Αναφορικά με την πρόταση μομφής που κατατέθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση η συζήτηση αφορούσε τόσο τα κίνητρα όσο και τις επιδιώξεις του Συ.Ριζ.Α όσο και το αν ο Τσίπρας "κέρδισε ή έχασε" από την κατάθεση πρότασης μομφής στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με αφορμή την εισβολή στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.
Τα κίνητρα νομίζω πως δε χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση καθώς είναι ξεκάθαρα: η πρόταση μομφής είναι το καλύτερο θεσμικό όπλο της αντιπολίτευσης προκειμένου να δημιουργήσει εγρήγορση και συσπείρωση στις τάξεις της αλλά και να προκαλέσει φθορές στο κόμμα -ή τα κόμματα- που στηρίζουν την κυβέρνηση ή να αναδείξει εσωτερικές έριδες που τυχόν υπάρχουν. Η τριήμερη συζήτηση από αυτή την πλευρά ανέδειξε τη φωνή αρκετών βουλευτών που είτε για λόγους συνείδησης είτε για λόγους σκοπιμότητας καταψήφισαν την πρόταση μομφής αλλά δήλωσαν ξεκάθαρα πως δε θα ψηφίσουν νέα μέτρα. Μάλιστα η βουλευτής Τζάκρη του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε την πρόταση και γι αυτό τη διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες ο Βενιζέλος.
Σχετικά με το θέμα της χρονικής στιγμής που χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα της πρότασης μομφής, η γνώμη μου είναι πως στρατηγικά δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος χρόνος. Σε έξι μήνες θα έχουν περάσει οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές εκλογές και η κυβέρνηση, που θα έχει ήδη αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα, αν δεν έχει παραιτηθεί λόγω αποστασίας βουλευτών δε θα μπορέσει σίγουρα να αντέξει μια νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και αν επιστρατευτούν οι "εφεδρείες" της ΔΗΜΑΡ.
Το θέμα για το αν ήταν η επέμβαση στην ΕΡΤ η κατάλληλη αφορμή δε χωράει πολλή συζήτηση. Η κυβέρνηση έκανε μια επίδειξη αυταρχισμού και δύναμης: εισέβαλε σε ενα κτήριο υπό κατάληψη με πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη μέση της νύχτας και αντικατέστησε το λουκέτο των εργαζομένων με αστυνομικές χειροπέδες. Από τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση έθαψε κάθε φανφάρα περί επαναδιαπραγμάτευσης, πήρε μια σειρά μέτρων που δημιούργησαν ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες και καλλιέργησε το έδαφος για να εμπεδωθεί η βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω που λαμβάνει χώρα εδώ και τρία χρόνια. Η αφορμή μικρή σημασία έχει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά εν προκειμένω ο βοναπαρτισμός του Σαμαρά και των συμβούλων του απλώθηκε σαν φρέσκο βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης.
Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι η ντροπή. Οι συνήθεις ύποπτοι της ΝΔ μαζί με τον Βενιζέλο εκχυδάισαν κάθε έννοια πολιτικής διαδικασίας. Ο Γεωργιάδης ήταν περισσότερο ειρωνικός και αυτάρεσκος από ποτέ, χωρίς ίχνος ταπεινότητας αναφωνώντας μάλιστα προς τον Τσίπρα γελώντας: "ποιος θα καταργήσει τα μνημόνια; Ο λαός;". Ο Βενιζέλος εκθείασε το έργο της κυβέρνησης, δευτερολόγησε για το τεράστιο "εγώ" του και στο τέλος είπε στον Τσίπρα "από πολύ νωρίς μπήκατε στα κόλπα κύριε Τσίπρα" εννοώντας προφανώς πως στον ίδιο πήρε περισσότερα χρόνια από ότι στον πρόεδρο του Συ.Ριζ.Α να δικτυωθεί στις διαπλοκές στις οποίες τον κατηγορεί πως συμμετέχει. Το Γκραν Φινάλε ήταν όμως ο ίδιος ο Σαμαράς, έχοντας ξεκινήσει με απαξιωτικά σχόλια του τύπου "σου έχω γυρίσει την πλάτη για να μην γελάω" ανέβηκε στο βήμα της βουλής με ύφος πιο "μάγκικο" κι από αυτό του Νίκου Φέρμα στην ταινία "τα κόκκινα φανάρια", μόνο που ο Νίκος Φέρμας ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός και ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, ο Σαμαράς δεν είναι ούτε καλός ηθοποιός ούτε ευαισθησίες έχει, το μόνο που κάνει είναι να τραμπουκίζει να προκαλεί και να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την καρέκλα του πρωθυπουργού στο Μαξίμου για την οποία τόσα χρόνια πάλεψε... Ισως η αγάπη του για την πρωθυπουργική καρέκλα να είναι ο λόγος που εμφανίζεται λιγότερο κι απο τον ΓΑΠ στην αίθουσα του κοινοβουλίου.
Η ντροπή δεν ανήκει μόνο στο Σαμαρά, το Γεωργιάδη ή το Βενιζέλο αλλά και σε όλους αυτούς που οταν κληθούν να ψηφίσουν μετά από κάποιους μήνες θα τους εμπιστευθούν ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου