Ο μήνας της λάσπης

Οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και αρκετοί εκ των σημαντικότερων πολιτευτών τους έχουν ανάγει τις μέρες του τελευταίου μήνα σε ταχύρυθμα σεμινάρια υποδειγματικής λασπολογίας και σπέκουλας ίδιων συμφερόντων.

Ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του έχουν χρησιμοποιήσει λυτούς και δεμένους για να συκοφαντήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανερχόμενη κοινωνικά και εκλογικά αριστερά χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της εποχής, τον τρόμο. Κυρίαρχα σημεία της προπαγάνδας είναι από τη μία οι συνιστώσες ως παράγοντας αστάθειας και από την άλλη οι θέσεις του Συ.Ριζ.Α επί του μνημονίου που,υποτίθεται, θα οδηγήσουν αυτό τον τόπο στη δραχμή και θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τους νοικοκυραίους.

Η πρώτη θέση είναι μια αυταπόδεκτη πραγματικότητα των κομμάτων που σέβονται την ελευθερία. Αυτό που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να υπάρχει η δέσμευση στο πολιτικό πρόγραμμα που αποφασίζει η πλειοψηφία με σεβασμό βέβαια πάντα στην άποψη της μειοψηφίας. Αν ένα κόμμα έχει μια φλαταρισμένη άποψη τότε ή πρόκειται για φασιστικό κόμμα που επιβάλει με το φόβο τη μια και μοναδική άποψη ή για κόμμα που απαρτίζεται από μέλη λοβοτομημένα και όχι από σκεπτόμενους ανθρώπους. Η αρχή έγινε με τη "Ρόζα", σειρά πήρε η "ΚΟΕ" και περάσαμε σε προσωπικές απόψεις μελών με τελευταία αυτή του Π. Λαφαζάνη. Το κοινό σημείο; Θεωρούν τον ελληνικό λαό ηλίθιο!

Είθισται ο πολιτικός διάλογος να γίνεται επί πολιτικών θέσεων που πηγάζουν από τα όργανα των εκάστοτε κομμάτων, είτε πρόκειται για τον πρόεδρο, είτε για το κεντρικό συμβούλιο, είτε για το γραφείο τύπου και ούτω καθ' εξής. Δεν υπάρχει λόγος να μνημονεύσει κανείς τη ρήση του Κλιντ Ιστγουν για τις απόψεις... ότι ο καθένας έχει και από μια, ως εκ τούτου η αριστερά αντί να αφορίζει ή και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη την ακούει με προσοχή, ωστόσο εφόσον αυτός που φέρει τη διαφορετική άποψη εκπροσωπεί το Συ.Ριζ.Α είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να εκφράσει την άποψη της πλςιοψηφίας όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Η δεύτερη άποψη περί κόμματος της δραχμής δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα:

Αρχικά πως κινδυνολογούν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες οι οποίες αν είναι μικροκομματικές μπορεί να είναι και κατανοητές, μετά το μεγάλο χαστούκι της 6ης Μαΐου, προσπαθούν να διασώσουν ο,τι μπορούν με όποιον τρόπο μπορούν. Όμως αν δεν εξυπηρετούν εκλογικά συμφέροντα τότε δεν είναι μακριά η σκέψη πως η κινδυνολογία περί δραχμής είναι ένα διευρυμένο παιχνίδι που παίζεται για ακόμα μια φορά στις πλάτες του ελληνικού λαού προκειμένου ορισμένοι να αποκομίζουν τεράστια κέρδη "παίζοντας" με τις συναλλαγματικές ισοτμίες κατά το δοκούν...Έπειτα πως είναι άσχετοι με κάθε είδους έννοια διαπραγμάτευσης. Πέραν της πάγιας αρχής ότι δεν δημοσιοποιείς τα περιθωρια που εισαι διατεθιμενος να εξαντλησεις, δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια διαπραγμάτευση, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις τις θέσεις σου ως win-win situation. Όσοι λένε πως με τσαμπουκά θα πάμε στις βρυξέλλες και θα τους πούμε "look now this is Greece" μάλλον εθελοτυφλούν. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θέλει στην παρούσα φάση να χρεωθεί τη διάλυση της ευρωζώνης και αυτο δίνει στην ελληνική πλευρά ένα τεράστιο φάσμα κινήσεων. Μια διαπραγμάτευση είναι σκληρή, επίπονη και βρώμικη διαδικασία, δεν είναι υπερατού να πεις η δική μου κάρτα έχει κυβισμό 3000 κυβικά, η δικη σου 2800, κέρδισα, πληρώστε μας να φύγουμε σιγά-σιγά. Με δεδομένες τις συνθήκες πιθανότατα η ελληνική πλευρά θα επιλέξει την μεγάλη επίθεση για ολική επαναδιαπραγμάτευση των πάντων ώστε να εχει το περιθωριο να καταφύγει σε ένα πολυήμερο διαπραγματευτικό "ζιου-ζιτσου" για να πάρει τα επιμέρους και ιδίως όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας και όσα θα θέσουν τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ανάπτυξη.

