόσο εφόσον αυτός που φέρει τη διαφορετική άποψη εκπροσωπεί το Συ.Ριζ.Α είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να εκφράσει την άποψη της πλςιοψηφίας όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Η δεύτερη άποψη περί κόμματος της δραχμής δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα:
Αρχικά πως κινδυνολογούν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες οι οποίες αν είναι μικροκομματικές μπορεί να είναι και κατανοητές, μετά το μεγάλο χαστούκι της 6ης Μαΐου, προσπαθούν να διασώσουν ο,τι μπορούν με όποιον τρόπο μπορούν. Όμως αν δεν εξυπηρετούν εκλογικά συμφέροντα τότε δεν είναι μακριά η σκέψη πως η κινδυνολογία περί δραχμής είναι ένα διευρυμένο παιχνίδι που παίζεται για ακόμα μια φορά στις πλάτες του ελληνικού λαού προκειμένου ορισμένοι να αποκομίζουν τεράστια κέρδη "παίζοντας" με τις συναλλαγματικές ισοτμίες κατά το δοκούν...Έπειτα πως είναι άσχετοι με κάθε είδους έννοια διαπραγμάτευσης. Πέραν της πάγιας αρχής ότι δεν δημοσιοποιείς τα περιθωρια που εισαι διατεθιμενος να εξαντλησεις, δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια διαπραγμάτευση, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις τις θέσεις σου ως win-win situation. Όσοι λένε πως με τσαμπουκά θα πάμε στις βρυξέλλες και θα τους πούμε "look now this is Greece" μάλλον εθελοτυφλούν. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θέλει στην παρούσα φάση να χρεωθεί τη διάλυση της ευρωζώνης και αυτο δίνει στην ελληνική πλευρά ένα τεράστιο φάσμα κινήσεων. Μια διαπραγμάτευση είναι σκληρή, επίπονη και βρώμικη διαδικασία, δεν είναι υπερατού να πεις η δική μου κάρτα έχει κυβισμό 3000 κυβικά, η δικη σου 2800, κέρδισα, πληρώστε μας να φύγουμε σιγά-σιγά. Με δεδομένες τις συνθήκες πιθανότατα η ελληνική πλευρά θα επιλέξει την μεγάλη επίθεση για ολική επαναδιαπραγμάτευση των πάντων ώστε να εχει το περιθωριο να καταφύγει σε ένα πολυήμερο διαπραγματευτικό "ζιου-ζιτσου" για να πάρει τα επιμέρους και ιδίως όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας και όσα θα θέσουν τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ανάπτυξη.
Από κοντά βέβαια στα δυο κομματα τησ διαφθοράς ακολουθούν και αρκετοί της Δημ.Αρ. με πρωτοστάτη τον, φαινομενικά μονο, απολιτίκ Ψαριανό και σημαιοφόρους όσους έφυγαν απο τον Συνασπισμό με πρόσχημα τις πολιτικές τους διαφωνίες με την τότε διαμορφωμένη κυρίαρχη γνώμη εντός του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, με πραγματική όμως προοπτική τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και κάποια υπουργική θεσούλα- στο δρόμο του Μπίστη και της Δαμανάκη. Και βέβαια σε καμία περίπτωση η διαπίστωση αυτή δεν αφορά το σύνολο των μελών της Δημ.Αρ. και θέλω μάλιστα να πιστεύω πως δεν αφορά ούτε τον ίδιο τον Κουβέλη. Η πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι της ευρωπαϊκής αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού κάποιοι είναι και υγιείς σοσιαλδημοκράτες αλλά δυστυχώς οι λίγοι αλλά επιτελικοί είναι ένα είδος σύγχρονου Ιζνογκούντ που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες και σουλτάνοι στη θέση των παλιών. Κατηγορούν το Συ.Ριζ.Α πως έχει μαζέψει το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το στηρίζει όταν στη Δημ.Αρ παροικεί το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ σε θέσεις επιτελικές...
Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το ΚΚΕ, ένα κόμμα του οποίου η συνεισφορά στο λαϊκούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι σημαντικότατη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο η ηγεσία του στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιδεολογική καθαρότητα στα πρότυπα του σοβιετικού (και όχι μαρξιστικού όπως συχνά αναφέρεται) μοντέλου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα για την αριστερά να επιτελέσει τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από το να αποδεσμέυσει το λαό απο τα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναδιπλώνεται στις θέσεις περί ευρωμονόδρομου και συστημικών αναχωμάτων που λειτουργούν εκτονωτικά και δεν αφήνουν το λαό να ριζοσπαστικοποιηθεί και να κάνει την ανατροπή. Δεν αναγνωρίζουν πως η ιστορική εμπειρία αλλά και η σύγχρονη συγκοιρία δείχνει πως οσο περισσότερο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, το μεγαλύτερο μέρος του λαού συντηρητικοποείται, αρχίζει ήδη να φαίνεται με την άνοδο της ΧΑ η οποία, παρά το ξεμπρόστιασμα, συνεχίζεται και μάλιστα με αυξημένη προκλητικότητα.
Ο μήνας της λάσπης τελειώνει σε λίγες ώρες και όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα οι μάσκες θα πέσουν και ο μανδύας είτε θα σκεπάσει ως τους ώμους το άγαλμα του παλιού συστήματος δίνοντας του μια σύντομη παράταση ζωής κι έναν αργό θάνατο -παρόμοιο με αυτον τον οποίο το ίδιο το σύστημα καταδίκασε την κοινωνία- ή ο μανδύας θα πέσει γκρεμίζοντας μια και καλή τον επίχρυσο ανδριάντα που απο κατασκευής του είναι σάπιος κάτω απο τη φανταχτερή επιφάνεια.
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Κοινωνικό κράτος... Επιτέλους
ΔΕΚΟ: Επειδή πολλά λέγονται τελευταία σχετικά με την παύση των ιδιωτικοποιήσεων και τις σταδιακές επανακρατικοποιήσεις των οργανισμών κοινής οφέλειας. Τα σημαντικά κοινωνικά αγαθά πρέπει να προστατεύονται από ασφαλιστικές δικλείδες. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όπου αλλού έγινε κάτι άλλο υπήρξε μονο ασυδοσία και εκμετάλλευση. Με σωστή διαχείριση οι ΔΕΚΟ μπορούν να γίνουν η ομπρέλα προστασίας και ασφάλειας που επιζητεί ένας λαός που δοκιμάζεται καθημερινά. Δεν είναι δυνατόν ο συνταξιούχος των 600 ευρω να μην έχει τη διασφάλιση ότι θα έχει φτηνά κοινωνικά αγαθά, δεν είναι θέμα οικονομικής ανάλυσης αλλά ανθρωπιάς.
Αστυνομία: Η αστυνομία, όπως πρέπει να λειτουργεί, μπορεί να επιτελέσει το κοινωνικό έργο της ασφάλειας. Η ανέχεια και οι κακές συνθήκες εργασίας είναι που οδηγούν τους αστυνομικούς σε δεύτερες δουλειές και κυρίως σε νυχτερινά μαγαζιά. Οι ίδιοι πρέπει να αναδείξουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ανάγκες του κλάδου τους. Η σωστή εκπαίδευση και η διαρκής αξιολόγηση της ψυχολογικής κατάστασης τους είναι όμως αναγκαία ιδίως για εκείνους που περιπολούν στις γειτονιές και που πρέπει να γίνουν περισσότεροι, να φύγουν απο τις προσωπικές φρουρές πρώην υπουργών, πρώην πρρωθυπουργών και βιομηχάνων ή και εφοπλιστών. Και φυσικά όσοι είναι στη φρουρά υπουργών να επιτελούν το έργο για το οποίο προσλαμβάνονται και να μην κάνουν τα ντελίβερι των κυριών των υπουργών ούτε τους σοφέρ που πάνε τα παιδιά στο σχολείο.
Φορολογία: Τα τελευταία χρόνια ο πλέον άδικος φόρος ο ΦΠΑ έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Κατά τη γνώμη μου είναι επιτακτική η ανάγκη να περιοριστεί κατά πολύ ο εν λόγω φόρος από τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα, και να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από είδη απαραίτητα για τη διαβίωση όπως το ψωμί, το γάλα και ίσως το λευκό κρέας. Αντισταθμιστικά να καταργηθούν οι περισσότερες απο 20 φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών και να υπάρξει ποινή ανάλογη του εισοδήματος και της περιουσίας για τις παραβάσεις του ΚΟΚ και του αστικού κώδικα που επισύρουν χρηματική ποινή. Για παράδειγμα αν συλλαμβάνεται ένας μισθωτός που λαμβάνει 1000 ευρω τον μήνα για υπέρβαση ορίου ταχύτητας και πρέπει να πληρώσει 400 ευρώ να πληρώνει αναλογικά και όχι οριζόντια αυτός που έχει εισόδημα 1000 ευρώ την ημέρα, 12000 ευρώ ώστε η ποινή να είναι δίκαιη.
Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι αυτό της υγείας και της περίθαλψης. Τα διάφορα συμφέροντα προσπαθούν να απαξιώσουν το ΕΣΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγώντας την Ελλάδα με ταχύ βήμα στο αμερικάνικο πρότυπο... αυτο που αν δεν είσαι ασφαλισμενος σε πετούν στο δρόμο να περιμένεις το θάνατό σου. Η υγεία πρέπει να είναι το επίκεντρο του προνοιακού κράτους, μαζί με την μέριμνα για τους ανέργους. Τα νοσοκομεία πρέπει να είναι πλήρη σε έμψυχο δυναμικό, αναλώσιμα και φάρμακα. Επίσης στο θέμα της φαρμακευτικής αγωγής να υπάρξουν κανόνες αλλά όχι βασισμένοι στο κόστος όπως αυτοί που προσπάθησε, υστερόβουλα, να επιβάλει ο Λοβέρδος. Η χρυση τομή είναι αυτό που ονομάζουμε σχέση κόστους-οφέλους. Ένα καλό φάρμακο εφόσον δίνεται εκεί που πραγματικά χρειάζεται, και όχι σε όποιον περπατάει και αναπνέει, μπορεί να γλιτώσει και τον ασθενή απο επιδείνωση της υγείας του αλλά και το σύστημα υγείας απο τις επιπτώσεις αυτής της επιδένωσης, όπως είναι οι δαπάνες νοσηλείας. Καλώς έγιναν μειώσεις στο τιμές των φαρμάκων κακώς όμως το μονο κριτήριο συνταγογράφησης είναι η απόλυτη τιμή.
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη, πολιτική βούληση χρειάζεται.
Αστυνομία: Η αστυνομία, όπως πρέπει να λειτουργεί, μπορεί να επιτελέσει το κοινωνικό έργο της ασφάλειας. Η ανέχεια και οι κακές συνθήκες εργασίας είναι που οδηγούν τους αστυνομικούς σε δεύτερες δουλειές και κυρίως σε νυχτερινά μαγαζιά. Οι ίδιοι πρέπει να αναδείξουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ανάγκες του κλάδου τους. Η σωστή εκπαίδευση και η διαρκής αξιολόγηση της ψυχολογικής κατάστασης τους είναι όμως αναγκαία ιδίως για εκείνους που περιπολούν στις γειτονιές και που πρέπει να γίνουν περισσότεροι, να φύγουν απο τις προσωπικές φρουρές πρώην υπουργών, πρώην πρρωθυπουργών και βιομηχάνων ή και εφοπλιστών. Και φυσικά όσοι είναι στη φρουρά υπουργών να επιτελούν το έργο για το οποίο προσλαμβάνονται και να μην κάνουν τα ντελίβερι των κυριών των υπουργών ούτε τους σοφέρ που πάνε τα παιδιά στο σχολείο.
Φορολογία: Τα τελευταία χρόνια ο πλέον άδικος φόρος ο ΦΠΑ έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Κατά τη γνώμη μου είναι επιτακτική η ανάγκη να περιοριστεί κατά πολύ ο εν λόγω φόρος από τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα, και να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από είδη απαραίτητα για τη διαβίωση όπως το ψωμί, το γάλα και ίσως το λευκό κρέας. Αντισταθμιστικά να καταργηθούν οι περισσότερες απο 20 φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών και να υπάρξει ποινή ανάλογη του εισοδήματος και της περιουσίας για τις παραβάσεις του ΚΟΚ και του αστικού κώδικα που επισύρουν χρηματική ποινή. Για παράδειγμα αν συλλαμβάνεται ένας μισθωτός που λαμβάνει 1000 ευρω τον μήνα για υπέρβαση ορίου ταχύτητας και πρέπει να πληρώσει 400 ευρώ να πληρώνει αναλογικά και όχι οριζόντια αυτός που έχει εισόδημα 1000 ευρώ την ημέρα, 12000 ευρώ ώστε η ποινή να είναι δίκαιη.
Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι αυτό της υγείας και της περίθαλψης. Τα διάφορα συμφέροντα προσπαθούν να απαξιώσουν το ΕΣΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγώντας την Ελλάδα με ταχύ βήμα στο αμερικάνικο πρότυπο... αυτο που αν δεν είσαι ασφαλισμενος σε πετούν στο δρόμο να περιμένεις το θάνατό σου. Η υγεία πρέπει να είναι το επίκεντρο του προνοιακού κράτους, μαζί με την μέριμνα για τους ανέργους. Τα νοσοκομεία πρέπει να είναι πλήρη σε έμψυχο δυναμικό, αναλώσιμα και φάρμακα. Επίσης στο θέμα της φαρμακευτικής αγωγής να υπάρξουν κανόνες αλλά όχι βασισμένοι στο κόστος όπως αυτοί που προσπάθησε, υστερόβουλα, να επιβάλει ο Λοβέρδος. Η χρυση τομή είναι αυτό που ονομάζουμε σχέση κόστους-οφέλους. Ένα καλό φάρμακο εφόσον δίνεται εκεί που πραγματικά χρειάζεται, και όχι σε όποιον περπατάει και αναπνέει, μπορεί να γλιτώσει και τον ασθενή απο επιδείνωση της υγείας του αλλά και το σύστημα υγείας απο τις επιπτώσεις αυτής της επιδένωσης, όπως είναι οι δαπάνες νοσηλείας. Καλώς έγιναν μειώσεις στο τιμές των φαρμάκων κακώς όμως το μονο κριτήριο συνταγογράφησης είναι η απόλυτη τιμή.
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη, πολιτική βούληση χρειάζεται.
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012
Όταν ο Σαμαράς έκανε κωλοτούμπες, ο Μελισσανίδης έτρωγε βελανίδια (reblogged)
(αναδημοσίευση από http://clopy.wordpress.com/)
Το θέμα μας απόψε είναι η κωλοτούμπα. Και συγκεκριμένα η πολιτική κωλοτούμπα η οποία έχει κυριαρχήσει στην ελληνική πολιτική σκηνή από τις 6 Μαϊου και μετά. Είναι πραγματικά υπεράνθρωπες οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι έλληνες πολιτικοί για να ξεχωρίσουν και δύσκολη η καταγραφή του ιστορικού, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε μέρος αυτών. Ας μην ξεχνάμε, οτι έχουμε ακόμη ένα μήνα σχεδόν μέχρι τις επόμενες εκλογές και θα δούμε πολλά ακόμα.
Ας περάσουμε όμως στους πραγματικούς σταρς αυτής της βραδιάς, τους πολιτικούς μας. Η σειρά είναι τυχαία, ο κάθε υποψήφιος έχει τη δική του προσωπική διαδρομή και δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε Ποιος την έχει πιο μεγάλη (την κωλοτούμπα):
- Αντώνης Σαμαράς: Πολιτικός με εμπειρία στην κωλοτούμπα, έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ, έκανε δικό του κόμμα για να επιστρέψει σ’αυτήν κάποια χρόνια αργότερα. Ψήφισε όχι στο πρώτο μνημόνιο και διέγραψε τη Ντόρα επειδή ψήφισε ναι. Στη συνέχεια ψήφισε ναι και διέγραψε 21 βουλευτές που ψηφίσανε όχι. Τώρα πήρε πίσω τη Ντόρα που έλεγε ναι και βουλευτές του ΛΑΟΣ που μέχρι χτες λέγανε όχι. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να αλλάξει άποψη και από το “μου δίνετε αυτοδυναμία ή ξανά εκλογές” στο “είστε ανεύθυνοι που θέλετε πάλι εκλογές”.
- Ντόρα Μπακογιάννη: Ψήφισε ναι στο μνημόνιο και διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία. Δήλωσε πως “θα αποχωρήσω από την πολιτική αν δε μπει το κόμμα μου στη βουλή” και όταν το κόμμα της δεν μπήκε, επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία. Για την οποία λίγες μέρες πριν είχε δηλώσει πως είναι “αδιόρθωτοι μέχρι τέλους και επικίνδυνοι”. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι (κακεντρεχείς) που λένε πως το πρώτο δεν αποτελεί κωλοτούμπα καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική ούτως ή άλλως.
- Φώτης Κουβέλης: Κάποτε στέλεχος του Συνασπισμού, αποχώρησε και έφτιαξε τη Δημοκρατική Αριστερά. Επεσήμανε την υπέρτατη ανάγκη να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές, αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν αν δεν συμφωνούσε κι ο ΣΥΡΙΖΑς τον οποίο λίγες μέρες πριν και λίγες μέρες μετά είπε επικίνδυνο και λαϊκιστή. Μάδησε τη μαργαρίτα για μερικές μέρες και τελικά κατέληξε πως δεν θέλει να συμμετάσχει χωρίς το φίλο του τον Αλέξη. Οι ίδιοι κακεντρεχείς με τους παραπάνω, λένε πως δέχτηκε τηλεφώνημα λίγες ώρες πριν από τον Καρατζαφέρη που του είπε “Φώτη μην κάνεις την ίδια μα..κία με μένα”. Ο ίδιος, τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές δήλωνε οτι δεν θα συνεργαστεί με μη-προοδευτικές δυνάμεις, αφήνοντας να εννοηθεί οτι σε αυτές συμπεριλαμβάνει και το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Τέσσερις μέρες μετά, στις προοδευτικές δυνάμεις συμπεριλάμβανε ακόμα και τη ΝΔ.
- Πάνος Καμμένος: Ο πολιτικός που δήλωσε πως ”Ούτε νεκρός συνεργασία με τη ΝΔ” και πως “ότι λέμε ισχύει για πάντα“, λέγεται πως παρέδωσε ένα non-paper στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπου λίγο-πολύ έλεγε πως το κόμμα τους θα συνεργαστεί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ άμα είναι να πάρει 1 υπουργείο και μερικές καλές θέσεις. Το έγγραφο στάλθηκε στα κόμματα, οι βουλευτές του δεν είχαν ενημερωθεί και ο ίδιος βγήκε και κατηγόρησε την προεδρία πως πλαστογράφησε ένα κείμενο για να τον εκθέσει. Κάτι το οποίο δεν έγινε πολύ πιστευτό όπως ήταν αναμενόμενο.
- Κώστας Κιλτίδης: Το πιο hot όνομα κάθε μεταγραφικής περιόδου. Μέσα σε 2 χρόνια άλλαξε 4 κόμματα. Από τη ΝΔ, στη Δημοκρατική Συμμαχία, από εκεί στο ΛΑΟΣ και ξανά πάλι στη ΝΔ. Ο άνθρωπος που υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα τύπου μνημόνιο-αντιμνημόνιο, λτιότητα-ανάπτυξη και άμυνα-επίθεση και μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις εξίσου καλά. Συνεργάτες του Βαλβέρδε λένε πως ο Ισπανός τεχνικός φεύγοντας από τον Ολυμπιακό δήλωσε πως “Αν είχαμε έναν παίκτη-εργαλείο όπως ο Κιλτίδης, δεν θα είχαμε αποκλειστεί από το UEFA”.
- Ευάγγελος Βενιζέλος: Οι (γνωστοί μας πλέον) κακεντρεχείς, λέγανε πως ένας άνθρωπος με το πολιτικό βάρος του Μπένι, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κωλοτούμπες. Πόσο άδικο είχαν. Ο άνθρωπος που αρνήθηκε να κάνει debate με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς στις προηγούμενες εκλογές και ήθελε μόνο τους πρώτους δύο, τώρα καταγγέλει τον Σαμαρά που τον άφησε απ έξω και κάνει με τον Τσίπρα. Χρυσή στιγμή στη φετινή του σταδιοδρομία θεωρείται και η δήλωσή του πως “το ΠΑΣΟΚ έβγαλε το χρέος από τις πλάτες των πολιτών χωρίς να ανοίξει ρουθούνι”. Φήμες λένε οτι μετά από αυτήν τη δήλωση ο George R. R. Martin είπε στον ατζέντη του: “Αν πεθάνω πριν ολοκληρώσω το Song of Fire and Ice (Game of Thrones), θέλω να το ολοκληρώσει ο Βενιζέλος”.
- Στέφανος Μάνος: Ο άνθρωπος με το πιο πρωτοποριακό οικονομικό πρόγραμμα στις φετινές εκλογές που περιλάμβανε μείωση φόρων και εισφορών, αύξηση κοινωνικών δαπανών και αποπληρωμή του χρέους, θα διοικούσε τη χώρα με την ίδια αποτελεσματικότητα που διοίκησε και την Αλλατίνη. Αφού τους κατήγγειλε όλους προεκλογικά, κατάφερε τελικά να φάει χυλόπιτα ακόμα και από το Βενιζέλο, πράγμα που φαινόταν απίθανο. Τελικά θα συνεργαστεί με τον Τζήμερο του Δημιουργία Ξανά, με τον οποίον έχουν εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, κάτι όμως που το Photshop μπορεί να διορθώσει.
- Θάνος Τζήμερος: Ο επιχειρηματίας με τις φρέσκιες αποτυχημένες ιδέες της θατσερικής αγγλίας με ολίγον από δουλεμπόριο και πατριδοκαπηλία, δήλωνε οτι είναι υπερ της “πολιτικής χωρίς πολιτικούς“. Μετά τις εκλογές και αφού δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής, ανακοίνωσε τη συνεργασία του με το Στέφανο Μάνο ο οποίος βγήκε πρώτη φορά βουλευτής μόλις πριν 35 χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία. Επειδή όμως τα προεκλογικά τους προγράμματα είχαν κομματάκι μεγαλούτσικες διαφορές σε κάποια θέματα όπως το μεταναστευτικό, άλλαξε το πρόγραμμά του με τη δημοκρατική μέθοδο του Photoshop.
- Γιώργος Καρατζαφέρης: Οι κακεντρεχείς (πολλά) λένε πως ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ απαντάει αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου ανάλογα με τον αν η τελευταία πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ τελειώνει σε σύμφωνο ή φωνήεν. Η αλήθεια είναι οτι το ΛΑΟΣ ψήφισε το πρώτο μνημόνιο αλλά αμέσως μετά όταν κάποιος το ανέφερε αναφωνούσε “ποιο ελάφι;” και συνέχιζε να δηλώνει ενάντια στα μνημόνια. Μέχρι που συμμετείχε στην επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση από την οποία αποχώρησε με τα ποσοστά του μονοψήφια. Έκτοτε κάνει αντιμνημονιακό αγώνα κυρίως ενάντια στον παλιό του εαυτό. Αλλά όχι τον πολύ παλιό του.
- Γιώργος (Γιωργάκης) Παπανδρέου: Αν και αποχώρησε από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές, έχει μπει στο πάνθεον της κωλοτούμπας μετά τα περίφημα “Λεφτά (δεν) υπάρχουν” και “Δεν θα αυξήσω το ΦΠΑ/ δεν θα πάρω νέα μέτρα”
Σίγουρα υπάρχουν πολλές (και πολλοί) κωλοτούμπες τους οποίους ξεχάσαμε, δεν είχαμε χρόνο ή δεν θέλαμε να ασχοληθούμε μαζί τους επειδή είμαστε διαπλεκόμενοι. Η Κατσέλη και άλλοι ΠΑΣΟΚοι βουλευτές που μας έπρηξαν σε κάθε ψηφοφορία δύο χρόνια τώρα θα ψηφίσω/δεν θα ψηφίσω. Ίσως κι ο ΣΥΡΙΖΑς (θα λεγαν οι κακεντρεχείς) που από τότε που του επιτέθηκε Το Σύμπαν έχει μαλακώσει κάπως το λόγο του. Κατηγορήθηκε ωστόσο μετά τις εκλογές για μη-κωλοτούμπας από τα υπόλοιπα κόμματα αφού αρνήθηκε να κάνει άλλα από αυτά που έλεγε προεκλογικά. Οι μόνοι που αδιαμφισβήτητα ήταν στα όρια της (νεκρικής, λένε οι κακεντρεχείς) ακαμψίας ήταν τα στελέχη του ΚΚΕ (τα τελευταία 30 χρόνια).
Επεξεγασία 21/5 13:46: Όπως μου θύμισε κι ο ΠάνωΣ Κ. ξέχασα έναν βασικό κωλοτούμπα της φετινής εκλογικής σεζόν, τον Άδωνις Γερωγιάδις που είχε δηλώσει λίγες μέρες πριν πάει από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, “Ρε πάτε καλά…Θα πάω εγώ στη Νέα Δημοκρατία;” και έναν all time classic, τον Θεόδωρο Πάγκαλο να δηλώνει “θα φυγω από το πασοκ αν γινει αρχηγος ο Παπανδρεου” το 2001.
Σάββατο 2 Ιουνίου 2012
Οι ευθύνες του χθες και η ευθύνη του αύριο
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, και ειδικότερα μετά το τέλος των διερευνητικών εντολών, αυτό που βιώνουμε ως πραγματικότητα είναι ένα κλίμα καταστροφολογίας που συνοψίζεται σε δυο διακριτή σημεία: το πρώτο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να προτείνει κάτι για την επόμενη μέρα και το δεύτερο πως για την τωρινή κατάσταση της χώρας ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδη δε δέχτηκε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούσαν οι περισσότεροι.
Σχετικά με το πρώτο η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε πριν την 6.5.2012 ένα γενικό σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο είναι επαρκές για μια οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος αλλα όχι υπό τις παρούσες συνθήκες. Βεβαίως λίγες είναι οι δημοσιογραφικές φωνές που απήφθηναν παρόμοια -τόσο συγκεκριμένα ερωτήματα- στους εκπροσώπους και των άλλων εκλογικών σχηματισμών, ώστε να καταδειχθεί πως αφενός όλες οι προτάσεις των κομμάτων κινήθηκαν σε πλαίσια γενικής πολιτικής χωρίς να μπαίνουν σε ειδικά και επιμέρους θέματα και αφετέρου πως τηρήθηκαν απροκάλυπτα δύο μέτρα και σταθμά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδειχθηκε αυτή η αντίφαση και η κουβέντα κινήθηκε ομοιόμορφα προς όλες τις πλευρές φάνηκε πως η πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλά πραγματοποιήσιμη αλλά και η μόνη ικανή, υπο συνθήκες, να βγάλει τη χώρα απο το μνημονιακό τέλμα της λιτότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε κατα τη γνώμη μου να περιμένει τέτοια μεμψίμοιρη αντιμετώπιση τόσο απο τον παλιό δικομματισμό όσο και απο τα ΜΜΕ που εξυπηρετούν (και εξυπηρετούνται) τα συμφέροντά του. Έστω και με μικρή καθυστέρηση φρόντισε όμως να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι το ειδικότερο σημείο τις θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνοντας απάντηση σε όλα τα θέματα που τέθηκαν ως σήμερα, αλλα και σε πολλά άλλα που αναμένεται να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θωράκισε όχι μόνο τα στελέχη του αλλά κυρίως το μεγαλύτερο όπλο του, τον κόσμο που τον στηρίζει. Τον εργαζόμενο που στο χώρο εργασίας του, στο διάλειμμα που κάνει με τους συναδέλφους του πίνοντας μια γουλιά καφέ προσπαθεί να αποδεσμεύσει κι άλλους απο τα θέσφατα του παλιού δικομματισμού, τον άνεργο νέο που βλέπει ειδήσεις με το συνταξιούχο πατέρα του και του εξηγεί πως η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος απο τη λιτότητα είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, του συνταξιούχου στο καφενείο πίνοντας το ουζάκι του νιώθει προδομένος από τα κόμματα που σε αναρίθμητες εκλογές στήριξε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίνουν ώθηση στην ελληνική κοινωνία να ξεκολλήσει απο τον πάτο του βαρελιού, οι άνθρωποι που στις 6 Μαΐου φώναξαν "φτάνει πια" και τώρα έχουν έναν ακόμα λόγο να φωνάξουν "ποτέ ξανά".
Αναφορικά με το χιλιοειπωμένο "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" νομίζω πως δε χρειάζεται να γίνει καμία ιδιάτερη ανάλυση. Σε όποια ζυγαριά κι αν μπει η πολιτικη ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απο τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη η ζυγαριά θα είναι "μονόπαντη". Βέβαια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αν ως πρώτος σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα σημάνει πως ο κυρίαρχος λαός, που τόσο ακούμε, θα έχει εναποθέσει σε αυτήν την πορεία που προτεινει ο Συριζα όχι τις ελπίδες του, αλλα την τελευταία ζωντανή του ελπίδα. Μετά απο μια τέτοια εξέλιξη κανείς δε θα έχει το διακαίωμα να κάνει έστω και κατά τι λιγότερο από την υπέρτατη προαπάθεια για να βγούμε όλοι μαζί απο το βούρκο που βουλιάζουμε.
Σχετικά με το πρώτο η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε πριν την 6.5.2012 ένα γενικό σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο είναι επαρκές για μια οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος αλλα όχι υπό τις παρούσες συνθήκες. Βεβαίως λίγες είναι οι δημοσιογραφικές φωνές που απήφθηναν παρόμοια -τόσο συγκεκριμένα ερωτήματα- στους εκπροσώπους και των άλλων εκλογικών σχηματισμών, ώστε να καταδειχθεί πως αφενός όλες οι προτάσεις των κομμάτων κινήθηκαν σε πλαίσια γενικής πολιτικής χωρίς να μπαίνουν σε ειδικά και επιμέρους θέματα και αφετέρου πως τηρήθηκαν απροκάλυπτα δύο μέτρα και σταθμά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδειχθηκε αυτή η αντίφαση και η κουβέντα κινήθηκε ομοιόμορφα προς όλες τις πλευρές φάνηκε πως η πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλά πραγματοποιήσιμη αλλά και η μόνη ικανή, υπο συνθήκες, να βγάλει τη χώρα απο το μνημονιακό τέλμα της λιτότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε κατα τη γνώμη μου να περιμένει τέτοια μεμψίμοιρη αντιμετώπιση τόσο απο τον παλιό δικομματισμό όσο και απο τα ΜΜΕ που εξυπηρετούν (και εξυπηρετούνται) τα συμφέροντά του. Έστω και με μικρή καθυστέρηση φρόντισε όμως να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι το ειδικότερο σημείο τις θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνοντας απάντηση σε όλα τα θέματα που τέθηκαν ως σήμερα, αλλα και σε πολλά άλλα που αναμένεται να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θωράκισε όχι μόνο τα στελέχη του αλλά κυρίως το μεγαλύτερο όπλο του, τον κόσμο που τον στηρίζει. Τον εργαζόμενο που στο χώρο εργασίας του, στο διάλειμμα που κάνει με τους συναδέλφους του πίνοντας μια γουλιά καφέ προσπαθεί να αποδεσμεύσει κι άλλους απο τα θέσφατα του παλιού δικομματισμού, τον άνεργο νέο που βλέπει ειδήσεις με το συνταξιούχο πατέρα του και του εξηγεί πως η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος απο τη λιτότητα είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, του συνταξιούχου στο καφενείο πίνοντας το ουζάκι του νιώθει προδομένος από τα κόμματα που σε αναρίθμητες εκλογές στήριξε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίνουν ώθηση στην ελληνική κοινωνία να ξεκολλήσει απο τον πάτο του βαρελιού, οι άνθρωποι που στις 6 Μαΐου φώναξαν "φτάνει πια" και τώρα έχουν έναν ακόμα λόγο να φωνάξουν "ποτέ ξανά".
Αναφορικά με το χιλιοειπωμένο "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" νομίζω πως δε χρειάζεται να γίνει καμία ιδιάτερη ανάλυση. Σε όποια ζυγαριά κι αν μπει η πολιτικη ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απο τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη η ζυγαριά θα είναι "μονόπαντη". Βέβαια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αν ως πρώτος σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα σημάνει πως ο κυρίαρχος λαός, που τόσο ακούμε, θα έχει εναποθέσει σε αυτήν την πορεία που προτεινει ο Συριζα όχι τις ελπίδες του, αλλα την τελευταία ζωντανή του ελπίδα. Μετά απο μια τέτοια εξέλιξη κανείς δε θα έχει το διακαίωμα να κάνει έστω και κατά τι λιγότερο από την υπέρτατη προαπάθεια για να βγούμε όλοι μαζί απο το βούρκο που βουλιάζουμε.
Τρίτη 29 Μαΐου 2012
Εκκλησία και Κράτος
Η ανεξιθρησκία είναι κατοχυρωμένη από το ελληνικό Σύνταγμα 1975/2008 όχι μόνο ως ανοχή αλλά και ως δικαίωμα λατρείας των γνωστών θρησκειών στο άρθρο 12:
1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
2. Kάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. O προσηλυτισμός απαγορεύεται.
3. Oι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.
4. Kανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Kράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.
5. Kανένας όρκος δεν επιβάλλεται χωρίς νόμο, που ορίζει και τον τύπο του.
Το να συζητήσουμε το κατά πόσο το ελληνικό κράτος διασφαλίζει το δικαίωμα θρησκευτικής λατρείας άλλων θρησκειών πέραν των Χριστιανικών νομίζω πως είναι σα να συζητάμε τα αυτονόητα... δεν το διασφαλίζει και δε θα το κάνει για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: αφενός γιατί η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία έχει τόσες προσβάσεις στο εγχώριο πολιτικό σύστημα αλλά και στις τάξεις της λαϊκής δεξιάς που τα κέντρα ελέγχου των ρασοφόρων φροντίζουν να εξαφανίζουν κάθε τέτοια φωνή και αφετέρου επειδή μας έχουν ποτίσει ως λαό με τόση μισαλλοδοξία για κάθε άλλο θρήσκευμα που θεωρούμε πως ένα τέμενος ισοδυναμεί με κατάργηση της πίστης του καθενός από εμάς. Κατά παρόμοιο τρόπο για χρόνια τα συμφέροντα των εταιριών διύλησης εμπόδιζαν την κυκλοφορία πετρελαιοκίνητων στα αστικά κέντρα και σχεδόν όλοι είχαν πειστεί πως οι πετρελαιοκινητήρες μπορεί να είναι οικονομικότεροι αλλά είναι πιο ρυπογόνοι, στα βιβλία της φυσικής οι μαθητές διδάσκονταν πως τα αρχικά προϊόντα κλασματικής απόσταξης ήταν ξεκάθαρα πιο επιβλαβή προς το περιβάλλον... έστω και αργά, ευτυχώς, το θέμα διευθετήθηκε.
Επιστρέφοντας στο θέμα του δικαιώματος της ανεξιθρησκείας, θα πει κανείς πως δεν απαγορεύει κανείς σε όποιον θέλει να φτιάξει έναν χώρο λατρείας για όποια αναγνωρισμένη θρησκεία εφόσον το επιθυμεί. Η βάση της σκέψης θα ήταν σωστή αν δεν κόβονταν συνεχώς κονδύλια για τη στήριξη έργων αναστήλωσης διαφόρων χριστιανικών ορθόδοξων ναών. Το δικαίωμα εμπεριέχει όχι μόνο τη δυνατότητα δημιουργίας χώρων θρησκευτικής λατρείας αλλά και την ίση αντιμετώπιση από πλευράς του κράτους όλων των θρησκευτικών δογμάτων όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη.
Ενδεικτικά οι ιερείς της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας είναι δημόσιοι υπάλληλοι, πληρώνονται με δημόσια δαπάνη και απολαμβάνουν μονιμότητα. Τα έσοδα της εκκλησίας, που απολαμβάνει φορολογική εύνοια σκανδαλώδη για το δυτικό κόσμο, δεν επρκούν για την πληρωμή μισθών και ασφαλίστρων για τους ιερείς; Ασφαλώς και επαρκούν και μάλιστα περισσέυουν αλλά δεν υπάρχει πολιτική βούληση.
Η εκκλησία στην Ελλάδα είναι παντού με όρους κυρίαρχης ιδεολογίας. Τα παδιά πριν αρχίσουν το μάθημα προσεύοχνται, οι φαντάροι ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, στις δικαστικές αίθουσες οι μάρτυρες ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, οι Έλληνες βουλευτές εκκλησιάζονται και ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, η θρησκευτική πράξη της βάφτισης ή του γάμου ισοδυναμεί με κρατική ληξιαρχική πράξη. Γενικότερα τα όρια κοσμικού κράτους και εκκλησίας δεν είναι απλά δυσθεώρητα, είναι ανύπαρκτα. Πόση ανεξιθρησκεία απολαμβάνει ένας αλλόδοξος ή ένας άθεος στην καθημερινότητά του; Καθόλου ή ελάχιστη. Δυστυχώς η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα την έχει ταυτίσει με την κατάργηση της πίστης. Όταν το ελληνικό κράτος αποφάσισε -επιτέλους- να αφαιρέσει το θρήσκευμα από το κρατικό έγγραφο της αστυνομκής ταυτότητας ξεσηκώθηκαν κάθε λογής θρησκόληπτοι, μισαλλόδοξοι και διοικούντες την εκκλησία να μιλήσουν για καταπάτηση της πολιτισμικής ταυτότητας και ισοπέδωση της ιστορίας. Δεν είχαν λογικά επιχειρήματα, κινδυνολογούσαν περί εωσφόρου που κινεί τα νήματα για να οδηγήσει τους ανθρώπους στην κόλαση και άλλα τέτοια. Το να απαντάς με ένα δικό σου σύστημα αξιών σε λογικά επιχειρήματα δεν είναι μόνο παράλογο είναι και επικίνδυνο. Είναι μάλιστα δυο φορές επικίνδυνο όταν οι περισσότεροι γνωρίζουν πως από άμβωνος μια σημαντική πλειοψηφία ιερέων δεν κηρύττει θρησκευτικά κείμενα, κάνει πολιτική προπαγάνδα χείριστης μορφής.
Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο επειδή αποτελεί θεμελιακή προϋπόθεση του σεβασμού της ανεξιθρησκείας, αλλά και επειδή θα ελαφρύνει το δημόσιο από αρκετούς μισθούς αλλά και από ετήσιες δαπάνες που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνονται χάρην προσωπικών φιλιών και πολιτικών συμφερόντων. Κλείνοντας καλό είναι να αναρωτηθούμε, το όνομα Χρίστος γράφεται με "η" αν και προέρχεται από τη λέξη "χρίσμα" και μάλιστα πολλοί γλωσσολόγοι επιμένουν πως πρόκειται για το όνομα Χριστός με αναβιβασμό του τόνου... γιατί λοιπόν με "η" και όχι με "ι". Ίσως να μην έχει σημασία αλλά είναι ενδεικτικό της δύναμης της εκκλησίας στην Ελλάδα.
1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
2. Kάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη. O προσηλυτισμός απαγορεύεται.
3. Oι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.
4. Kανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Kράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.
5. Kανένας όρκος δεν επιβάλλεται χωρίς νόμο, που ορίζει και τον τύπο του.
Το να συζητήσουμε το κατά πόσο το ελληνικό κράτος διασφαλίζει το δικαίωμα θρησκευτικής λατρείας άλλων θρησκειών πέραν των Χριστιανικών νομίζω πως είναι σα να συζητάμε τα αυτονόητα... δεν το διασφαλίζει και δε θα το κάνει για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: αφενός γιατί η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία έχει τόσες προσβάσεις στο εγχώριο πολιτικό σύστημα αλλά και στις τάξεις της λαϊκής δεξιάς που τα κέντρα ελέγχου των ρασοφόρων φροντίζουν να εξαφανίζουν κάθε τέτοια φωνή και αφετέρου επειδή μας έχουν ποτίσει ως λαό με τόση μισαλλοδοξία για κάθε άλλο θρήσκευμα που θεωρούμε πως ένα τέμενος ισοδυναμεί με κατάργηση της πίστης του καθενός από εμάς. Κατά παρόμοιο τρόπο για χρόνια τα συμφέροντα των εταιριών διύλησης εμπόδιζαν την κυκλοφορία πετρελαιοκίνητων στα αστικά κέντρα και σχεδόν όλοι είχαν πειστεί πως οι πετρελαιοκινητήρες μπορεί να είναι οικονομικότεροι αλλά είναι πιο ρυπογόνοι, στα βιβλία της φυσικής οι μαθητές διδάσκονταν πως τα αρχικά προϊόντα κλασματικής απόσταξης ήταν ξεκάθαρα πιο επιβλαβή προς το περιβάλλον... έστω και αργά, ευτυχώς, το θέμα διευθετήθηκε.
