Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, και ειδικότερα μετά το τέλος των διερευνητικών εντολών, αυτό που βιώνουμε ως πραγματικότητα είναι ένα κλίμα καταστροφολογίας που συνοψίζεται σε δυο διακριτή σημεία: το πρώτο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να προτείνει κάτι για την επόμενη μέρα και το δεύτερο πως για την τωρινή κατάσταση της χώρας ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδη δε δέχτηκε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούσαν οι περισσότεροι.
Σχετικά με το πρώτο η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε πριν την 6.5.2012 ένα γενικό σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο είναι επαρκές για μια οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος αλλα όχι υπό τις παρούσες συνθήκες. Βεβαίως λίγες είναι οι δημοσιογραφικές φωνές που απήφθηναν παρόμοια -τόσο συγκεκριμένα ερωτήματα- στους εκπροσώπους και των άλλων εκλογικών σχηματισμών, ώστε να καταδειχθεί πως αφενός όλες οι προτάσεις των κομμάτων κινήθηκαν σε πλαίσια γενικής πολιτικής χωρίς να μπαίνουν σε ειδικά και επιμέρους θέματα και αφετέρου πως τηρήθηκαν απροκάλυπτα δύο μέτρα και σταθμά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδειχθηκε αυτή η αντίφαση και η κουβέντα κινήθηκε ομοιόμορφα προς όλες τις πλευρές φάνηκε πως η πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλά πραγματοποιήσιμη αλλά και η μόνη ικανή, υπο συνθήκες, να βγάλει τη χώρα απο το μνημονιακό τέλμα της λιτότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε κατα τη γνώμη μου να περιμένει τέτοια μεμψίμοιρη αντιμετώπιση τόσο απο τον παλιό δικομματισμό όσο και απο τα ΜΜΕ που εξυπηρετούν (και εξυπηρετούνται) τα συμφέροντά του. Έστω και με μικρή καθυστέρηση φρόντισε όμως να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι το ειδικότερο σημείο τις θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνοντας απάντηση σε όλα τα θέματα που τέθηκαν ως σήμερα, αλλα και σε πολλά άλλα που αναμένεται να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θωράκισε όχι μόνο τα στελέχη του αλλά κυρίως το μεγαλύτερο όπλο του, τον κόσμο που τον στηρίζει. Τον εργαζόμενο που στο χώρο εργασίας του, στο διάλειμμα που κάνει με τους συναδέλφους του πίνοντας μια γουλιά καφέ προσπαθεί να αποδεσμεύσει κι άλλους απο τα θέσφατα του παλιού δικομματισμού, τον άνεργο νέο που βλέπει ειδήσεις με το συνταξιούχο πατέρα του και του εξηγεί πως η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος απο τη λιτότητα είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, του συνταξιούχου στο καφενείο πίνοντας το ουζάκι του νιώθει προδομένος από τα κόμματα που σε αναρίθμητες εκλογές στήριξε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίνουν ώθηση στην ελληνική κοινωνία να ξεκολλήσει απο τον πάτο του βαρελιού, οι άνθρωποι που στις 6 Μαΐου φώναξαν "φτάνει πια" και τώρα έχουν έναν ακόμα λόγο να φωνάξουν "ποτέ ξανά".
Αναφορικά με το χιλιοειπωμένο "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" νομίζω πως δε χρειάζεται να γίνει καμία ιδιάτερη ανάλυση. Σε όποια ζυγαριά κι αν μπει η πολιτικη ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απο τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη η ζυγαριά θα είναι "μονόπαντη". Βέβαια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αν ως πρώτος σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα σημάνει πως ο κυρίαρχος λαός, που τόσο ακούμε, θα έχει εναποθέσει σε αυτήν την πορεία που προτεινει ο Συριζα όχι τις ελπίδες του, αλλα την τελευταία ζωντανή του ελπίδα. Μετά απο μια τέτοια εξέλιξη κανείς δε θα έχει το διακαίωμα να κάνει έστω και κατά τι λιγότερο από την υπέρτατη προαπάθεια για να βγούμε όλοι μαζί απο το βούρκο που βουλιάζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου