Το "δέντρο" του ελληνικού πανεπιστημίου

Στα μαθητικά μου χρόνια ήταν πολύ διαδεδομένη στις εκθέσεις που γράφαμε η φράση περί του δέντρου και του δάσους. Η συχνή χρήση της οφειλόταν στο γεγονός ότι αποτελεί τον πιο συνοπτικό τρόπο να περιγράψει κάποιος πως συχνά εστιάζουμε σε ένα πολύ μικρό επιμέρους θέμα που προκύπτει, αγνοώντας τόσο τις ουσιαστικές πτυχές του θέματος -συνήθως επειδή θέλουν βαθύτερη ανάλυση- όσο και τα γεννεσιουργά του προβλήματα, που στην προκείμενη περίπτωση πρέπει να τα αντιληφθούμε ως τα υπόλοιπα δέντρα του δάσους.

Στο δάσος των προβλημάτων της κοινωνίας λοιπόν η κυβέρνηση με την αγαστή -και συχνά εκδουλευμένη- συνεργασία των ΜΜΕ της κυρίαρχης ιδεολογίας, αναδεικνύει το επιμέρους θέμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα ελληνικά πανεπιστήμια όχι ως αυτό που είναι, δηλαδή όχι ως μια αντίδραση στην αντίληψη πως οι απολύσεις αποτελούν μέσο εξυγίανσης ενός οργανισμού, αλλά ως μια "συντεχνιακή" αντίδραση καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που "πληρώνονται για να μην έχουν αντικείμενο".

Μόλις εδραιώθηκε στα πλατιά κοινωνικά στρώματα η αντίληψη περί ανοικτού και όχι απαραίτητα λειτουργικού πανεπιστημιόυ ήρθε από τα παρασκήνια το θέμα των "μη κρατικών" πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Το ίδιο θέμα είχε αναδειχθεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όπου όμως συνάντησε οργανωμένες αντιδράσεις και μπήκε στον πάγο για να επανέλθει δυναμικά τώρα που το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αποδυναμωμένο και  αδύναμο χωρίς απαραίτητους πόρους για τη λειτουργία του. 

Λέγοντας βέβαια "μη κρατικό" δεν εννοούμε παρά ιδιωτικό, ένα μηχανισμό παραγωγής εργαζομένων με πολύ εξειδικευμένες γνώσεις που θα ικανοποιούν τις τρέχουσες ανάγκες μιας εταιρίας ή ενός κλάδου αλλά χωρίς τις επαρκείς γνώσεις που θα καταστήσουν τους εργαζόμενους αυτούς ικανούς σε πιο διευρυμένο εργασιακό περιβάλλον καθώς η όλη "δια βίου" εκπαίδευση του θα επαφίεται στον ιδιωτικό φορέα που ταυτίζεται με τον εργοδότη. Θα έχουμε οπότε εργαζόμενους που θα είναι όχι μόνο απόλυτα εξειδικευμένοι χωρίς ευρύτερα πεδία γνώσεων αλλά και πλήρως εξαρτημένους από τον εκάστοτε εργοδότη στην επικαιροποίηση του αντικειμένου εργασίας και άρα παντελώς ανίκανους να αντιδράσουν στην όποια εργοδοτική αυθαιρεσία.

Επιπλέον σε μια εκπαίδευση που, αν και είναι ήδη δωρεάν, έχει έντονα ταξικό χαρακτήρα, η υποκατάστασή της απο ιδιωτική εκπαίδευση δε θα είναι απλά πιο έντονα ταξική αλλά και δε θα δημιουργεί επιστημονικά υπόβαθρα, δηλαδή εργαλεία ανάλυσης, παραγωγικης-επαγωγικής σκέψης κλπ. Ο βασικός ρόλος του πανεπιστημίου δεν είναι η απόκτηση γνώσης αλλά η απόκτηση εργαλείων επεξεργασίας της γνώσης. 

Δεν είμαι αντίθετος στην ιδέα της δωρεάν ελεύθερης γνώσης, κάθε άλλο αλλά είμαι με κάθε τρόπο αντίθετος στην υποκατάσταση του ρόλου του πανεπιστημίου απο "ιδιωτικά πιστοποιητικά" που δεν ακολουθούν τις ανάγκες της επιστήμης και της κοινωνίας που υπηρετούν αλλά αυτές του εκάστοτε εργοδότη.

Αν πετύχει η κίνηση αυτή της κυβέρνησης, που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εξυπηρετεί τις ανάγκες της άρχουσας τάξης και όχι της κοινωνίας, θα περάσουμε σταδιακά σε νέες απαξιώσεις-ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών όπως είναι ξεκάθαρο πως συμβαίνει και στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, αν δεν τους σταματήσουμε εμείς δε θα σταματήσουν πουθενά και ένα προς ένα τα κοινωνικά κεκτημένα, που ως άλλα δέντρα σίγουρα δεν ειναι υγιή, αντί να θεραπεύονται θα καταρίπτονται προς τέρψη των καιροσκόπων που περιμένουν πως και πως να γευτούν τα ανταποδοτικά μέτρα μιας συνεχούς διαπλεκόμενης σχέσης με την εξουσία.

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ: 1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ: 1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Περί μομφής και ντροπής

Η χθεσινή διαδικασία συζήτησης περί της πρότασης μομφής που κατέθεσαν οι βουλευτές και βουλευτίνες (νομίζω δεν είναι δόκιμος ο όρος αλλά εφόσον ορισμένες εκ των γυναικών που έχουν εκλεγεί τον χρησιμοποιούν θα κάνω το ίδιο κι εγώ) του Συ.Ριζ.Α  ανακίνησε συζητήσεις περί μομφής και περί ντροπής.

Αναφορικά με την πρόταση μομφής που κατατέθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση η συζήτηση αφορούσε τόσο τα κίνητρα όσο και τις επιδιώξεις του Συ.Ριζ.Α όσο και το αν ο Τσίπρας "κέρδισε ή έχασε" από την κατάθεση πρότασης μομφής στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με αφορμή την εισβολή στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

Τα κίνητρα νομίζω πως δε χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση καθώς είναι ξεκάθαρα: η πρόταση μομφής είναι το καλύτερο θεσμικό όπλο της αντιπολίτευσης προκειμένου να δημιουργήσει εγρήγορση και συσπείρωση στις τάξεις της αλλά και να προκαλέσει φθορές στο κόμμα -ή τα κόμματα- που στηρίζουν την κυβέρνηση ή να αναδείξει εσωτερικές έριδες που τυχόν υπάρχουν. Η τριήμερη συζήτηση από αυτή την πλευρά ανέδειξε τη φωνή αρκετών βουλευτών που είτε για λόγους συνείδησης είτε για λόγους σκοπιμότητας καταψήφισαν την πρόταση μομφής αλλά δήλωσαν ξεκάθαρα πως δε θα ψηφίσουν νέα μέτρα. Μάλιστα η βουλευτής Τζάκρη του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε την πρόταση και γι αυτό τη διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες ο Βενιζέλος. 

Σχετικά με το θέμα της χρονικής στιγμής που χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα της πρότασης μομφής, η γνώμη μου είναι πως στρατηγικά δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος χρόνος. Σε έξι μήνες θα έχουν περάσει οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές εκλογές και η κυβέρνηση, που θα έχει ήδη αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα, αν δεν έχει παραιτηθεί λόγω αποστασίας βουλευτών δε θα μπορέσει σίγουρα να αντέξει μια νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και αν επιστρατευτούν οι "εφεδρείες" της ΔΗΜΑΡ.

Το θέμα για το αν ήταν η επέμβαση στην ΕΡΤ η κατάλληλη αφορμή δε χωράει πολλή συζήτηση. Η κυβέρνηση έκανε μια επίδειξη αυταρχισμού και δύναμης: εισέβαλε σε ενα κτήριο υπό κατάληψη με πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη μέση της νύχτας και αντικατέστησε το λουκέτο των εργαζομένων με αστυνομικές χειροπέδες. Από τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση έθαψε κάθε φανφάρα περί επαναδιαπραγμάτευσης, πήρε μια σειρά μέτρων που δημιούργησαν ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες και καλλιέργησε το έδαφος για να εμπεδωθεί η βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω που λαμβάνει χώρα εδώ και τρία χρόνια. Η αφορμή μικρή σημασία έχει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά εν προκειμένω ο βοναπαρτισμός του Σαμαρά και των συμβούλων του απλώθηκε σαν φρέσκο βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης. 

Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι η ντροπή. Οι συνήθεις ύποπτοι της ΝΔ μαζί με τον Βενιζέλο εκχυδάισαν κάθε έννοια πολιτικής διαδικασίας. Ο Γεωργιάδης ήταν περισσότερο ειρωνικός και αυτάρεσκος από ποτέ, χωρίς ίχνος ταπεινότητας αναφωνώντας μάλιστα προς τον Τσίπρα γελώντας: "ποιος θα καταργήσει τα μνημόνια; Ο λαός;". Ο Βενιζέλος εκθείασε το έργο της κυβέρνησης, δευτερολόγησε για το τεράστιο "εγώ" του και στο τέλος είπε στον Τσίπρα "από πολύ νωρίς μπήκατε στα κόλπα κύριε Τσίπρα" εννοώντας προφανώς πως στον ίδιο πήρε περισσότερα χρόνια από ότι στον πρόεδρο του Συ.Ριζ.Α να δικτυωθεί στις διαπλοκές στις οποίες τον κατηγορεί πως συμμετέχει. Το Γκραν Φινάλε ήταν όμως ο ίδιος ο Σαμαράς, έχοντας ξεκινήσει με απαξιωτικά σχόλια του τύπου "σου έχω γυρίσει την πλάτη για να μην γελάω" ανέβηκε στο βήμα της βουλής με ύφος πιο "μάγκικο" κι από αυτό του Νίκου Φέρμα στην ταινία "τα κόκκινα φανάρια", μόνο που ο Νίκος Φέρμας ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός και ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, ο Σαμαράς δεν είναι ούτε καλός ηθοποιός ούτε ευαισθησίες έχει, το μόνο που κάνει είναι να τραμπουκίζει να προκαλεί και να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την καρέκλα του πρωθυπουργού στο Μαξίμου για την οποία τόσα χρόνια πάλεψε... Ισως η αγάπη του για την πρωθυπουργική καρέκλα να είναι ο λόγος που εμφανίζεται λιγότερο κι απο τον ΓΑΠ στην αίθουσα του κοινοβουλίου.

Η ντροπή δεν ανήκει μόνο στο Σαμαρά, το Γεωργιάδη ή το Βενιζέλο αλλά και σε όλους αυτούς που οταν κληθούν να ψηφίσουν μετά από κάποιους μήνες θα τους εμπιστευθούν ξανά...

Remember the 5th of november

https://www.youtube.com/watch?v=TFeCAHaVKFs&feature=youtube_gdata_player

Η "ακρο-αριστερή" τρομοκρατία

Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία των μελών της Χ.Α. στα γραφεία της οργάνωσής τους στη λεωφόρο Ηρακλείου έχει δρομολογηθεί από τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. (κυρίως δε τα τηλεοπτικά) μια επαναφορά του θέματος που οι ίδιοι αρέσκονται να αποκαλούν "ακρο-αριστερή τρομοκρατία". 

Στα ελληνικά πράγματα κατά καιρούς έχουν αναπτυχθεί μια σειρά οργανώσεις που εφαρμόζουν τακτικές "ένοπλου αντάρτικου πόλεων". 

Γενικά διαχωρίζονται σε δυο διαφορετικές αντιλήψεις για τη μορφή του ένοπλου αγώνα που ακολουθούν, οι μεν πρώτες είναι κυρίως μικρές συνομωτικές ομάδες που στοχεύουν σε τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε κυβερνητικά κτήρια και δολοφονίες ή απαγωγές δημοσίων προσώπων για τους οποίους θεωρούν πως καταδυναστεύουν το λαό (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της 17Ν), οι δε δεύτερες είναι κυρίως μεγαλύτερες ομάδες που οργανώνουν συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας με χρήση οπλισμού που έχει ως στόχο να αποθαρρύνει ή να τραυματίσει αλλά όχι να σκοτώσει.

Οι οργανώσεις τύπου 17Ν έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης και δράσης. Ξεκινούν από μια κατά βάση Τροτσκιστική αφετηρία σκέψης προκειμένου να δημιουργήσουν ένα δικό τους ιδεολογικό υπόβαθρο το οποίο μετά από την εκτέλεση της δράσης τους αναπτύσσουν σε μια πολυσέλιδη προκύρηξη που δημοσιοποιείται αναλόγως. Με άλλα λόγια σκέπτονται με βάση τις αρχές του μαρξισμού, δικαιολογούν τις πράξεις τους με βάση μια προσέγγιση αυτών των αρχών όμως αγνοούν το σημαντικότερο κομμάτι της μαρξιστικής Θεωρίας και πρακτικής που είναι η ταξική συνειδητοποίηση όσων έχουν χάσει την ταξικότητά τους. Οι πράξεις τους -βαμμένα με αίμα ή εμπλουτισμένα με πολύ θόρυβο επικοινωνιακά τρικ- αποβλέπουν πολύ περισσότερο στην εκπλήρωση μιας προσωπικής τους επιθυμίας για αυτοπροβολή και εξωτερίκευση των μεσσιακών τους συμπλεγμάτων παρά σε μια οποιαδήποτε προώθηση πολιτικής ζύμωσης που θα οδηγήσει σε "τελική ανάλυση" σε ταξική συνειδητοποίηση. 

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται οργανώσεις όπως αυτές που συνήθως στην τηλεοπτική ολιγαρχία αποκαλούν "αντιεξουσιαστές" ή "ομάδες γνωστών-αγνώστων". Οι ομάδες αυτές διαφοροποιούνται απο τις ομάδες και τις οργανώσεις του αναρχικού χώρου στο ίδιο ακριβώς που διαφοροποιούνται και οι παραπάνω συνομωτικές οργανώσεις από τις πολιτικές μαρξικές οργανώσεις, στην αντίληψη. Πρόκειται για ομάδες που έχουν δομή και ιδεολογική λατφόρμα παρόμοια με αυτή των αναρχικών πυρήνων, δεν έχουν όμως το ίδιο μέσο με αυτούς. Το γεγονός πως αναμεταξύ τους πετάνε τσιτάτα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν ή της Λουξεμπουργκ για να δικαιολογήσουν τις μολότωφ και τα πεταμένα τσιμέντα δεν σημαίνει πως τους καθιστά αναρχικούς.

Εν κατακλείδι οι ομάδες ένοπλου αγώνα είτε συνομωτικές είτε ανοιχτές-ολιγομελείς, είτε μαρξικής είτε αναρχικής τοποθέτησης επιβεβαιώνουν με τη δράση τους δύο πολύ σημαντικά πορίσματα που είναι γνωστά από πολύ νωρίς σε θεωρητικό επίπεδο τόσο στους μαξιστές όσο και στους αναρχικούς θεωρητικούς: αφενός πως μια δράση η οποία δεν ειναι στη φύση της πολιτική και δεν εκφράζει αποτελέσματα πολιτικής ζύμωσης μεγάλων κοινωνικών διεργασιών καθίσταται αυτομάτως ιδιοτελής, και άρα ακόμη και με ιδεολογικά επιθέματα δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο πέραν του υποκειμένου της δράσης, και αφετέρου πως οι όποιες τέτοιες δράσης εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος στο έπακρο. 

Αναφορικά με το δεύτερο συμπέρασμα ίσως δυο λόγια επιπλέον να είναι πιο διευκρινιστικά του συλλογισμού από το οποίο προκύπτει. Η πολιτική ζύμωση είναι μια διαδικασία ιδιαιτέρως δύσκολη και ασταθής πολλώ δε μάλλον σε μια περίοδο που κυριαρχεί η τάση απολίτικης σκέψης. Οταν λοιπόν ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου καταβάλει μια υπεράνω των συνηθειών του προσπάθεια και συμμετέχει σε μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις των πολιτικών του ελευθεριών (στα πλαίσια μιας αστικού τύπου δημοκρατίας) όπως είναι οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές ή η συμμετοχή σε ενα πανεργατικό συλλαλητήριο, ερχόμενος αντιμέτωπος με αντιλήψεις και δράσεις που κανιβαλίζουν την πεμπτουσία της άμεσης συμμετοχής στα κοινά, όπως είναι μια εν ψυχρώ δολοφονία, δημιουργούν σε μεγάλα μέρη των κοινωνικών δομών, που κάνουν τα πρώτα βήματα προς μια κάποια ριζοσπαστκοποίηση, την ασυνείδητη τάση επιστροφής στον περιχαρακωμένο ατομισμό από τον οποίο μόλις άρχισαν να εξέρχονται.

Η απλή αναφορά σε ιδέες του κομμουνισμού, της αναρχίας, του καπιταλισμού δεν καθιστά το υποκείμενο κομμουνιστή, αναρχικό ή φιλελεύθερο καπιταλιστή παρά μόνο γνώστη ενός θεωρητικού οικοδομήματος, οι καθημερινές δράσεις και η επιβεβαίωση του ιδεολογικού πλαισίου μέσω των πράξεων είναι η διαδικασία που προσδίδει στον καθένα από εμάς ιδεολογική ταυτότητα.

Νέοι τύποι Δημοκρατίας

Το γεγονός πως  ο κολλητός του υϊού Πλευρη, ο ίδιος που προσπαθούσε μέσω των βιβλίων του πατρός Πλεύρη να αποδομήσει το ιστορικό γεγονός του ολοκαυτώματος και πρώην "χαϊδεμένο παιδί" του "Καρατζαφύρερ" περιοδεύει σε σταθμούς και κανάλια και κάνει μαθήματα δημοκρατίας  ξεπερνά τη δική μου δυνατότητα αντίληψης.
Βέβαια τα μαθήματα συνοψίζονται στο εξής: βεβαίως και θα ακούσουμε τους βουλευτές που αντιδρούν στο νομοσχέδιο για το νέο ΦΑΠ αλλά ο νόμος θα περάσει, γιατί αν δεν περάσει να ξηλωθούν οι ίδιοι να καλύψουν το κενό των 2,5 δις...
Ηθικό δίδαγμα του λόγου του εν λόγω πολιτευτή; "Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο όλοι λένε τη γνώμη τους, αλλά αποφασίζουν ο Αντώνης, ο Μακης, ο Άδωνις,  ο Γιαννης -και οι παρακείμενοι αυτών- καθ´ υπόδειξη των υπαλλήλων της τρόικα και του ΔΝΤ."