Επιστρέφοντας στο θέμα του δικαιώματος της ανεξιθρησκείας, θα πει κανείς πως δεν απαγορεύει κανείς σε όποιον θέλει να φτιάξει έναν χώρο λατρείας για όποια αναγνωρισμένη θρησκεία εφόσον το επιθυμεί. Η βάση της σκέψης θα ήταν σωστή αν δεν κόβονταν συνεχώς κονδύλια για τη στήριξη έργων αναστήλωσης διαφόρων χριστιανικών ορθόδοξων ναών. Το δικαίωμα εμπεριέχει όχι μόνο τη δυνατότητα δημιουργίας χώρων θρησκευτικής λατρείας αλλά και την ίση αντιμετώπιση από πλευράς του κράτους όλων των θρησκευτικών δογμάτων όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη.
Ενδεικτικά οι ιερείς της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας είναι δημόσιοι υπάλληλοι, πληρώνονται με δημόσια δαπάνη και απολαμβάνουν μονιμότητα. Τα έσοδα της εκκλησίας, που απολαμβάνει φορολογική εύνοια σκανδαλώδη για το δυτικό κόσμο, δεν επρκούν για την πληρωμή μισθών και ασφαλίστρων για τους ιερείς; Ασφαλώς και επαρκούν και μάλιστα περισσέυουν αλλά δεν υπάρχει πολιτική βούληση.
Η εκκλησία στην Ελλάδα είναι παντού με όρους κυρίαρχης ιδεολογίας. Τα παδιά πριν αρχίσουν το μάθημα προσεύοχνται, οι φαντάροι ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, στις δικαστικές αίθουσες οι μάρτυρες ορκίζονται στο Ευαγγέλιο, οι Έλληνες βουλευτές εκκλησιάζονται και ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, η θρησκευτική πράξη της βάφτισης ή του γάμου ισοδυναμεί με κρατική ληξιαρχική πράξη. Γενικότερα τα όρια κοσμικού κράτους και εκκλησίας δεν είναι απλά δυσθεώρητα, είναι ανύπαρκτα. Πόση ανεξιθρησκεία απολαμβάνει ένας αλλόδοξος ή ένας άθεος στην καθημερινότητά του; Καθόλου ή ελάχιστη. Δυστυχώς η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα την έχει ταυτίσει με την κατάργηση της πίστης. Όταν το ελληνικό κράτος αποφάσισε -επιτέλους- να αφαιρέσει το θρήσκευμα από το κρατικό έγγραφο της αστυνομκής ταυτότητας ξεσηκώθηκαν κάθε λογής θρησκόληπτοι, μισαλλόδοξοι και διοικούντες την εκκλησία να μιλήσουν για καταπάτηση της πολιτισμικής ταυτότητας και ισοπέδωση της ιστορίας. Δεν είχαν λογικά επιχειρήματα, κινδυνολογούσαν περί εωσφόρου που κινεί τα νήματα για να οδηγήσει τους ανθρώπους στην κόλαση και άλλα τέτοια. Το να απαντάς με ένα δικό σου σύστημα αξιών σε λογικά επιχειρήματα δεν είναι μόνο παράλογο είναι και επικίνδυνο. Είναι μάλιστα δυο φορές επικίνδυνο όταν οι περισσότεροι γνωρίζουν πως από άμβωνος μια σημαντική πλειοψηφία ιερέων δεν κηρύττει θρησκευτικά κείμενα, κάνει πολιτική προπαγάνδα χείριστης μορφής.
Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο επειδή αποτελεί θεμελιακή προϋπόθεση του σεβασμού της ανεξιθρησκείας, αλλά και επειδή θα ελαφρύνει το δημόσιο από αρκετούς μισθούς αλλά και από ετήσιες δαπάνες που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χάνονται χάρην προσωπικών φιλιών και πολιτικών συμφερόντων. Κλείνοντας καλό είναι να αναρωτηθούμε, το όνομα Χρίστος γράφεται με "η" αν και προέρχεται από τη λέξη "χρίσμα" και μάλιστα πολλοί γλωσσολόγοι επιμένουν πως πρόκειται για το όνομα Χριστός με αναβιβασμό του τόνου... γιατί λοιπόν με "η" και όχι με "ι". Ίσως να μην έχει σημασία αλλά είναι ενδεικτικό της δύναμης της εκκλησίας στην Ελλάδα.
Τρίτος δρόμος, ιστορικός συμβιβασμός ή το πείραμα της αριστεράς στην Ελλάδα;
Τον τελευταίο καιρό γράφονται και λέγονται διάφορες απόψεις για το τι ακριβώς είναι το φαινόμενο του Συ.Ριζ.Α που αναδείχθηκε από τις εκλογές της 6.5. Οι φίλοι των συνομωσιών λένε πως πρόκειται για πράκτορα των Αμερικάνων που θέλουν να αντρέψουν την Ευρωζώνη, το ΚΚΕ και ένα κομμάτι της Σοβιετικού τύπου αριστεράς φωνάζουν σε όλους τους τόνους πως πρόκειται για ένα ακόμα φαινόμενο "τρίτου δρόμου" που θα μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερο μετά τις εκλογές (αν πάρει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης), ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν πως θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε έναν ακόμα "ιστορικό συμβιβασμό" αντίστοιχο του Μπερλινγκουέρ ή της ιστορίας της συγκυβέρνησης στην Ελλάδα. Τέλος υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως πρόκειται για ένα Σταλινικού τύπου σχηματισμό που απλά φοράει ένα πιο ήπιο προσωπείο περιμένωντας πότε θα πάρει αυτοδυναμία για να σηκώσει ο Τσίπρας την κόκκινη γραμμή και να καλέσει τον Περισσό να δώσει εντολή να βγάλουν από τις αποθήκες τα όπλα του ΕΑΜ και να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα...
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα το 2012 φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετική από αυτές του παρελθόντος. Απορρίπτωντας το τελευταίο επιχείρημα ως μάλλον ανυπόστατο και το πρώτο ως σίγουρα τραγελαφικό θα ασχοληθούμε, για οικονομία χρόνου, με τα δυο ενδιάμεσα.
Μπορεί να επιδιώκει ο Συ.Ριζ.Α να διαπράξει έναν ακόμα ιστορικό συμβιβασμό; Είναι λάθος να απαντάς σε ερώτηση με αντερώτηση αλλά στην περίπτωση αυτή δε βλέπω άλλο τρόπο να καταλήξουμε σε απάντηση. "Γιατί δεν το έκανε την εβδομάδα των διερευνητικών;" Ήταν σε θέση ισχύος, η μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων πίεζε προς αυτό το δρόμο και υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα "κυβέρνηση ή πτώχευση" και θα μπορούσε να βρει ένα κάρο δικαιολογίες για να μπορέσει να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής. Όταν ο Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία μιλούσε για τον συμβιβασμό τα μέλη του ΚΚΙ τότε φώναζαν "Ενρίκο σφίξε τη γροθιά σου", το μήνυμα των εκλογών του Μαΐου ήταν αναμφίβολα η καταδίκη όσων μας έφεραν σε θέση χρεωκοπίας και μια τέτοια συνεργασία το μόνο που θα έκανε θα ήταν να σταματήσουν οι φωνές που μιλούσαν για μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση που έφερα τα δύο μνημόνια και τις συνέπειές τους. Ο Συ.Ριζ.Α τήρησε μια αμυντική στάση απέναντι σε όλες τις φωνές για υπαναχώρηση σε θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις προκαλώντας απορία για ένα "όχι" που δεν χρειαζόταν να ειπωθεί καθώς τα τρια κόμματα που υποτίθεται είχαν συμφωνήσει στην ιδέα οικουμενικής κυβέρνησης και δεν χρειάζονταν ούτε την ανοχή, ούτε τη στήριξη του, όχι για τα "κουκιά" όπως μας λένε συχνά οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, αλλα γιατί ήταν πασιφανές πως μια τετοια κυβέρνηση πιο πολύ κακό θα έκανε παρά καλό... θα έβαζε τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον για κάποιους μήνες και μετά τον αύγουστο θα πηγαίναμε σε εκλογές έχοντας χάσει 3-4 μήνες χωρίς να έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα. Κυβέρνηση συνεργασίας δεν είναι κυβέρνηση ισοπέδωσης και απαξίωσης πολιτικών θέσεων. Υπό αυτή την έννοια κατά τη γνώμη μου το να μην δεχτεί ο Συ.Ριζ.Α να συμμετέχει σε ένα τέτοιο μόρφωμα είναι πράξη ευθύνης απέναντι στην ιστορική συγκοιρία.
Μήπως ο Σύ.Ριζ.Α είναι μια περίπτωση Πα.Σο.Κ δεκαετίας '80; Κι εδώ υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις σε όσους ορθώνουν αυτό το επιχείρημα. Το Πα.Σο.Κ φώναζε τότε "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και "Έξω οι βάσεις του θανάτου" και όταν λέμε φώναζε, δεν εννοούμε σε πορείες και συγκεντρώσεις... ήταν βασικές προεκλογικές θέσεις, θέσεις που αν και άνηκαν στην αριστερά αλλά χρησιμοποιήθηκαν από το Πα.Σο.Κ σε έναν μοναδικής ιστορικότητας οπορτουνισμό και καιροσκοπισμό που βέβαια του έδωσε το 48% και μαζί με αυτό την ευκαιρία να αθετήσει όλες τις υποσχέσεις για εθνική ανεξαρτησία και διαφάνεια. Ο Συ.Ριζ.Α θα λέγαμε πως συνοψίζει τις θέσεις του σε τρία σημεία θέσεων: 1) πολιτική αποπληρωμής του πραγματικού χρεους με όρους που δεν εξαθλιώνουν το λαό, 2) προτεραιότητα των ανθρώπων έναντι των κερδών και των οικονομικών συμφερόντων και 3) ακύρωση των διατάξεων και των νομοσχεδίων που εκχωρούν εθνική κυριαρχία. Μέσα ή έξω από το ευρώ(;) θα ρωτήσει κανείς, καθώς αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε πως είναι το πραγματικό δίλημμα. Η απάντηση είναι πως δεν ξέρει κανείς και δεν είναι αυτή η ουσία. Η πορεία του Ευρώ, δηλαδή της Νομισματικής Ένωσης, είναι μια πορεία σταθερά καθοδική που στηρίζεται σε δίπολα βορρά-νότου ή/και πλούσιων/φτωχών και ελάχιστα θα επηρεάσει η Ελλάδα τις εξελίξεις. Το μεγάλο διακύβευμα είναι πως πρέπει να στηθούν τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας με τρόπο που να μπορεί να αντέξει μια οποιαδήποτε εξέλιξη και να απαγκιστρωθούμε από τα ψευτοδιλήμματα. Αν κάποιος μπορεί παρά τα όσα λέγονται από εδώ και από εκεί να βρει σημεία πολιτικής ανευθυνότητας και ανεπάρκειας στην ιστορική συγκοιρία και εμπίπτουν στο φάσμα του λαϊκισμού, πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε, αλλά με επιχειρήματα λογικής και όχι θυμικού.
Το αν (και εφόσον λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης) ο Συ.Ριζ.Α ή ενα σχήμα δομημένο στις θέσεις του για την πορεία της χώρας μπορέσει να καταφέρει τόσα πολλά στο επόμενο κρίσιμο -αλλά βραχύ- διάστημα μένει να αποδειχθεί και να κριθεί θετικά ή αρνητικά σε βάθος 2-3 χρόνων αλλά και πιο μακροπρόθεσμα από τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ιστορία της Αριστεράς της 6.5. στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κάτι διαφορετικό και όσο αυτή θα αρνείται να πέσει στις παγίδες του παρελθόντος τόσο θα γεννά τις αντιδράσεις ενος συστήματος που έχει σαπίσει αλλά προσπαθεί να αμυνθεί με όσα μέσα (μαζικής ενημέρωσης κυρίως) του έχουν απομείνει πιστά.
Σάββατο 26 Μαΐου 2012
Βία στη βία ή λόγος στη βία;
Είναι βασική αρχή της φυσικής ότι η κάθε δράση θα έχει μια ίσης δύναμης και αντίθετης κατεύθυνσης αντίδραση. Σε επίπεδο κοινωνίας τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα καθώς ούτε η αντίδραση, ούτε το μέγεθος της, αλλά ούτε και η κατεύθυνσή της είναι προκαθορισμένα από την απολυτότητα νόμων όπως αυτοί της φυσικής.
Σε διάφορα fora ανά το διαδίκτυο,και ιδίως σε αυτά της ελευθεριακής και αναρχικής πολιτικής σκέψης, θα βρει κανείς αρκετές φωνές που μιλούν για ένα μαζικό antifa κίνημά´ οργανωμένο στις γειτονιές ως απάντηση στις συμμορίες ακροδεξιών στοιχείων, κυρίως υποκινούμενων από τη ΧΑ αλλά και άλλες παρόμοιες οργανωσεις. Σκοπός του θα είναι η δημιουργια ενός κυκλώματος προστασίας των μεταναστών, κατ´ αρχήν, από ρατσιστικές επιθέσεις. Αντικρούεις τη φωτιά με φωτιά με άλλα λόγια.
Σε μια πρώτη σκέψη, κάπως πιο ενστικτώδη το επιχείρημα μοιάζει δελεαστικό προχωρώντας όμως σε μια πιο γενιεκευμένη θεώρηση του φαινομένου θεωρώ πως αυτή η πρόταση στερείται όχι μόνο πολιτικής τεκμηρίωσης αλλά και αποτελεσματικότητας. Αρχικά να δούμε ποιοί είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα πογκρόμ ή τις μεμονομένες επιθέσεις μίσους. Φαντάζομαι δεν έχει κανείς στο μυαλό του τον Μιχαλολιάκο να φοράει κράνος και να τριγυρίζει στους δρόμους της Αθήνας (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια). Το ποιοί είναι έχει μια πολυσυλλεκτική απάντηση, είναι άλλωστε κοινωνικό φαινόμενο, και μονο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με μια ματιά σε εικόνες απο τις συγκεντρώσεις τους αλλά και από τηλεοπτικές παραστάσεις όσων έγιναν ξαφνικά γνωστοί σε όλους ως βουλευτές θα διακρίνει κανείς μια εξαιρετική ομοιομορφία...τουλάχιστο φαινομενικά. Σε μια τέτοια οργάνωση όμως δε γίνεται να μην υπάρχει ιεραρχία και μάλιστα πολύ αυστηρή, κάποιες φορές δε σίγουρα θα τηρούνται οι κανόνες των συνομωτικών, παρακρατικών ομάδων.
Συμπερασματικά και για να μη γίνει υπερανάλυση θα αφήσουμε κατά μέρος τα επιτελικά μέλη καθώς και τους θεωρητικούς προπαγανδιστές κυρίως γιατί ότι και να γίνει, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δύσκολα θα πάρουν άλλο δρόμο, είτε γιατί έχουν μπολιαστεί ιδεολογικά με τις αρχές του φασισμού και του ρατσισμού, είτε γιατί ίσως να αποκομίζουν οικονομικά ή και άλλου τύπου οφέλη από τέτοιες δραστηριότητες.
Αν δούμε τα περιστασιακά μέλη και τους ψηφοφόρους πιστεύω είναι ευδιάκριτες δυο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που κάνουν πιο συχνή την παρουσία τους και μάλιστα οι μεν στους ψηφοφόρους και οι δε στα ευκαιριακά-περιφερειακά μέλη.
Οι φοβισμένοι, αγανακτισμένοι, πολίτες που συνήθως ψήφιζαν ΝΔ και στις πρόσφατες εκλογές επηρεασμένοι από την ανέχεια των υποβαθμισμένων περιοχών, που γέννα με σχέση αίτιου-αιτιατού την εγκληματικότητα και αυτή,με τη σειρά της, οδηγεί με ακρίβεια στο φόβο και την ανασφάλεια, στη συντηρητικοποίηση και τέλος στο κατά πάντων μίσος. Κατά πλειοψηφία πρόκειται για λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας που εκφράζουν εύκολα οργή και αγανάκτηση και άλλο τόσο εύκολα αλλάζουν ρότα με κριτήριο ευκαιριακό. Σε αυτούσ λοιπόν η εύκολη λύση μοιάζει και ιδανική: Για ολα φταινε οι μετανάστες, αν φύγουν θα φτιάξει η κατάσταση. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για ευκαιριακά μέλη που επί χρόνια είχαν ένα πιο "απολίτικο" προφίλ και δεν ασχολούνταν με πολιτικές ή κοινωνικές συζητήσεις παρά μόνο με όσα τους αφορούν επιφανειακά και μάλλον αβασάνιστα, κυρίως τον οπαδισμό σε επίπεδο καφενείου. Δύσκολα θα βγουν με το ξύλο στο χέρι να κάνουν περιπολίες αλλά πολύ εύκολα θα χειροκροτήσουν ενέργειες ανάλογες ενός "εκδικητικού ξυλοδαρμού".
Οι νεόπλουτοι που τους χαλάει την αισθητική το γεγονός πως "αυτοί έφυγαν απο το κέντρο και ήρθαν σε εμάς" είναι η κυρία με το SUV και το κινητό σκουλαρίκι που βγάζει απειλητικά το χέρι όταν πάει κάποιος Ασιάτης να της καθαρίσει το παρμπρίζ. Είναι οι ίδιοι που θα σου δώσουν το αφοπλιστικό επιχείρημα "και τι με νοιάζει εμένα αν πεινάνε, ας δούλευαν στη χώρα τους". Είναι οι παλιοί ευνοούμενοι του δικομματισμού που τώρα φαίνονται να κινούνται προς τον Τζήμερο κατά ένα μέρος, αφού "τιμωρήσαν το δικομματισμό" ή θα επανέλθουν στα παραδοσιακά νεοφιλελευθερα κόμματα. Είναι οι ίδιοι που έχει στο μυαλό του ο Σαμαράς όταν αναφέρεται σε "νοικοκυραίους".
Μια πράξη λοιπόν όπως αυτές που προτείνονται, να οργανωθεί το αντίπαλο δέος όπου υπάρχουν έντονα φαινόμενα το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει θα είναι να συντηρητικοποιήσει κι άλλο τους "φιλησηχους" πολίτες των φτωχογειτονιών σπρώχνοντάς τους
πιο κοντά στη φασιστική αντίληψη μετατρέποντας την αυθόρμητη επιλογή σε συνειδητή ενισχύοντας την αντιδραστική τάση τους, και απο την άλλη να ανακόψει την εκλογική κάθοδο της ΧΑ κρατώντας τους νεόπλουτους των προαστίων κοντά στο Μιχαλολιάκο. Το δεύτερο ίσως να είναι λιγότερο σημαντικό, αν και μια εκλογική σταθεροποίηση της Χα μπορει να έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, όμως το να σπρωχτούν τα στρώματα της ανέχειας και του -μετα βίας- βιοπορισμού προς τη ΧΑ μπορεί να αποβεί καταστροφικό για τη δημοκρατία. Κάποιες φορές στην κοινωνία οι νόμοι της φυσικής λειτουργούν με όρους προόδου και αν δεν προληφθούν μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση...
Σε διάφορα fora ανά το διαδίκτυο,και ιδίως σε αυτά της ελευθεριακής και αναρχικής πολιτικής σκέψης, θα βρει κανείς αρκετές φωνές που μιλούν για ένα μαζικό antifa κίνημά´ οργανωμένο στις γειτονιές ως απάντηση στις συμμορίες ακροδεξιών στοιχείων, κυρίως υποκινούμενων από τη ΧΑ αλλά και άλλες παρόμοιες οργανωσεις. Σκοπός του θα είναι η δημιουργια ενός κυκλώματος προστασίας των μεταναστών, κατ´ αρχήν, από ρατσιστικές επιθέσεις. Αντικρούεις τη φωτιά με φωτιά με άλλα λόγια.
Σε μια πρώτη σκέψη, κάπως πιο ενστικτώδη το επιχείρημα μοιάζει δελεαστικό προχωρώντας όμως σε μια πιο γενιεκευμένη θεώρηση του φαινομένου θεωρώ πως αυτή η πρόταση στερείται όχι μόνο πολιτικής τεκμηρίωσης αλλά και αποτελεσματικότητας. Αρχικά να δούμε ποιοί είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα πογκρόμ ή τις μεμονομένες επιθέσεις μίσους. Φαντάζομαι δεν έχει κανείς στο μυαλό του τον Μιχαλολιάκο να φοράει κράνος και να τριγυρίζει στους δρόμους της Αθήνας (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια). Το ποιοί είναι έχει μια πολυσυλλεκτική απάντηση, είναι άλλωστε κοινωνικό φαινόμενο, και μονο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με μια ματιά σε εικόνες απο τις συγκεντρώσεις τους αλλά και από τηλεοπτικές παραστάσεις όσων έγιναν ξαφνικά γνωστοί σε όλους ως βουλευτές θα διακρίνει κανείς μια εξαιρετική ομοιομορφία...τουλάχιστο φαινομενικά. Σε μια τέτοια οργάνωση όμως δε γίνεται να μην υπάρχει ιεραρχία και μάλιστα πολύ αυστηρή, κάποιες φορές δε σίγουρα θα τηρούνται οι κανόνες των συνομωτικών, παρακρατικών ομάδων.
Συμπερασματικά και για να μη γίνει υπερανάλυση θα αφήσουμε κατά μέρος τα επιτελικά μέλη καθώς και τους θεωρητικούς προπαγανδιστές κυρίως γιατί ότι και να γίνει, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δύσκολα θα πάρουν άλλο δρόμο, είτε γιατί έχουν μπολιαστεί ιδεολογικά με τις αρχές του φασισμού και του ρατσισμού, είτε γιατί ίσως να αποκομίζουν οικονομικά ή και άλλου τύπου οφέλη από τέτοιες δραστηριότητες.
Αν δούμε τα περιστασιακά μέλη και τους ψηφοφόρους πιστεύω είναι ευδιάκριτες δυο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που κάνουν πιο συχνή την παρουσία τους και μάλιστα οι μεν στους ψηφοφόρους και οι δε στα ευκαιριακά-περιφερειακά μέλη.
Οι φοβισμένοι, αγανακτισμένοι, πολίτες που συνήθως ψήφιζαν ΝΔ και στις πρόσφατες εκλογές επηρεασμένοι από την ανέχεια των υποβαθμισμένων περιοχών, που γέννα με σχέση αίτιου-αιτιατού την εγκληματικότητα και αυτή,με τη σειρά της, οδηγεί με ακρίβεια στο φόβο και την ανασφάλεια, στη συντηρητικοποίηση και τέλος στο κατά πάντων μίσος. Κατά πλειοψηφία πρόκειται για λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας που εκφράζουν εύκολα οργή και αγανάκτηση και άλλο τόσο εύκολα αλλάζουν ρότα με κριτήριο ευκαιριακό. Σε αυτούσ λοιπόν η εύκολη λύση μοιάζει και ιδανική: Για ολα φταινε οι μετανάστες, αν φύγουν θα φτιάξει η κατάσταση. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για ευκαιριακά μέλη που επί χρόνια είχαν ένα πιο "απολίτικο" προφίλ και δεν ασχολούνταν με πολιτικές ή κοινωνικές συζητήσεις παρά μόνο με όσα τους αφορούν επιφανειακά και μάλλον αβασάνιστα, κυρίως τον οπαδισμό σε επίπεδο καφενείου. Δύσκολα θα βγουν με το ξύλο στο χέρι να κάνουν περιπολίες αλλά πολύ εύκολα θα χειροκροτήσουν ενέργειες ανάλογες ενός "εκδικητικού ξυλοδαρμού".
Οι νεόπλουτοι που τους χαλάει την αισθητική το γεγονός πως "αυτοί έφυγαν απο το κέντρο και ήρθαν σε εμάς" είναι η κυρία με το SUV και το κινητό σκουλαρίκι που βγάζει απειλητικά το χέρι όταν πάει κάποιος Ασιάτης να της καθαρίσει το παρμπρίζ. Είναι οι ίδιοι που θα σου δώσουν το αφοπλιστικό επιχείρημα "και τι με νοιάζει εμένα αν πεινάνε, ας δούλευαν στη χώρα τους". Είναι οι παλιοί ευνοούμενοι του δικομματισμού που τώρα φαίνονται να κινούνται προς τον Τζήμερο κατά ένα μέρος, αφού "τιμωρήσαν το δικομματισμό" ή θα επανέλθουν στα παραδοσιακά νεοφιλελευθερα κόμματα. Είναι οι ίδιοι που έχει στο μυαλό του ο Σαμαράς όταν αναφέρεται σε "νοικοκυραίους".
Μια πράξη λοιπόν όπως αυτές που προτείνονται, να οργανωθεί το αντίπαλο δέος όπου υπάρχουν έντονα φαινόμενα το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει θα είναι να συντηρητικοποιήσει κι άλλο τους "φιλησηχους" πολίτες των φτωχογειτονιών σπρώχνοντάς τους
πιο κοντά στη φασιστική αντίληψη μετατρέποντας την αυθόρμητη επιλογή σε συνειδητή ενισχύοντας την αντιδραστική τάση τους, και απο την άλλη να ανακόψει την εκλογική κάθοδο της ΧΑ κρατώντας τους νεόπλουτους των προαστίων κοντά στο Μιχαλολιάκο. Το δεύτερο ίσως να είναι λιγότερο σημαντικό, αν και μια εκλογική σταθεροποίηση της Χα μπορει να έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, όμως το να σπρωχτούν τα στρώματα της ανέχειας και του -μετα βίας- βιοπορισμού προς τη ΧΑ μπορεί να αποβεί καταστροφικό για τη δημοκρατία. Κάποιες φορές στην κοινωνία οι νόμοι της φυσικής λειτουργούν με όρους προόδου και αν δεν προληφθούν μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση...
Ο άνθρωπος που άλλαξε την αριστερά
Πριν από τρία χρόνια έφυγε από κοντά μας ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του όσο λίγοι στην ανανεωτική αριστερή σκέψη. Όποιος από εμάς είχε την τύχη να συνομιλήσει μαζι του έστω και για λίγα λεπτά θα θυμάται τον ήπιο, μεστό, περιεκτικό και χωρίς αχρείαστους συναισθηματισμούς λόγο του.
Αυτές τις μέρες που η, άνευ προηγούμενου, επίθεση στην ανανεωτική αριστερά απο συντριπτική μερίδα των τηλεοπτικών, κυρίως, ΜΜΕ γιγαντώνεται ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα μπορούσε να προσφέρει την ήρεμη δύναμη του,να ακουστεί χωρίς να φωνάζει.
Η μεγαλύτερη προσφορά του στο χώρο της ανανεωτικης, ευρωπαϊκής αριστεράς ήταν ότι μας έκανε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, για την κοινωνία αλλά μέσα απο αυτή,με λόγο απλό και σαφή, να αποβάλουμε τα σύνδρομα του σωτήρα και της απόλυτης αλήθειας. Η οικολογία, ο σεβασμός της διαφορετικότητας και η φεμινιστική έκφανση της αριστεράς οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, καθώς και το όραμα της αριστεράς που διεκδικεί τη στήριξη του λαού όχι για να καταγγέλει απο τη γωνία της, δέσμια των φαντασμάτων του παρελθόντος, αλλά για να ασκήσει κυβερνητικό έργο, να πορευθεί στο πλάι του λαού προς ένα μέλλον ευνοϊκότερο από τη ζοφερή πραγματικότητα του παρόντος.
Ο Μιχάλης (όταν μια φορά τον προσφωνησα "κύριο Παπαγιαννάκη" με αγριοκοίταξε) θα λείψει από όλους μας ως πολιτικός με προσωπικότητα, με σθένος, χωρίς θέσφατα περί ιδεολογικής καθαρότητας. Η αριστερα των κινημάτων, της οικολογίας και του δημοκρατικού δρόμου έχει χάσει το σημαντικότερο κομμάτι του ασυμβίβαστου εαυτού της, αυτού που δεν ξεπουληθήθηκε ποτέ για μια θέση στα υπουργικά έδρανα της βουλής στο όνομα του κατ´επίφαση σοσιαλισμού του Πα.Σο.Κ.
Αυτές τις μέρες που η, άνευ προηγούμενου, επίθεση στην ανανεωτική αριστερά απο συντριπτική μερίδα των τηλεοπτικών, κυρίως, ΜΜΕ γιγαντώνεται ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα μπορούσε να προσφέρει την ήρεμη δύναμη του,να ακουστεί χωρίς να φωνάζει.
Η μεγαλύτερη προσφορά του στο χώρο της ανανεωτικης, ευρωπαϊκής αριστεράς ήταν ότι μας έκανε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, για την κοινωνία αλλά μέσα απο αυτή,με λόγο απλό και σαφή, να αποβάλουμε τα σύνδρομα του σωτήρα και της απόλυτης αλήθειας. Η οικολογία, ο σεβασμός της διαφορετικότητας και η φεμινιστική έκφανση της αριστεράς οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, καθώς και το όραμα της αριστεράς που διεκδικεί τη στήριξη του λαού όχι για να καταγγέλει απο τη γωνία της, δέσμια των φαντασμάτων του παρελθόντος, αλλά για να ασκήσει κυβερνητικό έργο, να πορευθεί στο πλάι του λαού προς ένα μέλλον ευνοϊκότερο από τη ζοφερή πραγματικότητα του παρόντος.
Ο Μιχάλης (όταν μια φορά τον προσφωνησα "κύριο Παπαγιαννάκη" με αγριοκοίταξε) θα λείψει από όλους μας ως πολιτικός με προσωπικότητα, με σθένος, χωρίς θέσφατα περί ιδεολογικής καθαρότητας. Η αριστερα των κινημάτων, της οικολογίας και του δημοκρατικού δρόμου έχει χάσει το σημαντικότερο κομμάτι του ασυμβίβαστου εαυτού της, αυτού που δεν ξεπουληθήθηκε ποτέ για μια θέση στα υπουργικά έδρανα της βουλής στο όνομα του κατ´επίφαση σοσιαλισμού του Πα.Σο.Κ.
Παρασκευή 25 Μαΐου 2012
Keep your enemies closer
Τον τελευταίο καιρό η δημοσιογραφική παρέα του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β' αλλάζει πλεύση και στηρίζει το Σύριζα και ευκαιριακά τους Ανεξ. Έλληνες. Δεν κάνω δίκη προθέσεων αλλά το να ακούω το Χατζηνικολάου να λέει πως "δεν το γουστάρει το μηνμόνιο" ή τον Τράγκα να είναι έτοιμος να επανασυστήσει το ΕΑΜ... είναι σαν να ακούω την Αλέκα Παπαρήγα να προσβάλει τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό... κάτι δεν μου πάει καλά. Η δημοσιογραφική παρέα που μετά την ανάδειξη του Σαμαρά σε πρόεδρο της ΝΔ εκπαραθυρώθηκε από τις θέσεις εύνοιας της στρατευμένης στη ΝΔ δημοσιογραφία ξαφνικά θυμήθηκε όλα τα λάθη που έχει κάνει η ΝΔ ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση; Για μένα σαφώς και όχι. Απλά λειτουργεί η λογική ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Η ανάδειξη του Συριζα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαϊου ως του αντίβαρου στο Νεοφιλελεύθερο-σκληρά καπιταλιστικό πρόσωπο της ΝΔ έδωσε μια καλή ευκαιρία στο Χατζηνικολάου και τους λοιπούς υποστηρικτές του Καραμανλή επί των έργων και των ημερών του, να ανατρέψουν τους συσχετισμούς εντός της ΝΔ -ακόμα και σπρώχνοντας κόσμο προς την αριστερά. Κυρίως γιατί θεωρούν πως οι ίδιοι θα μπορέσουν να τους ξαναγυρίσουν σε επόμενες εκλογές αρκεί να χάσει την εμπιστοσύνη των μελών και των ψηφοφόρων της Κεντροδεξιάς ο Σαμαράς. Το ποιον προωθούν ως τον επόμενο πρόεδρο δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Πιστεύω πάντως όχι την Ντόρα Μπακογιάννη, ίσως τον Μάκη Βορίδη που προέρχεται από τις τάξεις της ΟΝΝΕΔ και τον γνωρίζουν καλά.
Η σοβαρή επιλογή που πρέπει να κάνει κατά τη γνώμη μου ο Σύριζα είναι αν πρέπει να δεχθεί ακόμα και τους ευκαιριακούς συμμάχους που του προσφέρονται ή αν θα τους απορρίψει προτιμώντας μια πιο καθαρή εικόνα. Προσωπικά δεν γνωρίζω υπό τις παρούσες συνθήκες και με όσα διακυβέυονται για το αύριο όλων μας ως ανθρώπων και ως εργαζόμενων αν είναι μια εύκολη απόφαση ή αν πρέπει να ληφθεί καν. Ίσως το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, τους αφήνεις να κάνουν το παιχνίδι τους, χωρίς να συμμετέχεις σε αυτό.
Τρίτη 22 Μαΐου 2012
Τα διεθνή συμφέροντα και οι ελληνικές εκλογές
Θα μπορούσε να πει κανείς πως βρισκόμαστες εν μέσω μιας σύντομης "εκλογιάδας" κατ αντιστοιχία του όρου "ολυμπιάδα" που αποτελούσε το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών ολυμπιακών αγώνων. Μόνο που στην εκλογιάδα δεν γίνεται άρση των εχθροπραξιών όπως στην αρχαία Ελλάδα, μάλλον θα έλεγε κανείς πως αυτές εντείνονται και γίνονται κατά λίγο ή πολύ αθέμιτες.
Η 6η Μαϊου, που ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων θα χαρακτηρισθεί ως η μέρα που έγινε η αρχή της αλλαγής για την Ευρώπη ή ως ο Μάης του 12, ήταν μια παρέκκλιση στα σχέδια των παγκόσμιων (και όχι γερμανικών, όπως συνηθίζουμε να λέμε) συμφερόντων που εκμεταλλεύονται όχι μονο τους ΈΔλληνες αλλά και συνολικά τους λαούς της Ευρώπης. Η μήπως όχι; Μπορεί η άνοδος της Αριστεράς στην Ελλάδα να ήταν μια επιλογή του ελληνικού λαού προερχόμενη από την απαξίωση και τα προδομένα όνειρα των ψηφοφόρων και ίοως σε ένα βαθμό από την απόκτηση ταξικής συνείδησης, ή από της αρχή μιας τέτοιας διαδικασίας, αλλά όλοι έσπευσαν να παίξουν το παιχνίδι τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Τα Αμερικανο-γαλλικά συμφέροντα, που φαίνονται να σχηματίζουν έναν νέο άξονα ως αντίβαρο στην αξίωση των συμφερόντων που εξυπηρετεί η συντηρητική κυβέρνηση της Μέρκελ να υψώσει έναν ισχυρό οικονομικά, συγκεντρωμένο όμως στην κεντρική γερμανόφωνη Ευρώπη, πόλο. Ο Ομπάμα και ο Ολάντ φαίνονται να κάνουν έναν λευκό γάμο συμφερόντων, όχι απαραίτητα κοινών, αλλά με κοινό σκοπό: να κοπούν τα φτερά της Γερμανίας. Οι μεν ΗΠΑ δε βλέπουν με καλό μάτι, ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά, μια τέτοια κίνηση κυρίως επειδή θεωρούν πως ο δυτικός κόσμος μπορεί να αρκείται σε ένα μόνο ισχυρό πόλο, αυτό της Wall Street. Οι δε Γάλλοι ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τις κινήσεις σαρκοζί να αφήσει την οικονομική πρωτοβουλία στη Γερμανία, κρατώντας για τους ίδιους το ρόλο της πολιτικής ολοκλήρωσης, μια ολοκλήρωση που μπορεί να συνάδει με την ιστορία των Γάλλων, που θεωρούν εαυτούς το πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο της Ευρώπης και την κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μια ολοκλήρωση που όσο μένει στα χαρτιά δεν μεταφράζεται σε κανένα απολύτως πραγματικό συμφέρον.
Μετά την πρώτη αμηχανία και οι δύο αντιμετώπισαν με ανάμεικτα συναισθήματα, και λόγο, την άνοδο της Αριστεράς στις ελληνικές εκλογές. Τα πιο προοδευτικά κομμάτια είδαν με μια "συμπάσχουσα επιφύλαξη" τα γεγονότα και επιφυλάσσονται να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους μετά και τη 17η Ιουνίου. Τα πιο συντηρητικά κομμάτια όμως, αυτά που ταυτίζονται με τα συμφέροντα των μεγάλων κεφαλαίων και αγιοποιούν το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα ως τις απόλυτες πανανθρώπινες αξίες βλέπουν να χάνουν τα κέντρα ελέγχου που είχαν εγκαθιδρύσει στην Αθήνα και μαζί με αυτά συμφωνίες πολλών εκατομμυρίων. Βέβαια μέχρι πρότινος το ισχυρότερο λόμπυ ήταν αυτό των γερμανικών συμφερόντων και ίσως βλέπουν το αποτέλεσμα της 6 Μαϊου ως μια θετική εξέλιξη που δημιουργεί από την αρχή μια χωρητικότητα στα ελληνικά κέντρα λήψης αποφάσεων, οπότε και αυτοί θα περιμένουν τη 17η Ιουνίου και αναλόγως των διαθέσεων της όποιας κυβέρνησης θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Αν δουν πως αναδύεται μια ενδυναμωμένη Αριστερά η οποία θα τηρήσει σκληρή στάση απέναντι στην Μέρκελ μπορεί και να δράσουν υποστηρικτικά (ευκαιριακά πάντως) με στόχο να αποδιοργανώσουν το κατεστημένο των γερμανικών συμφερόντων που ήδη φαίνειται να ψάχνει τον επόμενο Καγκελάριο της Γερμανίας, ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη αν το πούμε διαφορετικά. Αν από τις επόμενες εκλογές προκύψει μια Συντηρητική κυβέρνηση, ή η Κεντροδεξιά Πολυκατοικία όπως μας τη λένε οι δημοσιογράφοι, θα εξετάσουν το ενδεχόμενο να εγκαθιδρύσουν ισχυρά κέντρα επιρροής επί των αποφάσεων, αν το πετύχουν θα ελέγξουν άμεσα τις εξελίξεις. Αν δεν το πετύχουν θα κινηθούν με όρους διαπραγμάτευσης προς τα γερμανικά συμφέροντα με σκοπό "να τα βρούν", πράγμα που ίσως τους κοστίσει κάτι παραπάνω αλλά το θεωρούν ως το μόνο plan B.
Η περίπτωση που έχει ιδιαίτερη αξία να εξετασθεί είναι ποιά θα είναι η στάση των Γαλλο-Γερμανών όταν (χρονικο-υποθετικός ο σύνδεσμος μην το ξεχνάμε) η αναδειχθείσα κυβέρνηση της Αριστεράς καταφέρει να πλήξει την εικόνα της γερμανίας ως του "σιδηρού εταίρου" -με ολίγον από προαγωγό- της Ευρώπης. Πιστεύω πως ούτε οι ίδιοι έχουν συζητήσει τόσο μακροπρόθεσμα τα σχέδια τους κυρίως γιατί όταν μιλάμε για οικονομικά συμφέροντα οι συμφωνίες και οι συμμαχίες είναι εφήμερες και γιατί και οι δύο γνωρίζουν πως οι Γάλλοι, που πάντα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μια πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης παράλληλα με την οικονομική, εξέλιξη που θα τους έθετε σε θέση ισχύος στη λήψη αποφάσεων, μπορεί να τρέξουν να τείνουν χείρα βοηθείας στον όποιο νέο καγκελάριο χρησιμοποιώντας το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις είναι καθημερινές προσκηνιακά και παρασκηνιακα και ο,τι σκεφτόμαστε σήμερα μπορεί να καταρριφθεί μετά από λίγες μέρες αν οι δυνάμεις που προς το παρόν μένουν εκτός παιχνιδιού (Ρωσία-Κίνα) αποφασίσουν πως έχουν λόγο - τους συμφέρει να πρσεγγίσουν τα εδάφη οικονομικού ελέγχου των ΗΠΑ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)