Βία στη βία ή λόγος στη βία;

Είναι βασική αρχή της φυσικής ότι η κάθε δράση θα έχει μια ίσης δύναμης και αντίθετης κατεύθυνσης αντίδραση. Σε επίπεδο κοινωνίας τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα καθώς ούτε η αντίδραση, ούτε το μέγεθος της, αλλά ούτε και η κατεύθυνσή της είναι προκαθορισμένα από την απολυτότητα νόμων όπως αυτοί της φυσικής.
Σε διάφορα fora ανά το διαδίκτυο,και ιδίως σε αυτά της ελευθεριακής και αναρχικής πολιτικής σκέψης, θα βρει κανείς αρκετές φωνές που μιλούν για ένα μαζικό antifa κίνημά´ οργανωμένο στις γειτονιές ως απάντηση στις συμμορίες ακροδεξιών στοιχείων, κυρίως υποκινούμενων από τη ΧΑ αλλά και άλλες παρόμοιες οργανωσεις. Σκοπός του θα είναι η δημιουργια ενός κυκλώματος προστασίας των μεταναστών, κατ´ αρχήν, από ρατσιστικές επιθέσεις. Αντικρούεις τη φωτιά με φωτιά με άλλα λόγια.
Σε μια πρώτη σκέψη, κάπως πιο ενστικτώδη το επιχείρημα μοιάζει δελεαστικό προχωρώντας όμως σε μια πιο γενιεκευμένη θεώρηση του φαινομένου θεωρώ πως αυτή η πρόταση στερείται όχι μόνο πολιτικής τεκμηρίωσης αλλά και αποτελεσματικότητας. Αρχικά να δούμε ποιοί είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα πογκρόμ ή τις μεμονομένες επιθέσεις μίσους. Φαντάζομαι δεν έχει κανείς στο μυαλό του τον Μιχαλολιάκο να φοράει κράνος και να τριγυρίζει στους δρόμους της Αθήνας (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια). Το ποιοί είναι έχει μια πολυσυλλεκτική απάντηση, είναι άλλωστε κοινωνικό φαινόμενο, και μονο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με μια ματιά σε εικόνες απο τις συγκεντρώσεις τους αλλά και από τηλεοπτικές παραστάσεις όσων έγιναν ξαφνικά γνωστοί σε όλους ως βουλευτές θα διακρίνει κανείς μια εξαιρετική ομοιομορφία...τουλάχιστο φαινομενικά. Σε μια τέτοια οργάνωση όμως δε γίνεται να μην υπάρχει ιεραρχία και μάλιστα πολύ αυστηρή, κάποιες φορές δε σίγουρα θα τηρούνται οι κανόνες των συνομωτικών, παρακρατικών ομάδων.
Συμπερασματικά και για να μη γίνει υπερανάλυση θα αφήσουμε κατά μέρος τα επιτελικά μέλη καθώς και τους θεωρητικούς προπαγανδιστές κυρίως γιατί ότι και να γίνει, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δύσκολα θα πάρουν άλλο δρόμο, είτε γιατί έχουν μπολιαστεί ιδεολογικά με τις αρχές του φασισμού και του ρατσισμού, είτε γιατί ίσως να αποκομίζουν οικονομικά ή και άλλου τύπου οφέλη από τέτοιες δραστηριότητες.
Αν δούμε τα περιστασιακά μέλη και τους ψηφοφόρους πιστεύω είναι ευδιάκριτες δυο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που κάνουν πιο συχνή την παρουσία τους και μάλιστα οι μεν στους ψηφοφόρους και οι δε στα ευκαιριακά-περιφερειακά μέλη.
Οι φοβισμένοι, αγανακτισμένοι, πολίτες που συνήθως ψήφιζαν ΝΔ και στις πρόσφατες εκλογές επηρεασμένοι από την ανέχεια των υποβαθμισμένων περιοχών, που γέννα με σχέση αίτιου-αιτιατού την εγκληματικότητα και αυτή,με τη σειρά της, οδηγεί με ακρίβεια στο φόβο και την ανασφάλεια, στη συντηρητικοποίηση και τέλος στο κατά πάντων μίσος. Κατά πλειοψηφία πρόκειται για λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας που εκφράζουν εύκολα οργή και αγανάκτηση και άλλο τόσο εύκολα αλλάζουν ρότα με κριτήριο ευκαιριακό. Σε αυτούσ λοιπόν η εύκολη λύση μοιάζει και ιδανική: Για ολα φταινε οι μετανάστες, αν φύγουν θα φτιάξει η κατάσταση. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για ευκαιριακά μέλη που επί χρόνια είχαν ένα πιο "απολίτικο" προφίλ και δεν ασχολούνταν με πολιτικές ή κοινωνικές συζητήσεις παρά μόνο με όσα τους αφορούν επιφανειακά και μάλλον αβασάνιστα, κυρίως τον οπαδισμό σε επίπεδο καφενείου. Δύσκολα θα βγουν με το ξύλο στο χέρι να κάνουν περιπολίες αλλά πολύ εύκολα θα χειροκροτήσουν ενέργειες ανάλογες ενός "εκδικητικού ξυλοδαρμού".
Οι νεόπλουτοι που τους χαλάει την αισθητική το γεγονός πως "αυτοί έφυγαν απο το κέντρο και ήρθαν σε εμάς" είναι η κυρία με το SUV και το κινητό σκουλαρίκι που βγάζει απειλητικά το χέρι όταν πάει κάποιος Ασιάτης να της καθαρίσει το παρμπρίζ. Είναι οι ίδιοι που θα σου δώσουν το αφοπλιστικό επιχείρημα "και τι με νοιάζει εμένα αν πεινάνε, ας δούλευαν στη χώρα τους". Είναι οι παλιοί ευνοούμενοι του δικομματισμού που τώρα φαίνονται να κινούνται προς τον Τζήμερο κατά ένα μέρος, αφού "τιμωρήσαν το δικομματισμό" ή θα επανέλθουν στα παραδοσιακά νεοφιλελευθερα κόμματα. Είναι οι ίδιοι που έχει στο μυαλό του ο Σαμαράς όταν αναφέρεται σε "νοικοκυραίους".
Μια πράξη λοιπόν όπως αυτές που προτείνονται, να οργανωθεί το αντίπαλο δέος όπου υπάρχουν έντονα φαινόμενα το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει θα είναι να συντηρητικοποιήσει κι άλλο τους "φιλησηχους" πολίτες των φτωχογειτονιών σπρώχνοντάς τους
πιο κοντά στη φασιστική αντίληψη μετατρέποντας την αυθόρμητη επιλογή σε συνειδητή ενισχύοντας την αντιδραστική τάση τους, και απο την άλλη να ανακόψει την εκλογική κάθοδο της ΧΑ κρατώντας τους νεόπλουτους των προαστίων κοντά στο Μιχαλολιάκο. Το δεύτερο ίσως να είναι λιγότερο σημαντικό, αν και μια εκλογική σταθεροποίηση της Χα μπορει να έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, όμως το να σπρωχτούν τα στρώματα της ανέχειας και του -μετα βίας- βιοπορισμού προς τη ΧΑ μπορεί να αποβεί καταστροφικό για τη δημοκρατία. Κάποιες φορές στην κοινωνία οι νόμοι της φυσικής λειτουργούν με όρους προόδου και αν δεν προληφθούν μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση...