Τρίτος δρόμος, ιστορικός συμβιβασμός ή το πείραμα της αριστεράς στην Ελλάδα;

Τον τελευταίο καιρό γράφονται και λέγονται διάφορες απόψεις για το τι ακριβώς είναι το φαινόμενο του Συ.Ριζ.Α που αναδείχθηκε από τις εκλογές της 6.5. Οι φίλοι των συνομωσιών λένε πως πρόκειται για πράκτορα των Αμερικάνων που θέλουν να αντρέψουν την Ευρωζώνη, το ΚΚΕ και ένα κομμάτι της Σοβιετικού τύπου αριστεράς φωνάζουν σε όλους τους τόνους πως πρόκειται για ένα ακόμα φαινόμενο "τρίτου δρόμου" που θα μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερο μετά τις εκλογές (αν πάρει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης), ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν πως θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε έναν ακόμα "ιστορικό συμβιβασμό" αντίστοιχο του Μπερλινγκουέρ ή της ιστορίας της συγκυβέρνησης στην Ελλάδα. Τέλος υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως πρόκειται για ένα Σταλινικού τύπου σχηματισμό που απλά φοράει ένα πιο ήπιο προσωπείο περιμένωντας πότε θα πάρει αυτοδυναμία για να σηκώσει ο Τσίπρας την κόκκινη γραμμή και να καλέσει τον Περισσό να δώσει εντολή να βγάλουν από τις αποθήκες τα όπλα του ΕΑΜ και να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα... Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα το 2012 φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετική από αυτές του παρελθόντος. Απορρίπτωντας το τελευταίο επιχείρημα ως μάλλον ανυπόστατο και το πρώτο ως σίγουρα τραγελαφικό θα ασχοληθούμε, για οικονομία χρόνου, με τα δυο ενδιάμεσα. Μπορεί να επιδιώκει ο Συ.Ριζ.Α να διαπράξει έναν ακόμα ιστορικό συμβιβασμό; Είναι λάθος να απαντάς σε ερώτηση με αντερώτηση αλλά στην περίπτωση αυτή δε βλέπω άλλο τρόπο να καταλήξουμε σε απάντηση. "Γιατί δεν το έκανε την εβδομάδα των διερευνητικών;" Ήταν σε θέση ισχύος, η μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων πίεζε προς αυτό το δρόμο και υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα "κυβέρνηση ή πτώχευση" και θα μπορούσε να βρει ένα κάρο δικαιολογίες για να μπορέσει να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής. Όταν ο Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία μιλούσε για τον συμβιβασμό τα μέλη του ΚΚΙ τότε φώναζαν "Ενρίκο σφίξε τη γροθιά σου", το μήνυμα των εκλογών του Μαΐου ήταν αναμφίβολα η καταδίκη όσων μας έφεραν σε θέση χρεωκοπίας και μια τέτοια συνεργασία το μόνο που θα έκανε θα ήταν να σταματήσουν οι φωνές που μιλούσαν για μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση που έφερα τα δύο μνημόνια και τις συνέπειές τους. Ο Συ.Ριζ.Α τήρησε μια αμυντική στάση απέναντι σε όλες τις φωνές για υπαναχώρηση σε θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις προκαλώντας απορία για ένα "όχι" που δεν χρειαζόταν να ειπωθεί καθώς τα τρια κόμματα που υποτίθεται είχαν συμφωνήσει στην ιδέα οικουμενικής κυβέρνησης και δεν χρειάζονταν ούτε την ανοχή, ούτε τη στήριξη του, όχι για τα "κουκιά" όπως μας λένε συχνά οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, αλλα γιατί ήταν πασιφανές πως μια τετοια κυβέρνηση πιο πολύ κακό θα έκανε παρά καλό... θα έβαζε τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον για κάποιους μήνες και μετά τον αύγουστο θα πηγαίναμε σε εκλογές έχοντας χάσει 3-4 μήνες χωρίς να έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα. Κυβέρνηση συνεργασίας δεν είναι κυβέρνηση ισοπέδωσης και απαξίωσης πολιτικών θέσεων. Υπό αυτή την έννοια κατά τη γνώμη μου το να μην δεχτεί ο Συ.