Η ξεφτίλα μιας τηλεόρασης που πεθαίνει

Συνήθως οι αναρτήσεις μου αφορούν θέματα πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας, το παρακάτω κείμενο θα ασχοληθεί -με αφορμή ένα θέμα που προέκυψε πριν λίγες μέρες στην εκπομπή της Ανίτας Πάνια- με το επίπεδο των ανθρώπων της τηλεόρασης. 

Είναι πολιτικό το θέμα; Σαφώς και είναι. Η τηλεόραση από το 1960 και έπειτα άλλοτε με άμεσο και άλλοτε με έμμεσο τρόπο, διαμορφώνει ένα νέο τρόπο ζωής και μια νέα αντίληψη για τη ζωή. Το "newlife" ήρθε στην Ελλάδα λίγα χρόνια μετά την έλευση της ιδιωτικής τηλεόραση την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Η ιδιωτική τηλεόραση ξεκίνησε στη χώρα με ένα σύνολο ενημερωτικών και κωμικών εκπομπών που έδειχναν πως ήταν η απάντηση σε μια απαρχαιωμένη κατάσταση την οποία και ερχόταν να αλλάξει. 

Οι κωμωδίες οπως οι αυθαίρετοι, οι απαράδεκτοι, το σόι μας προκαλούσαν γέλιο μέσα από καταστάσεις που σατύριζαν τα κοινωνικά κατάλοιπα της χούντας και του τριπτύχου "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" που παρέμειναν μετά την πτώση της, θέτοντας τα πιο ωμά. Αλλες κωμικές σειρές όπως το οι μεν και οι δεν ή το της Ελλάδος τα παιδιά, έθεταν με ενα τρόπο πιο έμμεσο το τραγελαφικό των τύπων και του καθωσπρεπισμού. 

Οι ενημερωτικές εκπομπές ξεκίνησαν από δημοσιογράφους των τότε εφημερίδων και για κάποια χρόνια παρέμειναν σε σχετικά υψηλά επίπεδα ενημέρωσης και δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Κάπου λοιπόν στα μέσα της δεκαετίας του 90 η τηλεόραση έχει γίνει το σημαντικότερο μέσο ψυχαγωγίας της καθημερινότητας και σε αυτήν ακριβώς τη φάση η τηλεόραση αποφασίζει να γίνει κάτι άλλο, να διαμορφώσει μια κοινωνία που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των ιδιοκτητών των ιδιωτικών καναλιών. Κάπου εκεί ξεκινούν οι "ανάλαφρες ψυχαγωγικές εκπομπές" αρχικά ως πρωινής ζώνης, στη συνέχεια ως μεσημεριανές ζώνης, της απογευματινής και βραδινής και τέλος όλων των ζωνών, όλων των ωρών.

Η ολομέτωπη επίθεση του lifestyle είχε ξεκινήσει με πρωτοστάτες τον Κωστόπουλο, το Λιάγκα, την Πάνια, τη Μενεγάκη και άλλους πολλούς. Ποιό ήταν το μήνυμά του; Η υπόσταση του άντρα είναι η επαγγελματική επιτυχία και τα λεφτά, αν δεν τα έχεις αυτά δεν έχεις τίποτα. Η υπόσταση της γυναίκας είναι να είναι όμορφη, να πάσχει από ανορεξία και να μην έχει άποψη για τίποτε άλλο πέρα από τις νέες τάσεις της μόδας και το νέο δίσκο των ελαφρολαϊκών τραγουδιστών. Μάλιστα η Πάνια δε δίστασε πολλές φορές να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά κοινωνικά θέματα όπως αυτό των εξαρτήσεων ή του HIVως τραγέλαφο, να εκμεταλλευτεί με το χειρότερο τρόπο ανθρώπους με νοητική υστέρηση ή με ψυχικές ασθένειες ως γελωτοποιούς με αντάλλαγμα λίγα λεπτά δημοσιότητας, απαξιώνοντας τους ως άτομα αλλά παράλληλα στιγματίζοντας ολόκληρες ομάδες συνανθρώπων μας, αμβλύνοντας τον κοινωνικό ρατσισμό απέναντί τους.