Από κοντά βέβαια στα δυο κομματα τησ διαφθοράς ακολουθούν και αρκετοί της Δημ.Αρ. με πρωτοστάτη τον, φαινομενικά μονο, απολιτίκ Ψαριανό και σημαιοφόρους όσους έφυγαν απο τον Συνασπισμό με πρόσχημα τις πολιτικές τους διαφωνίες με την τότε διαμορφωμένη κυρίαρχη γνώμη εντός του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, με πραγματική όμως προοπτική τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και κάποια υπουργική θεσούλα- στο δρόμο του Μπίστη και της Δαμανάκη. Και βέβαια σε καμία περίπτωση η διαπίστωση αυτή δεν αφορά το σύνολο των μελών της Δημ.Αρ. και θέλω μάλιστα να πιστεύω πως δεν αφορά ούτε τον ίδιο τον Κουβέλη. Η πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι της ευρωπαϊκής αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού κάποιοι είναι και υγιείς σοσιαλδημοκράτες αλλά δυστυχώς οι λίγοι αλλά επιτελικοί είναι ένα είδος σύγχρονου Ιζνογκούντ που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες και σουλτάνοι στη θέση των παλιών. Κατηγορούν το Συ.Ριζ.Α πως έχει μαζέψει το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το στηρίζει όταν στη Δημ.Αρ παροικεί το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ σε θέσεις επιτελικές...

Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το ΚΚΕ, ένα κόμμα του οποίου η συνεισφορά στο λαϊκούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι σημαντικότατη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο η ηγεσία του στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιδεολογική καθαρότητα στα πρότυπα του σοβιετικού (και όχι μαρξιστικού όπως συχνά αναφέρεται) μοντέλου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα για την αριστερά να επιτελέσει τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από το να αποδεσμέυσει το λαό απο τα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναδιπλώνεται στις θέσεις περί ευρωμονόδρομου και συστημικών αναχωμάτων που λειτουργούν εκτονωτικά και δεν αφήνουν το λαό να ριζοσπαστικοποιηθεί και να κάνει την ανατροπή. Δεν αναγνωρίζουν πως η ιστορική εμπειρία αλλά και η σύγχρονη συγκοιρία δείχνει πως οσο περισσότερο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, το μεγαλύτερο μέρος του λαού συντηρητικοποείται, αρχίζει ήδη να φαίνεται με την άνοδο της ΧΑ η οποία, παρά το ξεμπρόστιασμα, συνεχίζεται και μάλιστα με αυξημένη προκλητικότητα.

Ο μήνας της λάσπης τελειώνει σε λίγες ώρες και όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα οι μάσκες θα πέσουν και ο μανδύας είτε θα σκεπάσει ως τους ώμους το άγαλμα του παλιού συστήματος δίνοντας του μια σύντομη παράταση ζωής κι έναν αργό θάνατο -παρόμοιο με αυτον τον οποίο το ίδιο το σύστημα καταδίκασε την κοινωνία- ή ο μανδύας θα πέσει γκρεμίζοντας μια και καλή τον επίχρυσο ανδριάντα που απο κατασκευής του είναι σάπιος κάτω απο τη φανταχτερή επιφάνεια.