Ριζ.Α να συμμετέχει σε ένα τέτοιο μόρφωμα είναι πράξη ευθύνης απέναντι στην ιστορική συγκοιρία. Μήπως ο Σύ.Ριζ.Α είναι μια περίπτωση Πα.Σο.Κ δεκαετίας '80; Κι εδώ υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις σε όσους ορθώνουν αυτό το επιχείρημα. Το Πα.Σο.Κ φώναζε τότε "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και "Έξω οι βάσεις του θανάτου" και όταν λέμε φώναζε, δεν εννοούμε σε πορείες και συγκεντρώσεις... ήταν βασικές προεκλογικές θέσεις, θέσεις που αν και άνηκαν στην αριστερά αλλά χρησιμοποιήθηκαν από το Πα.Σο.Κ σε έναν μοναδικής ιστορικότητας οπορτουνισμό και καιροσκοπισμό που βέβαια του έδωσε το 48% και μαζί με αυτό την ευκαιρία να αθετήσει όλες τις υποσχέσεις για εθνική ανεξαρτησία και διαφάνεια. Ο Συ.Ριζ.Α θα λέγαμε πως συνοψίζει τις θέσεις του σε τρία σημεία θέσεων: 1) πολιτική αποπληρωμής του πραγματικού χρεους με όρους που δεν εξαθλιώνουν το λαό, 2) προτεραιότητα των ανθρώπων έναντι των κερδών και των οικονομικών συμφερόντων και 3) ακύρωση των διατάξεων και των νομοσχεδίων που εκχωρούν εθνική κυριαρχία. Μέσα ή έξω από το ευρώ(;) θα ρωτήσει κανείς, καθώς αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε πως είναι το πραγματικό δίλημμα. Η απάντηση είναι πως δεν ξέρει κανείς και δεν είναι αυτή η ουσία. Η πορεία του Ευρώ, δηλαδή της Νομισματικής Ένωσης, είναι μια πορεία σταθερά καθοδική που στηρίζεται σε δίπολα βορρά-νότου ή/και πλούσιων/φτωχών και ελάχιστα θα επηρεάσει η Ελλάδα τις εξελίξεις. Το μεγάλο διακύβευμα είναι πως πρέπει να στηθούν τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας με τρόπο που να μπορεί να αντέξει μια οποιαδήποτε εξέλιξη και να απαγκιστρωθούμε από τα ψευτοδιλήμματα. Αν κάποιος μπορεί παρά τα όσα λέγονται από εδώ και από εκεί να βρει σημεία πολιτικής ανευθυνότητας και ανεπάρκειας στην ιστορική συγκοιρία και εμπίπτουν στο φάσμα του λαϊκισμού, πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε, αλλά με επιχειρήματα λογικής και όχι θυμικού. Το αν (και εφόσον λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης) ο Συ.Ριζ.Α ή ενα σχήμα δομημένο στις θέσεις του για την πορεία της χώρας μπορέσει να καταφέρει τόσα πολλά στο επόμενο κρίσιμο -αλλά βραχύ- διάστημα μένει να αποδειχθεί και να κριθεί θετικά ή αρνητικά σε βάθος 2-3 χρόνων αλλά και πιο μακροπρόθεσμα από τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ιστορία της Αριστεράς της 6.5. στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κάτι διαφορετικό και όσο αυτή θα αρνείται να πέσει στις παγίδες του παρελθόντος τόσο θα γεννά τις αντιδράσεις ενος συστήματος που έχει σαπίσει αλλά προσπαθεί να αμυνθεί με όσα μέσα (μαζικής ενημέρωσης κυρίως) του έχουν απομείνει πιστά.