Τα διεθνή συμφέροντα και οι ελληνικές εκλογές

Θα μπορούσε να πει κανείς πως βρισκόμαστες εν μέσω μιας σύντομης "εκλογιάδας" κατ αντιστοιχία του όρου "ολυμπιάδα" που αποτελούσε το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών ολυμπιακών αγώνων. Μόνο που στην εκλογιάδα δεν γίνεται άρση των εχθροπραξιών όπως στην αρχαία Ελλάδα, μάλλον θα έλεγε κανείς πως αυτές εντείνονται και γίνονται κατά λίγο ή πολύ αθέμιτες. Η 6η Μαϊου, που ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων θα χαρακτηρισθεί ως η μέρα που έγινε η αρχή της αλλαγής για την Ευρώπη ή ως ο Μάης του 12, ήταν μια παρέκκλιση στα σχέδια των παγκόσμιων (και όχι γερμανικών, όπως συνηθίζουμε να λέμε) συμφερόντων που εκμεταλλεύονται όχι μονο τους ΈΔλληνες αλλά και συνολικά τους λαούς της Ευρώπης. Η μήπως όχι; Μπορεί η άνοδος της Αριστεράς στην Ελλάδα να ήταν μια επιλογή του ελληνικού λαού προερχόμενη από την απαξίωση και τα προδομένα όνειρα των ψηφοφόρων και ίοως σε ένα βαθμό από την απόκτηση ταξικής συνείδησης, ή από της αρχή μιας τέτοιας διαδικασίας, αλλά όλοι έσπευσαν να παίξουν το παιχνίδι τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τα Αμερικανο-γαλλικά συμφέροντα, που φαίνονται να σχηματίζουν έναν νέο άξονα ως αντίβαρο στην αξίωση των συμφερόντων που εξυπηρετεί η συντηρητική κυβέρνηση της Μέρκελ να υψώσει έναν ισχυρό οικονομικά, συγκεντρωμένο όμως στην κεντρική γερμανόφωνη Ευρώπη, πόλο. Ο Ομπάμα και ο Ολάντ φαίνονται να κάνουν έναν λευκό γάμο συμφερόντων, όχι απαραίτητα κοινών, αλλά με κοινό σκοπό: να κοπούν τα φτερά της Γερμανίας. Οι μεν ΗΠΑ δε βλέπουν με καλό μάτι, ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά, μια τέτοια κίνηση κυρίως επειδή θεωρούν πως ο δυτικός κόσμος μπορεί να αρκείται σε ένα μόνο ισχυρό πόλο, αυτό της Wall Street. Οι δε Γάλλοι ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τις κινήσεις σαρκοζί να αφήσει την οικονομική πρωτοβουλία στη Γερμανία, κρατώντας για τους ίδιους το ρόλο της πολιτικής ολοκλήρωσης, μια ολοκλήρωση που μπορεί να συνάδει με την ιστορία των Γάλλων, που θεωρούν εαυτούς το πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο της Ευρώπης και την κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μια ολοκλήρωση που όσο μένει στα χαρτιά δεν μεταφράζεται σε κανένα απολύτως πραγματικό συμφέρον. Μετά την πρώτη αμηχανία και οι δύο αντιμετώπισαν με ανάμεικτα συναισθήματα, και λόγο, την άνοδο της Αριστεράς στις ελληνικές εκλογές. Τα πιο προοδευτικά κομμάτια είδαν με μια "συμπάσχουσα επιφύλαξη" τα γεγονότα και επιφυλάσσονται να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους μετά και τη 17η Ιουνίου. Τα πιο συντηρητικά κομμάτια όμως, αυτά που ταυτίζονται με τα συμφέροντα των μεγάλων κεφαλαίων και αγιοποιούν το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα ως τις απόλυτες πανανθρώπινες αξίες βλέπουν να χάνουν τα κέντρα ελέγχου που είχαν εγκαθιδρύσει στην Αθήνα και μαζί με αυτά συμφωνίες πολλών εκατομμυρίων. Βέβαια μέχρι πρότινος το ισχυρότερο λόμπυ ήταν αυτό των γερμανικών συμφερόντων και ίσως βλέπουν το αποτέλεσμα της 6 Μαϊου ως μια θετική εξέλιξη που δημιουργεί από την αρχή μια χωρητικότητα στα ελληνικά κέντρα λήψης αποφάσεων, οπότε και αυτοί θα περιμένουν τη 17η Ιουνίου και αναλόγως των διαθέσεων της όποιας κυβέρνησης θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Αν δουν πως αναδύεται μια ενδυναμωμένη Αριστερά η οποία θα τηρήσει σκληρή στάση απέναντι στην Μέρκελ μπορεί και να δράσουν υποστηρικτικά (ευκαιριακά πάντως) με στόχο να αποδιοργανώσουν το κατεστημένο των γερμανικών συμφερόντων που ήδη φαίνειται να ψάχνει τον επόμενο Καγκελάριο της Γερμανίας, ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη αν το πούμε διαφορετικά. Αν από τις επόμενες εκλογές προκύψει μια Συντηρητική κυβέρνηση, ή η Κεντροδεξιά Πολυκατοικία όπως μας τη λένε οι δημοσιογράφοι, θα εξετάσουν το ενδεχόμενο να εγκαθιδρύσουν ισχυρά κέντρα επιρροής επί των αποφάσεων, αν το πετύχουν θα ελέγξουν άμεσα τις εξελίξεις. Αν δεν το πετύχουν θα κινηθούν με όρους διαπραγμάτευσης προς τα γερμανικά συμφέροντα με σκοπό "να τα βρούν", πράγμα που ίσως τους κοστίσει κάτι παραπάνω αλλά το θεωρούν ως το μόνο plan B. Η περίπτωση που έχει ιδιαίτερη αξία να εξετασθεί είναι ποιά θα είναι η στάση των Γαλλο-Γερμανών όταν (χρονικο-υποθετικός ο σύνδεσμος μην το ξεχνάμε) η αναδειχθείσα κυβέρνηση της Αριστεράς καταφέρει να πλήξει την εικόνα της γερμανίας ως του "σιδηρού εταίρου" -με ολίγον από προαγωγό- της Ευρώπης. Πιστεύω πως ούτε οι ίδιοι έχουν συζητήσει τόσο μακροπρόθεσμα τα σχέδια τους κυρίως γιατί όταν μιλάμε για οικονομικά συμφέροντα οι συμφωνίες και οι συμμαχίες είναι εφήμερες και γιατί και οι δύο γνωρίζουν πως οι Γάλλοι, που πάντα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μια πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης παράλληλα με την οικονομική, εξέλιξη που θα τους έθετε σε θέση ισχύος στη λήψη αποφάσεων, μπορεί να τρέξουν να τείνουν χείρα βοηθείας στον όποιο νέο καγκελάριο χρησιμοποιώντας το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις είναι καθημερινές προσκηνιακά και παρασκηνιακα και ο,τι σκεφτόμαστε σήμερα μπορεί να καταρριφθεί μετά από λίγες μέρες αν οι δυνάμεις που προς το παρόν μένουν εκτός παιχνιδιού (Ρωσία-Κίνα) αποφασίσουν πως έχουν λόγο - τους συμφέρει να πρσεγγίσουν τα εδάφη οικονομικού ελέγχου των ΗΠΑ.