Η μεγάλη επιτυχία του lifestyle που ξεκίνησε από την τηλεόραση επεκτάθηκε και κατατροπωσε όλα τα μέσα ενημέρωσης, τα περιοδικά πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου αντικαταστάθηκαν από lifestyle περιοδικά, τα περισσότερα ραδιόφωνα έγιναν κουτσομπολίστικοι βάλτοι και κάθε τι το διαφορετικό κατατροπώθηκε εν ριπή οφθαλμού. Οταν λοιπόν η παντοκρατορία του lifestyle έγινε οριστική ξεκίνησε ο κανιβαλισμός και μαζί με αυτόν ο καθωσπρεπισμός. Η παλιά συντηρητική άποψη είχε επανέλθει, ενδεδυμένη ακριβά ιταλικά κουστούμια, φορέματα διάσημων μόδιστρων και θηριώδη SUV. 

Η καινούρια άποψη μπορεί να εξαφανίστηκε από την τηλεόραση που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν το κατάλληλο περιβάλλον γι' αυτή, περιπλανήθηκε σε κάποια λίγα free press και ραδιόφωνα αλλά ούτε κι εκεί βρήκε κατάλληλο έδαφος. Εν τέλει εγκαταστάθηκε σε κάτι εντελώς άυλο, το διαδίκτυο. Τα social media και το YouTube έγιναν οι νέες μορφές έκφρασης του καινούριου και της σάτιρας. Η τηλεόραση αναγνώρισε το νέο εχθρό και προσπάθησε να τον πολεμήσει, όταν είδε πως δεν τα καταφέρνει προσπάθησε να το κατακτήσει. Διάφοροι γνωστοί bloggers και youtubers είναι πλέον συχνά καλεσμένοι εκπομπών της τηλεόρασης, στις περιπτώσεις αυτές τις περισσότερες φορές προσπαθεί να καλουπώσει τους "καλεσμένους" σε έναν κώδικα δικό της. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό μιας νέας κοπέλας της Χριστιάνας Θάνου που κλήθηκε στην εκπομπή της Πάνια. Στην εκπομπή αυτή, παρά τις διαβεβαιώσεις πως θα κινηθούν σε επίπεδα συνέντευξης περί της δουλειάς της στο γνωστό gaming community "gameworld.gr" ολόκληρη η εκπομπή αναλώθηκε στο να προσπαθεί η παρουσιάστρια να παρουσιάσει το gaming και το Internet γενικότερα ως μια new age εξάρτηση που εν δυνάμει οδηγεί στη σχιζοφρένεια! Στην προσπάθεια αυτή βρήκε συμπαραστάτη τον προϊστάμενο της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος (!) ο οποίος είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσα παιδιά και νέοι περνούν περισσότερο από μια ώρα την ημέρα στον υπολογιστή για να ψυχαγωγηθούν, αναπτύσσουν επιθετικές συμπεριφορές. Η καλεσμένη λοιπόν στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στις επιθέσεις των ανθρώπων που την κάλεσαν και αντί οι άνθρωποι που την φιλοξενούσαν να το σεβαστούν, το εξέλαβαν ως αδυναμία και της χαμήλωσαν το μικρόφωνο...

Το lifestyle είναι η απόλυτη έκφραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, ο συμπαραστάτης του είναι η εξουσία και ο χώρος δράσης του είναι τα παλιά ΜΜΕ, από την άλλη το Internet αποτελεί ένα χώρο ελεύθερης έκφρασης, καταργεί τους δήθεν καθωσπρεπισμούς, είναι ο χώρος που μια νέα κοπέλα διαπρέπει όχι μόνο γιατί είναι νέα και όμορφη αλλά και γιατί έχει κάτι να πει που ενδιαφέρει ένα υποσύνολο της κοινωνίας, ας είναι σε επίπεδο ψυχαγωγίας. Είναι ο χώρος που μπορούμε όλοι μας να λέμε την άποψή μας ελεύθερα με όποιον τρόπο θέλουμε, όποια κι αν είναι αυτή, κι ας διαφωνούμε με τις ώρες μετά για το παραμικρό. Ας ελπίσουμε μόνο να μην βρει τρόπο το παλιό κατεστημένο τρόπο να αλλοτριώσει και αυτό το χώρο.

Το "δέντρο" του ελληνικού πανεπιστημίου

Στα μαθητικά μου χρόνια ήταν πολύ διαδεδομένη στις εκθέσεις που γράφαμε η φράση περί του δέντρου και του δάσους. Η συχνή χρήση της οφειλόταν στο γεγονός ότι αποτελεί τον πιο συνοπτικό τρόπο να περιγράψει κάποιος πως συχνά εστιάζουμε σε ένα πολύ μικρό επιμέρους θέμα που προκύπτει, αγνοώντας τόσο τις ουσιαστικές πτυχές του θέματος -συνήθως επειδή θέλουν βαθύτερη ανάλυση- όσο και τα γεννεσιουργά του προβλήματα, που στην προκείμενη περίπτωση πρέπει να τα αντιληφθούμε ως τα υπόλοιπα δέντρα του δάσους.

Στο δάσος των προβλημάτων της κοινωνίας λοιπόν η κυβέρνηση με την αγαστή -και συχνά εκδουλευμένη- συνεργασία των ΜΜΕ της κυρίαρχης ιδεολογίας, αναδεικνύει το επιμέρους θέμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα ελληνικά πανεπιστήμια όχι ως αυτό που είναι, δηλαδή όχι ως μια αντίδραση στην αντίληψη πως οι απολύσεις αποτελούν μέσο εξυγίανσης ενός οργανισμού, αλλά ως μια "συντεχνιακή" αντίδραση καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που "πληρώνονται για να μην έχουν αντικείμενο".

Μόλις εδραιώθηκε στα πλατιά κοινωνικά στρώματα η αντίληψη περί ανοικτού και όχι απαραίτητα λειτουργικού πανεπιστημιόυ ήρθε από τα παρασκήνια το θέμα των "μη κρατικών" πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Το ίδιο θέμα είχε αναδειχθεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όπου όμως συνάντησε οργανωμένες αντιδράσεις και μπήκε στον πάγο για να επανέλθει δυναμικά τώρα που το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αποδυναμωμένο και  αδύναμο χωρίς απαραίτητους πόρους για τη λειτουργία του. 

Λέγοντας βέβαια "μη κρατικό" δεν εννοούμε παρά ιδιωτικό, ένα μηχανισμό παραγωγής εργαζομένων με πολύ εξειδικευμένες γνώσεις που θα ικανοποιούν τις τρέχουσες ανάγκες μιας εταιρίας ή ενός κλάδου αλλά χωρίς τις επαρκείς γνώσεις που θα καταστήσουν τους εργαζόμενους αυτούς ικανούς σε πιο διευρυμένο εργασιακό περιβάλλον καθώς η όλη "δια βίου" εκπαίδευση του θα επαφίεται στον ιδιωτικό φορέα που ταυτίζεται με τον εργοδότη. Θα έχουμε οπότε εργαζόμενους που θα είναι όχι μόνο απόλυτα εξειδικευμένοι χωρίς ευρύτερα πεδία γνώσεων αλλά και πλήρως εξαρτημένους από τον εκάστοτε εργοδότη στην επικαιροποίηση του αντικειμένου εργασίας και άρα παντελώς ανίκανους να αντιδράσουν στην όποια εργοδοτική αυθαιρεσία.

Επιπλέον σε μια εκπαίδευση που, αν και είναι ήδη δωρεάν, έχει έντονα ταξικό χαρακτήρα, η υποκατάστασή της απο ιδιωτική εκπαίδευση δε θα είναι απλά πιο έντονα ταξική αλλά και δε θα δημιουργεί επιστημονικά υπόβαθρα, δηλαδή εργαλεία ανάλυσης, παραγωγικης-επαγωγικής σκέψης κλπ. Ο βασικός ρόλος του πανεπιστημίου δεν είναι η απόκτηση γνώσης αλλά η απόκτηση εργαλείων επεξεργασίας της γνώσης. 

Δεν είμαι αντίθετος στην ιδέα της δωρεάν ελεύθερης γνώσης, κάθε άλλο αλλά είμαι με κάθε τρόπο αντίθετος στην υποκατάσταση του ρόλου του πανεπιστημίου απο "ιδιωτικά πιστοποιητικά" που δεν ακολουθούν τις ανάγκες της επιστήμης και της κοινωνίας που υπηρετούν αλλά αυτές του εκάστοτε εργοδότη.

Αν πετύχει η κίνηση αυτή της κυβέρνησης, που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εξυπηρετεί τις ανάγκες της άρχουσας τάξης και όχι της κοινωνίας, θα περάσουμε σταδιακά σε νέες απαξιώσεις-ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών όπως είναι ξεκάθαρο πως συμβαίνει και στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, αν δεν τους σταματήσουμε εμείς δε θα σταματήσουν πουθενά και ένα προς ένα τα κοινωνικά κεκτημένα, που ως άλλα δέντρα σίγουρα δεν ειναι υγιή, αντί να θεραπεύονται θα καταρίπτονται προς τέρψη των καιροσκόπων που περιμένουν πως και πως να γευτούν τα ανταποδοτικά μέτρα μιας συνεχούς διαπλεκόμενης σχέσης με την εξουσία.

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ: 1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ: 1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Περί μομφής και ντροπής

Η χθεσινή διαδικασία συζήτησης περί της πρότασης μομφής που κατέθεσαν οι βουλευτές και βουλευτίνες (νομίζω δεν είναι δόκιμος ο όρος αλλά εφόσον ορισμένες εκ των γυναικών που έχουν εκλεγεί τον χρησιμοποιούν θα κάνω το ίδιο κι εγώ) του Συ.Ριζ.Α  ανακίνησε συζητήσεις περί μομφής και περί ντροπής.

Αναφορικά με την πρόταση μομφής που κατατέθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση η συζήτηση αφορούσε τόσο τα κίνητρα όσο και τις επιδιώξεις του Συ.Ριζ.Α όσο και το αν ο Τσίπρας "κέρδισε ή έχασε" από την κατάθεση πρότασης μομφής στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με αφορμή την εισβολή στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

Τα κίνητρα νομίζω πως δε χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση καθώς είναι ξεκάθαρα: η πρόταση μομφής είναι το καλύτερο θεσμικό όπλο της αντιπολίτευσης προκειμένου να δημιουργήσει εγρήγορση και συσπείρωση στις τάξεις της αλλά και να προκαλέσει φθορές στο κόμμα -ή τα κόμματα- που στηρίζουν την κυβέρνηση ή να αναδείξει εσωτερικές έριδες που τυχόν υπάρχουν. Η τριήμερη συζήτηση από αυτή την πλευρά ανέδειξε τη φωνή αρκετών βουλευτών που είτε για λόγους συνείδησης είτε για λόγους σκοπιμότητας καταψήφισαν την πρόταση μομφής αλλά δήλωσαν ξεκάθαρα πως δε θα ψηφίσουν νέα μέτρα. Μάλιστα η βουλευτής Τζάκρη του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε την πρόταση και γι αυτό τη διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες ο Βενιζέλος. 

Σχετικά με το θέμα της χρονικής στιγμής που χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα της πρότασης μομφής, η γνώμη μου είναι πως στρατηγικά δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος χρόνος. Σε έξι μήνες θα έχουν περάσει οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές εκλογές και η κυβέρνηση, που θα έχει ήδη αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα, αν δεν έχει παραιτηθεί λόγω αποστασίας βουλευτών δε θα μπορέσει σίγουρα να αντέξει μια νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και αν επιστρατευτούν οι "εφεδρείες" της ΔΗΜΑΡ.

Το θέμα για το αν ήταν η επέμβαση στην ΕΡΤ η κατάλληλη αφορμή δε χωράει πολλή συζήτηση. Η κυβέρνηση έκανε μια επίδειξη αυταρχισμού και δύναμης: εισέβαλε σε ενα κτήριο υπό κατάληψη με πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη μέση της νύχτας και αντικατέστησε το λουκέτο των εργαζομένων με αστυνομικές χειροπέδες. Από τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση έθαψε κάθε φανφάρα περί επαναδιαπραγμάτευσης, πήρε μια σειρά μέτρων που δημιούργησαν ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες και καλλιέργησε το έδαφος για να εμπεδωθεί η βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω που λαμβάνει χώρα εδώ και τρία χρόνια. Η αφορμή μικρή σημασία έχει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά εν προκειμένω ο βοναπαρτισμός του Σαμαρά και των συμβούλων του απλώθηκε σαν φρέσκο βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης. 

Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι η ντροπή. Οι συνήθεις ύποπτοι της ΝΔ μαζί με τον Βενιζέλο εκχυδάισαν κάθε έννοια πολιτικής διαδικασίας. Ο Γεωργιάδης ήταν περισσότερο ειρωνικός και αυτάρεσκος από ποτέ, χωρίς ίχνος ταπεινότητας αναφωνώντας μάλιστα προς τον Τσίπρα γελώντας: "ποιος θα καταργήσει τα μνημόνια; Ο λαός;". Ο Βενιζέλος εκθείασε το έργο της κυβέρνησης, δευτερολόγησε για το τεράστιο "εγώ" του και στο τέλος είπε στον Τσίπρα "από πολύ νωρίς μπήκατε στα κόλπα κύριε Τσίπρα" εννοώντας προφανώς πως στον ίδιο πήρε περισσότερα χρόνια από ότι στον πρόεδρο του Συ.Ριζ.Α να δικτυωθεί στις διαπλοκές στις οποίες τον κατηγορεί πως συμμετέχει. Το Γκραν Φινάλε ήταν όμως ο ίδιος ο Σαμαράς, έχοντας ξεκινήσει με απαξιωτικά σχόλια του τύπου "σου έχω γυρίσει την πλάτη για να μην γελάω" ανέβηκε στο βήμα της βουλής με ύφος πιο "μάγκικο" κι από αυτό του Νίκου Φέρμα στην ταινία "τα κόκκινα φανάρια", μόνο που ο Νίκος Φέρμας ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός και ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, ο Σαμαράς δεν είναι ούτε καλός ηθοποιός ούτε ευαισθησίες έχει, το μόνο που κάνει είναι να τραμπουκίζει να προκαλεί και να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την καρέκλα του πρωθυπουργού στο Μαξίμου για την οποία τόσα χρόνια πάλεψε... Ισως η αγάπη του για την πρωθυπουργική καρέκλα να είναι ο λόγος που εμφανίζεται λιγότερο κι απο τον ΓΑΠ στην αίθουσα του κοινοβουλίου.

Η ντροπή δεν ανήκει μόνο στο Σαμαρά, το Γεωργιάδη ή το Βενιζέλο αλλά και σε όλους αυτούς που οταν κληθούν να ψηφίσουν μετά από κάποιους μήνες θα τους εμπιστευθούν ξανά...

Remember the 5th of november

https://www.youtube.com/watch?v=TFeCAHaVKFs&feature=youtube_gdata_player

Η "ακρο-αριστερή" τρομοκρατία

Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία των μελών της Χ.Α. στα γραφεία της οργάνωσής τους στη λεωφόρο Ηρακλείου έχει δρομολογηθεί από τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. (κυρίως δε τα τηλεοπτικά) μια επαναφορά του θέματος που οι ίδιοι αρέσκονται να αποκαλούν "ακρο-αριστερή τρομοκρατία". 

Στα ελληνικά πράγματα κατά καιρούς έχουν αναπτυχθεί μια σειρά οργανώσεις που εφαρμόζουν τακτικές "ένοπλου αντάρτικου πόλεων". 

Γενικά διαχωρίζονται σε δυο διαφορετικές αντιλήψεις για τη μορφή του ένοπλου αγώνα που ακολουθούν, οι μεν πρώτες είναι κυρίως μικρές συνομωτικές ομάδες που στοχεύουν σε τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε κυβερνητικά κτήρια και δολοφονίες ή απαγωγές δημοσίων προσώπων για τους οποίους θεωρούν πως καταδυναστεύουν το λαό (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της 17Ν), οι δε δεύτερες είναι κυρίως μεγαλύτερες ομάδες που οργανώνουν συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας με χρήση οπλισμού που έχει ως στόχο να αποθαρρύνει ή να τραυματίσει αλλά όχι να σκοτώσει.

Οι οργανώσεις τύπου 17Ν έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης και δράσης. Ξεκινούν από μια κατά βάση Τροτσκιστική αφετηρία σκέψης προκειμένου να δημιουργήσουν ένα δικό τους ιδεολογικό υπόβαθρο το οποίο μετά από την εκτέλεση της δράσης τους αναπτύσσουν σε μια πολυσέλιδη προκύρηξη που δημοσιοποιείται αναλόγως. Με άλλα λόγια σκέπτονται με βάση τις αρχές του μαρξισμού, δικαιολογούν τις πράξεις τους με βάση μια προσέγγιση αυτών των αρχών όμως αγνοούν το σημαντικότερο κομμάτι της μαρξιστικής Θεωρίας και πρακτικής που είναι η ταξική συνειδητοποίηση όσων έχουν χάσει την ταξικότητά τους. Οι πράξεις τους -βαμμένα με αίμα ή εμπλουτισμένα με πολύ θόρυβο επικοινωνιακά τρικ- αποβλέπουν πολύ περισσότερο στην εκπλήρωση μιας προσωπικής τους επιθυμίας για αυτοπροβολή και εξωτερίκευση των μεσσιακών τους συμπλεγμάτων παρά σε μια οποιαδήποτε προώθηση πολιτικής ζύμωσης που θα οδηγήσει σε "τελική ανάλυση" σε ταξική συνειδητοποίηση. 

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται οργανώσεις όπως αυτές που συνήθως στην τηλεοπτική ολιγαρχία αποκαλούν "αντιεξουσιαστές" ή "ομάδες γνωστών-αγνώστων". Οι ομάδες αυτές διαφοροποιούνται απο τις ομάδες και τις οργανώσεις του αναρχικού χώρου στο ίδιο ακριβώς που διαφοροποιούνται και οι παραπάνω συνομωτικές οργανώσεις από τις πολιτικές μαρξικές οργανώσεις, στην αντίληψη. Πρόκειται για ομάδες που έχουν δομή και ιδεολογική λατφόρμα παρόμοια με αυτή των αναρχικών πυρήνων, δεν έχουν όμως το ίδιο μέσο με αυτούς. Το γεγονός πως αναμεταξύ τους πετάνε τσιτάτα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν ή της Λουξεμπουργκ για να δικαιολογήσουν τις μολότωφ και τα πεταμένα τσιμέντα δεν σημαίνει πως τους καθιστά αναρχικούς.

Εν κατακλείδι οι ομάδες ένοπλου αγώνα είτε συνομωτικές είτε ανοιχτές-ολιγομελείς, είτε μαρξικής είτε αναρχικής τοποθέτησης επιβεβαιώνουν με τη δράση τους δύο πολύ σημαντικά πορίσματα που είναι γνωστά από πολύ νωρίς σε θεωρητικό επίπεδο τόσο στους μαξιστές όσο και στους αναρχικούς θεωρητικούς: αφενός πως μια δράση η οποία δεν ειναι στη φύση της πολιτική και δεν εκφράζει αποτελέσματα πολιτικής ζύμωσης μεγάλων κοινωνικών διεργασιών καθίσταται αυτομάτως ιδιοτελής, και άρα ακόμη και με ιδεολογικά επιθέματα δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο πέραν του υποκειμένου της δράσης, και αφετέρου πως οι όποιες τέτοιες δράσης εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος στο έπακρο. 

Αναφορικά με το δεύτερο συμπέρασμα ίσως δυο λόγια επιπλέον να είναι πιο διευκρινιστικά του συλλογισμού από το οποίο προκύπτει. Η πολιτική ζύμωση είναι μια διαδικασία ιδιαιτέρως δύσκολη και ασταθής πολλώ δε μάλλον σε μια περίοδο που κυριαρχεί η τάση απολίτικης σκέψης. Οταν λοιπόν ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου καταβάλει μια υπεράνω των συνηθειών του προσπάθεια και συμμετέχει σε μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις των πολιτικών του ελευθεριών (στα πλαίσια μιας αστικού τύπου δημοκρατίας) όπως είναι οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές ή η συμμετοχή σε ενα πανεργατικό συλλαλητήριο, ερχόμενος αντιμέτωπος με αντιλήψεις και δράσεις που κανιβαλίζουν την πεμπτουσία της άμεσης συμμετοχής στα κοινά, όπως είναι μια εν ψυχρώ δολοφονία, δημιουργούν σε μεγάλα μέρη των κοινωνικών δομών, που κάνουν τα πρώτα βήματα προς μια κάποια ριζοσπαστκοποίηση, την ασυνείδητη τάση επιστροφής στον περιχαρακωμένο ατομισμό από τον οποίο μόλις άρχισαν να εξέρχονται.

Η απλή αναφορά σε ιδέες του κομμουνισμού, της αναρχίας, του καπιταλισμού δεν καθιστά το υποκείμενο κομμουνιστή, αναρχικό ή φιλελεύθερο καπιταλιστή παρά μόνο γνώστη ενός θεωρητικού οικοδομήματος, οι καθημερινές δράσεις και η επιβεβαίωση του ιδεολογικού πλαισίου μέσω των πράξεων είναι η διαδικασία που προσδίδει στον καθένα από εμάς ιδεολογική ταυτότητα.

Νέοι τύποι Δημοκρατίας

Το γεγονός πως  ο κολλητός του υϊού Πλευρη, ο ίδιος που προσπαθούσε μέσω των βιβλίων του πατρός Πλεύρη να αποδομήσει το ιστορικό γεγονός του ολοκαυτώματος και πρώην "χαϊδεμένο παιδί" του "Καρατζαφύρερ" περιοδεύει σε σταθμούς και κανάλια και κάνει μαθήματα δημοκρατίας  ξεπερνά τη δική μου δυνατότητα αντίληψης.
Βέβαια τα μαθήματα συνοψίζονται στο εξής: βεβαίως και θα ακούσουμε τους βουλευτές που αντιδρούν στο νομοσχέδιο για το νέο ΦΑΠ αλλά ο νόμος θα περάσει, γιατί αν δεν περάσει να ξηλωθούν οι ίδιοι να καλύψουν το κενό των 2,5 δις...
Ηθικό δίδαγμα του λόγου του εν λόγω πολιτευτή; "Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο όλοι λένε τη γνώμη τους, αλλά αποφασίζουν ο Αντώνης, ο Μακης, ο Άδωνις,  ο Γιαννης -και οι παρακείμενοι αυτών- καθ´ υπόδειξη των υπαλλήλων της τρόικα και του ΔΝΤ."

Η κοινωνία να γίνει το άλλο άκρο του φασισμού

Το πραγματικό διακύβευμα των ημερών δεν είναι η καταδίκη των μελών της ΧΑ που έχουν συλληφθεί και ανακρίνονται. Αν δεν είναι το πρώτο βήμα προς το ξερίζωμα του ενδόμυχου φασισμού που έχει για τα καλά αποικήσει το συλλογικό μας αυθόρμητο το μόνο που θα επιτευχθεί είναι μια απλή αναδίπλωση του φαινομένου.

Όσο ο σεξισμός, η ομοφοβία, η ενδοοικογενειακή βία, ο τραμπουκισμός του διαφορετικού, το μίσος για ο,τι δεν κατανοούμε εδράζεται βαθιά μέσα μας τόσο ευκολότερο θα γίνεται για την επόμενη ΧΑ να κερδίσει την εμπιστοσύνη μεγάλων μερίδων της κοινωνίας. Και αν στην παρούσα συγκυρία η ψήφος στο ναζισμό αποδείχτηκε ανακόλουθη με το γενικότερο πλαίσιο που αυτός εκφράζει, στην επόμενη ιστορική συγκυρία τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά.

Οι συλλήψεις των ηγετικών στελεχών της ΧΑ οδήγησε σε μια σχετική υποχώρηση των φασιστικών εκδηλώσεων. Όσο λοιπόν το τέρας αναδιοργανώνει τις δυνάμεις του είναι μια μοναδική ευκαιρία για τις κοινωνικές δομές να μετατραπούν σε προοδευτικές και να θωρακίσουν την κοινωνία απέναντι στην επόμενη επίθεση του φασισμού, να γίνει πραγματικά -η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας-το άλλο άκρο του.

Το πρώτο βήμα είναι η δημιουργία ενός συστήματος παιδείας που να διέπεται από τις αρχές του σεβασμού στη διαφορετικότητα και την ελευθερία αυτοπροσδιορισμού. Το ρόλο αυτό αναπόφευκτα θα πρέπει να παίξουν οι λειτουργοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και τα μέσα ενημέρωσης, τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά. Αφήνω την οικογένεια έξω από αυτή τη διαδικασία καθώς η κάθε οικογένεια έχει ήδη σχηματίσει έναν μη ευέλικτο τρόπο διαπαιδαγώγησης και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα χρειαστεί να επανεκπαιδευτεί μαζί με τα νεότερα μέλη της οικογένειας. 

Ακούγεται συχνά τις τελευταίες μέρες πως χρειάζεται να απαλλαγούν από τα "σταγονίδια" του ναζισμού η δικαιοσύνη, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός. Αυτό είναι μερικώς μόνο σωστό καθώς το να μην έχεις έναν φασίστα αξιωματικό είναι κάτι αλλά αν ο ίδιος αξιωματικός εξελιχθεί σε έναν άνεργο φασίστα το κέρδος για την κοινωνία (αν αυτό υπάρχει) είναι μικρό. 

Το δεύτερο βήμα πρέπει να είναι η επανόρθωση των καταστρεμένων δομών κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, της ασφάλισης και της ευκαιρίας σε εργασία. Η κατάρρευση αυτών των δομών, καθώς και το αίσθημα διαρκούς ανασφάλειας, δεν είναι γεννεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου αλλά λειτουργούν με καταλυτικό τρόπο στην ενίσχυσή του. Μια τέτοια εξέλιξη βέβαια απαιτεί πολιτική βούληση την οποία η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει.

Ως επιστέγασμα θα πρέπει να τεθεί μια νέα κοινωνική αντίληψη που να επιτάσσει πως η επόμενη ιστορική συγκυρία θα βρει το νομικό σύστημα έτοιμο να εξαλείψει παρόμοιες αντιλήψεις άμα τη γενέσει τους όχι βέβαια ποινικοποιώντας τη σκέψη -κάτι τέτοιο θα ήταν σκοταδιστικό- αλλά έχοντας ως ιστορική εμπειρία τις πράξεις που συνεπάγονται οι ιδέες του φασισμού και του ναζισμού.

Η ηγεσία της ΧΑ φαίνεται πως έχει νικηθεί έστω προσωρινά, η νίκη όμως της ελευθερίας εναντίον του φασισμού είναι μια νίκη που θα έρθει βήμα-βήμα και μόνο με συλλογική, αποφασιστική δράση από το σύνολο της κοινωνίας, ας είναι η ποινική καταδίκη της παρέας του Μιχαλολιάκου η αρχή του τέλους του φασιστικού μίσους και της μισαλλοδοξίας.