Νομίζω πως δεν αξίζει καν να ασχολούμαστε με την Έλενα Λιάσκα... Δε σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι που επαγγέλλονται ηθοποιοί είναι ηθοποιοί, ούτε καν καλοί σε αυτό που κάνουν... Δεν είμαι ούτε θεατρολόγος ούτε κριτικός κινηματογράφου αλλά η κοπέλα έγινε γνωστή μέσα απο μια τηλεοπτική σειρά και έμεινε εκεί γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει, μέχρι την κωμωδία χαρακτήρων, και μάλιστα από υποκριτικής πλευράς ήταν από κακή ως μέτρια... Υπόψη πως το συγκεκριμένο είδος απαιτεί ταλέντο, εφόσον υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που δεν υπάρχει αλλά συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία μιας ομάδας ανθρώπων μέσα από μια παραμορφωτική υπερβολή, χρειάζεται να προσεγγίσεις το ρόλο από αρκετά επίπεδα και διαφορετικές οπτικές για να τον αποδώσεις. Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιζε λοιπόν ένα ρομαντικό και απλό χαρακτήρα, χωρίς βάθος, που απλά εξυπηρετούσε τις ανάγκες του σεναρίου.
Με το να κάνουμε σούσουρο απλά εξυπηρετούμε μια επίδοξη ηθοποιό που κοντεύει τα 30 και ακόμα δεν έχει κάνει κάποια ουσιαστική συμμετοχή σε θεατρική παράσταση. Η ίδια, όπως μπορεί να δει κανείς στο προσωπικό της προφίλ, το αποδίδει στα κυκλώματα που δεν εξυπηρετεί, στο ότι δεν έκατσε σε κάποιον παραγωγό και στο ότι δεν έχει πατρική χορηγία όπως άλλοι... γνωρίζω πολλούς ηθοποιούς που εργάζονται τα πρωινά σε άλλους τομείς και τον ελεύθερο χρόνο τους ασχολούνται με θεατρικές ομάδες, ανεβάζουν παραστάσεις αξιόλογες σε μπαράκια, σε ελεύθερους χώρους, σε πλατείες... Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012
Και ποιά είναι η Λιάσκα;
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Ζητείται Συνένοχος
Ξέχασαν να πουν βέβαια πως ψάχνουν για συνένοχους. Όταν ήθελαν να πάρουν σκληρά μέτρα βρήκαν δεξιο-συντηρητικό συνένοχο, τώρα χρειάζονται αριστερό-προοδευτικό για να χρυσώσουν το χάπι. Πολύ φοβάμαι πως η Δημ.Αρ είναι καταδικασμένη στη διάσπαση είτε συμμετάσχει είτε όχι.
Αν λάβει απόφαση συμμετοχής τότε θα υπάρξουν μέλη που θα αποσχιστούν και θα αναζητήσουν νέα στέγη μόλις κληθούν να ψηφίσουν τα πρώτα νέα επιπρόσθετα μέτρα, ίσως και στους χώρους από τους οποίους προέρχονται. Αν πάλι πουν "δε συμμετέχουμε"... ρώτησε κανείς όλους αυτούς που ονειρεύονται ταξίδια στις Βρυξέλλες και υπουργικές θεσούλες; Μάλλον όχι! Το εκσυγχρονιστικό-Σημιτικό ΠΑ.Σο.Κ (δεν είναι τυχαία η σημερινή παρέμβαση του Σημίτη) δε θα το σκεφτεί δεύτερη φορά πριν επαναπατριστεί στο μελλοντικό post-Pasok.
Η απόφαση που καλείται να λάβει η ηγετική ομάδα της Δημ.Αρ είναι καθαρά αν θα παραδοθεί άνευ όρων ή θα παραμείνει σε αντιπολιτευτικό ρόλο στηρίζωντας τα όποια ευνοϊκά νομοσχέδια έρθουν (κατά λάθος) από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Μάλλον η δήλωση ανοχής αποτελεί την μόνη λύση που δεν εκφυλίζει τις θέσεις της Δημ.Αρ.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2012
Ώρα ευθύνης
Και να που φτάσαμε λίγες ώρες πριν τις κρισιμότερες εκλογές των τελευταίων 40 χρόνων. Μέσα από αντιπαλότητες, από φωνές, απο πολιτικά χτυπήματα κάτω από τη μέση, από μπουγελώματα και χαστούκια πάνω από τη μέση.
Η αυριανή μέρα θα είναι μέρα ευθύνης για όλους μας, πρωτίστως όχι για την επιλογή που θα κάνουμε (σίγουρα και γι' αυτή) αλλά για την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να αλλάξουμε, να αποφασίζουμε όχι για το αύριο αλλά για το μέλλον, όχι για τον εαυτό μας, αλλά για τον διπλανό, όχι για τα παιδιά μας, αλλα για όλα τα παιδιά.
Ήρθε η ώρα η κοινωνία να γίνει πραγματικά συλλογική και όχι ένα άθροισμα μονάδων που το μόνο που το νοιάζει είναι η εκπλήρωση των ατομικών συμφερόντων.
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μπροστά, ο ένας πλάι στον άλλο.
Κοιτάζουμε στα μάτια τον συνταξιούχο που ζει χωρίς αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του, τον άνεργο που φτάνει σε αδιέξοδο, την κακοποιημένη γυναίκα, τον μετανάστη που μαζεύει σίδερα στα σκουπίδια, τον άπορο που περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο συσσίτιο, τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους σε απόγνωση και ψηφίζουμε γι' αυτούς, αλλάζουμε γι' αυτούς.
"Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ»" και μετά απο σχεδόν διακόσια χρόνια είναι καιρός να το καταλάβουμε και να το πραγματώσουμε.
Η αυριανή μέρα θα είναι μέρα ευθύνης για όλους μας, πρωτίστως όχι για την επιλογή που θα κάνουμε (σίγουρα και γι' αυτή) αλλά για την μοναδική ευκαιρία που έχουμε να αλλάξουμε, να αποφασίζουμε όχι για το αύριο αλλά για το μέλλον, όχι για τον εαυτό μας, αλλά για τον διπλανό, όχι για τα παιδιά μας, αλλα για όλα τα παιδιά.
Ήρθε η ώρα η κοινωνία να γίνει πραγματικά συλλογική και όχι ένα άθροισμα μονάδων που το μόνο που το νοιάζει είναι η εκπλήρωση των ατομικών συμφερόντων.
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πάμε μπροστά, ο ένας πλάι στον άλλο.
Κοιτάζουμε στα μάτια τον συνταξιούχο που ζει χωρίς αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του, τον άνεργο που φτάνει σε αδιέξοδο, την κακοποιημένη γυναίκα, τον μετανάστη που μαζεύει σίδερα στα σκουπίδια, τον άπορο που περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο συσσίτιο, τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους σε απόγνωση και ψηφίζουμε γι' αυτούς, αλλάζουμε γι' αυτούς.
"Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ»" και μετά απο σχεδόν διακόσια χρόνια είναι καιρός να το καταλάβουμε και να το πραγματώσουμε.
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
Ο μήνας της λάσπης
Οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και αρκετοί εκ των σημαντικότερων πολιτευτών τους έχουν ανάγει τις μέρες του τελευταίου μήνα σε ταχύρυθμα σεμινάρια υποδειγματικής λασπολογίας και σπέκουλας ίδιων συμφερόντων.
Ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του έχουν χρησιμοποιήσει λυτούς και δεμένους για να συκοφαντήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανερχόμενη κοινωνικά και εκλογικά αριστερά χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της εποχής, τον τρόμο. Κυρίαρχα σημεία της προπαγάνδας είναι από τη μία οι συνιστώσες ως παράγοντας αστάθειας και από την άλλη οι θέσεις του Συ.Ριζ.Α επί του μνημονίου που,υποτίθεται, θα οδηγήσουν αυτό τον τόπο στη δραχμή και θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τους νοικοκυραίους.
Η πρώτη θέση είναι μια αυταπόδεκτη πραγματικότητα των κομμάτων που σέβονται την ελευθερία. Αυτό που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να υπάρχει η δέσμευση στο πολιτικό πρόγραμμα που αποφασίζει η πλειοψηφία με σεβασμό βέβαια πάντα στην άποψη της μειοψηφίας. Αν ένα κόμμα έχει μια φλαταρισμένη άποψη τότε ή πρόκειται για φασιστικό κόμμα που επιβάλει με το φόβο τη μια και μοναδική άποψη ή για κόμμα που απαρτίζεται από μέλη λοβοτομημένα και όχι από σκεπτόμενους ανθρώπους. Η αρχή έγινε με τη "Ρόζα", σειρά πήρε η "ΚΟΕ" και περάσαμε σε προσωπικές απόψεις μελών με τελευταία αυτή του Π. Λαφαζάνη. Το κοινό σημείο; Θεωρούν τον ελληνικό λαό ηλίθιο!
Είθισται ο πολιτικός διάλογος να γίνεται επί πολιτικών θέσεων που πηγάζουν από τα όργανα των εκάστοτε κομμάτων, είτε πρόκειται για τον πρόεδρο, είτε για το κεντρικό συμβούλιο, είτε για το γραφείο τύπου και ούτω καθ' εξής. Δεν υπάρχει λόγος να μνημονεύσει κανείς τη ρήση του Κλιντ Ιστγουν για τις απόψεις... ότι ο καθένας έχει και από μια, ως εκ τούτου η αριστερά αντί να αφορίζει ή και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη την ακούει με προσοχή, ωστόσο εφόσον αυτός που φέρει τη διαφορετική άποψη εκπροσωπεί το Συ.Ριζ.Α είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να εκφράσει την άποψη της πλςιοψηφίας όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Η δεύτερη άποψη περί κόμματος της δραχμής δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα:
Αρχικά πως κινδυνολογούν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες οι οποίες αν είναι μικροκομματικές μπορεί να είναι και κατανοητές, μετά το μεγάλο χαστούκι της 6ης Μαΐου, προσπαθούν να διασώσουν ο,τι μπορούν με όποιον τρόπο μπορούν. Όμως αν δεν εξυπηρετούν εκλογικά συμφέροντα τότε δεν είναι μακριά η σκέψη πως η κινδυνολογία περί δραχμής είναι ένα διευρυμένο παιχνίδι που παίζεται για ακόμα μια φορά στις πλάτες του ελληνικού λαού προκειμένου ορισμένοι να αποκομίζουν τεράστια κέρδη "παίζοντας" με τις συναλλαγματικές ισοτμίες κατά το δοκούν...Έπειτα πως είναι άσχετοι με κάθε είδους έννοια διαπραγμάτευσης. Πέραν της πάγιας αρχής ότι δεν δημοσιοποιείς τα περιθωρια που εισαι διατεθιμενος να εξαντλησεις, δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια διαπραγμάτευση, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις τις θέσεις σου ως win-win situation. Όσοι λένε πως με τσαμπουκά θα πάμε στις βρυξέλλες και θα τους πούμε "look now this is Greece" μάλλον εθελοτυφλούν. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θέλει στην παρούσα φάση να χρεωθεί τη διάλυση της ευρωζώνης και αυτο δίνει στην ελληνική πλευρά ένα τεράστιο φάσμα κινήσεων. Μια διαπραγμάτευση είναι σκληρή, επίπονη και βρώμικη διαδικασία, δεν είναι υπερατού να πεις η δική μου κάρτα έχει κυβισμό 3000 κυβικά, η δικη σου 2800, κέρδισα, πληρώστε μας να φύγουμε σιγά-σιγά. Με δεδομένες τις συνθήκες πιθανότατα η ελληνική πλευρά θα επιλέξει την μεγάλη επίθεση για ολική επαναδιαπραγμάτευση των πάντων ώστε να εχει το περιθωριο να καταφύγει σε ένα πολυήμερο διαπραγματευτικό "ζιου-ζιτσου" για να πάρει τα επιμέρους και ιδίως όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας και όσα θα θέσουν τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ανάπτυξη.
Από κοντά βέβαια στα δυο κομματα τησ διαφθοράς ακολουθούν και αρκετοί της Δημ.Αρ. με πρωτοστάτη τον, φαινομενικά μονο, απολιτίκ Ψαριανό και σημαιοφόρους όσους έφυγαν απο τον Συνασπισμό με πρόσχημα τις πολιτικές τους διαφωνίες με την τότε διαμορφωμένη κυρίαρχη γνώμη εντός του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, με πραγματική όμως προοπτική τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και κάποια υπουργική θεσούλα- στο δρόμο του Μπίστη και της Δαμανάκη. Και βέβαια σε καμία περίπτωση η διαπίστωση αυτή δεν αφορά το σύνολο των μελών της Δημ.Αρ. και θέλω μάλιστα να πιστεύω πως δεν αφορά ούτε τον ίδιο τον Κουβέλη. Η πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι της ευρωπαϊκής αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού κάποιοι είναι και υγιείς σοσιαλδημοκράτες αλλά δυστυχώς οι λίγοι αλλά επιτελικοί είναι ένα είδος σύγχρονου Ιζνογκούντ που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες και σουλτάνοι στη θέση των παλιών. Κατηγορούν το Συ.Ριζ.Α πως έχει μαζέψει το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το στηρίζει όταν στη Δημ.Αρ παροικεί το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ σε θέσεις επιτελικές...
Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το ΚΚΕ, ένα κόμμα του οποίου η συνεισφορά στο λαϊκούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι σημαντικότατη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο η ηγεσία του στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιδεολογική καθαρότητα στα πρότυπα του σοβιετικού (και όχι μαρξιστικού όπως συχνά αναφέρεται) μοντέλου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα για την αριστερά να επιτελέσει τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από το να αποδεσμέυσει το λαό απο τα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναδιπλώνεται στις θέσεις περί ευρωμονόδρομου και συστημικών αναχωμάτων που λειτουργούν εκτονωτικά και δεν αφήνουν το λαό να ριζοσπαστικοποιηθεί και να κάνει την ανατροπή. Δεν αναγνωρίζουν πως η ιστορική εμπειρία αλλά και η σύγχρονη συγκοιρία δείχνει πως οσο περισσότερο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, το μεγαλύτερο μέρος του λαού συντηρητικοποείται, αρχίζει ήδη να φαίνεται με την άνοδο της ΧΑ η οποία, παρά το ξεμπρόστιασμα, συνεχίζεται και μάλιστα με αυξημένη προκλητικότητα.
Ο μήνας της λάσπης τελειώνει σε λίγες ώρες και όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα οι μάσκες θα πέσουν και ο μανδύας είτε θα σκεπάσει ως τους ώμους το άγαλμα του παλιού συστήματος δίνοντας του μια σύντομη παράταση ζωής κι έναν αργό θάνατο -παρόμοιο με αυτον τον οποίο το ίδιο το σύστημα καταδίκασε την κοινωνία- ή ο μανδύας θα πέσει γκρεμίζοντας μια και καλή τον επίχρυσο ανδριάντα που απο κατασκευής του είναι σάπιος κάτω απο τη φανταχτερή επιφάνεια.
Ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του έχουν χρησιμοποιήσει λυτούς και δεμένους για να συκοφαντήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανερχόμενη κοινωνικά και εκλογικά αριστερά χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της εποχής, τον τρόμο. Κυρίαρχα σημεία της προπαγάνδας είναι από τη μία οι συνιστώσες ως παράγοντας αστάθειας και από την άλλη οι θέσεις του Συ.Ριζ.Α επί του μνημονίου που,υποτίθεται, θα οδηγήσουν αυτό τον τόπο στη δραχμή και θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τους νοικοκυραίους.
Η πρώτη θέση είναι μια αυταπόδεκτη πραγματικότητα των κομμάτων που σέβονται την ελευθερία. Αυτό που είναι επιτακτική ανάγκη είναι να υπάρχει η δέσμευση στο πολιτικό πρόγραμμα που αποφασίζει η πλειοψηφία με σεβασμό βέβαια πάντα στην άποψη της μειοψηφίας. Αν ένα κόμμα έχει μια φλαταρισμένη άποψη τότε ή πρόκειται για φασιστικό κόμμα που επιβάλει με το φόβο τη μια και μοναδική άποψη ή για κόμμα που απαρτίζεται από μέλη λοβοτομημένα και όχι από σκεπτόμενους ανθρώπους. Η αρχή έγινε με τη "Ρόζα", σειρά πήρε η "ΚΟΕ" και περάσαμε σε προσωπικές απόψεις μελών με τελευταία αυτή του Π. Λαφαζάνη. Το κοινό σημείο; Θεωρούν τον ελληνικό λαό ηλίθιο!
Είθισται ο πολιτικός διάλογος να γίνεται επί πολιτικών θέσεων που πηγάζουν από τα όργανα των εκάστοτε κομμάτων, είτε πρόκειται για τον πρόεδρο, είτε για το κεντρικό συμβούλιο, είτε για το γραφείο τύπου και ούτω καθ' εξής. Δεν υπάρχει λόγος να μνημονεύσει κανείς τη ρήση του Κλιντ Ιστγουν για τις απόψεις... ότι ο καθένας έχει και από μια, ως εκ τούτου η αριστερά αντί να αφορίζει ή και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη την ακούει με προσοχή, ωστόσο εφόσον αυτός που φέρει τη διαφορετική άποψη εκπροσωπεί το Συ.Ριζ.Α είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να εκφράσει την άποψη της πλςιοψηφίας όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Η δεύτερη άποψη περί κόμματος της δραχμής δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα:
Αρχικά πως κινδυνολογούν με συγκεκριμένες σκοπιμότητες οι οποίες αν είναι μικροκομματικές μπορεί να είναι και κατανοητές, μετά το μεγάλο χαστούκι της 6ης Μαΐου, προσπαθούν να διασώσουν ο,τι μπορούν με όποιον τρόπο μπορούν. Όμως αν δεν εξυπηρετούν εκλογικά συμφέροντα τότε δεν είναι μακριά η σκέψη πως η κινδυνολογία περί δραχμής είναι ένα διευρυμένο παιχνίδι που παίζεται για ακόμα μια φορά στις πλάτες του ελληνικού λαού προκειμένου ορισμένοι να αποκομίζουν τεράστια κέρδη "παίζοντας" με τις συναλλαγματικές ισοτμίες κατά το δοκούν...Έπειτα πως είναι άσχετοι με κάθε είδους έννοια διαπραγμάτευσης. Πέραν της πάγιας αρχής ότι δεν δημοσιοποιείς τα περιθωρια που εισαι διατεθιμενος να εξαντλησεις, δεν μπορείς να σχεδιάσεις μια διαπραγμάτευση, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις τις θέσεις σου ως win-win situation. Όσοι λένε πως με τσαμπουκά θα πάμε στις βρυξέλλες και θα τους πούμε "look now this is Greece" μάλλον εθελοτυφλούν. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θέλει στην παρούσα φάση να χρεωθεί τη διάλυση της ευρωζώνης και αυτο δίνει στην ελληνική πλευρά ένα τεράστιο φάσμα κινήσεων. Μια διαπραγμάτευση είναι σκληρή, επίπονη και βρώμικη διαδικασία, δεν είναι υπερατού να πεις η δική μου κάρτα έχει κυβισμό 3000 κυβικά, η δικη σου 2800, κέρδισα, πληρώστε μας να φύγουμε σιγά-σιγά. Με δεδομένες τις συνθήκες πιθανότατα η ελληνική πλευρά θα επιλέξει την μεγάλη επίθεση για ολική επαναδιαπραγμάτευση των πάντων ώστε να εχει το περιθωριο να καταφύγει σε ένα πολυήμερο διαπραγματευτικό "ζιου-ζιτσου" για να πάρει τα επιμέρους και ιδίως όσα αφορούν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας και όσα θα θέσουν τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ανάπτυξη.
Από κοντά βέβαια στα δυο κομματα τησ διαφθοράς ακολουθούν και αρκετοί της Δημ.Αρ. με πρωτοστάτη τον, φαινομενικά μονο, απολιτίκ Ψαριανό και σημαιοφόρους όσους έφυγαν απο τον Συνασπισμό με πρόσχημα τις πολιτικές τους διαφωνίες με την τότε διαμορφωμένη κυρίαρχη γνώμη εντός του κόμματος αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, με πραγματική όμως προοπτική τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή/και τη ΝΔ και κάποια υπουργική θεσούλα- στο δρόμο του Μπίστη και της Δαμανάκη. Και βέβαια σε καμία περίπτωση η διαπίστωση αυτή δεν αφορά το σύνολο των μελών της Δημ.Αρ. και θέλω μάλιστα να πιστεύω πως δεν αφορά ούτε τον ίδιο τον Κουβέλη. Η πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι της ευρωπαϊκής αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού κάποιοι είναι και υγιείς σοσιαλδημοκράτες αλλά δυστυχώς οι λίγοι αλλά επιτελικοί είναι ένα είδος σύγχρονου Ιζνογκούντ που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες και σουλτάνοι στη θέση των παλιών. Κατηγορούν το Συ.Ριζ.Α πως έχει μαζέψει το βαθύ ΠΑΣΟΚ να το στηρίζει όταν στη Δημ.Αρ παροικεί το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ σε θέσεις επιτελικές...
Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι το ΚΚΕ, ένα κόμμα του οποίου η συνεισφορά στο λαϊκούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι σημαντικότατη και αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο η ηγεσία του στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία ενδιαφέρεται περισσότερο για την ιδεολογική καθαρότητα στα πρότυπα του σοβιετικού (και όχι μαρξιστικού όπως συχνά αναφέρεται) μοντέλου. Τώρα που έχει έρθει η ώρα για την αριστερά να επιτελέσει τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος από το να αποδεσμέυσει το λαό απο τα αδιέξοδα που δημιούργησε η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναδιπλώνεται στις θέσεις περί ευρωμονόδρομου και συστημικών αναχωμάτων που λειτουργούν εκτονωτικά και δεν αφήνουν το λαό να ριζοσπαστικοποιηθεί και να κάνει την ανατροπή. Δεν αναγνωρίζουν πως η ιστορική εμπειρία αλλά και η σύγχρονη συγκοιρία δείχνει πως οσο περισσότερο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, το μεγαλύτερο μέρος του λαού συντηρητικοποείται, αρχίζει ήδη να φαίνεται με την άνοδο της ΧΑ η οποία, παρά το ξεμπρόστιασμα, συνεχίζεται και μάλιστα με αυξημένη προκλητικότητα.
Ο μήνας της λάσπης τελειώνει σε λίγες ώρες και όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα οι μάσκες θα πέσουν και ο μανδύας είτε θα σκεπάσει ως τους ώμους το άγαλμα του παλιού συστήματος δίνοντας του μια σύντομη παράταση ζωής κι έναν αργό θάνατο -παρόμοιο με αυτον τον οποίο το ίδιο το σύστημα καταδίκασε την κοινωνία- ή ο μανδύας θα πέσει γκρεμίζοντας μια και καλή τον επίχρυσο ανδριάντα που απο κατασκευής του είναι σάπιος κάτω απο τη φανταχτερή επιφάνεια.
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Κοινωνικό κράτος... Επιτέλους
ΔΕΚΟ: Επειδή πολλά λέγονται τελευταία σχετικά με την παύση των ιδιωτικοποιήσεων και τις σταδιακές επανακρατικοποιήσεις των οργανισμών κοινής οφέλειας. Τα σημαντικά κοινωνικά αγαθά πρέπει να προστατεύονται από ασφαλιστικές δικλείδες. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, όπου αλλού έγινε κάτι άλλο υπήρξε μονο ασυδοσία και εκμετάλλευση. Με σωστή διαχείριση οι ΔΕΚΟ μπορούν να γίνουν η ομπρέλα προστασίας και ασφάλειας που επιζητεί ένας λαός που δοκιμάζεται καθημερινά. Δεν είναι δυνατόν ο συνταξιούχος των 600 ευρω να μην έχει τη διασφάλιση ότι θα έχει φτηνά κοινωνικά αγαθά, δεν είναι θέμα οικονομικής ανάλυσης αλλά ανθρωπιάς.
Αστυνομία: Η αστυνομία, όπως πρέπει να λειτουργεί, μπορεί να επιτελέσει το κοινωνικό έργο της ασφάλειας. Η ανέχεια και οι κακές συνθήκες εργασίας είναι που οδηγούν τους αστυνομικούς σε δεύτερες δουλειές και κυρίως σε νυχτερινά μαγαζιά. Οι ίδιοι πρέπει να αναδείξουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ανάγκες του κλάδου τους. Η σωστή εκπαίδευση και η διαρκής αξιολόγηση της ψυχολογικής κατάστασης τους είναι όμως αναγκαία ιδίως για εκείνους που περιπολούν στις γειτονιές και που πρέπει να γίνουν περισσότεροι, να φύγουν απο τις προσωπικές φρουρές πρώην υπουργών, πρώην πρρωθυπουργών και βιομηχάνων ή και εφοπλιστών. Και φυσικά όσοι είναι στη φρουρά υπουργών να επιτελούν το έργο για το οποίο προσλαμβάνονται και να μην κάνουν τα ντελίβερι των κυριών των υπουργών ούτε τους σοφέρ που πάνε τα παιδιά στο σχολείο.
Φορολογία: Τα τελευταία χρόνια ο πλέον άδικος φόρος ο ΦΠΑ έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Κατά τη γνώμη μου είναι επιτακτική η ανάγκη να περιοριστεί κατά πολύ ο εν λόγω φόρος από τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα, και να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από είδη απαραίτητα για τη διαβίωση όπως το ψωμί, το γάλα και ίσως το λευκό κρέας. Αντισταθμιστικά να καταργηθούν οι περισσότερες απο 20 φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών και να υπάρξει ποινή ανάλογη του εισοδήματος και της περιουσίας για τις παραβάσεις του ΚΟΚ και του αστικού κώδικα που επισύρουν χρηματική ποινή. Για παράδειγμα αν συλλαμβάνεται ένας μισθωτός που λαμβάνει 1000 ευρω τον μήνα για υπέρβαση ορίου ταχύτητας και πρέπει να πληρώσει 400 ευρώ να πληρώνει αναλογικά και όχι οριζόντια αυτός που έχει εισόδημα 1000 ευρώ την ημέρα, 12000 ευρώ ώστε η ποινή να είναι δίκαιη.
Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι αυτό της υγείας και της περίθαλψης. Τα διάφορα συμφέροντα προσπαθούν να απαξιώσουν το ΕΣΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγώντας την Ελλάδα με ταχύ βήμα στο αμερικάνικο πρότυπο... αυτο που αν δεν είσαι ασφαλισμενος σε πετούν στο δρόμο να περιμένεις το θάνατό σου. Η υγεία πρέπει να είναι το επίκεντρο του προνοιακού κράτους, μαζί με την μέριμνα για τους ανέργους. Τα νοσοκομεία πρέπει να είναι πλήρη σε έμψυχο δυναμικό, αναλώσιμα και φάρμακα. Επίσης στο θέμα της φαρμακευτικής αγωγής να υπάρξουν κανόνες αλλά όχι βασισμένοι στο κόστος όπως αυτοί που προσπάθησε, υστερόβουλα, να επιβάλει ο Λοβέρδος. Η χρυση τομή είναι αυτό που ονομάζουμε σχέση κόστους-οφέλους. Ένα καλό φάρμακο εφόσον δίνεται εκεί που πραγματικά χρειάζεται, και όχι σε όποιον περπατάει και αναπνέει, μπορεί να γλιτώσει και τον ασθενή απο επιδείνωση της υγείας του αλλά και το σύστημα υγείας απο τις επιπτώσεις αυτής της επιδένωσης, όπως είναι οι δαπάνες νοσηλείας. Καλώς έγιναν μειώσεις στο τιμές των φαρμάκων κακώς όμως το μονο κριτήριο συνταγογράφησης είναι η απόλυτη τιμή.
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη, πολιτική βούληση χρειάζεται.
Αστυνομία: Η αστυνομία, όπως πρέπει να λειτουργεί, μπορεί να επιτελέσει το κοινωνικό έργο της ασφάλειας. Η ανέχεια και οι κακές συνθήκες εργασίας είναι που οδηγούν τους αστυνομικούς σε δεύτερες δουλειές και κυρίως σε νυχτερινά μαγαζιά. Οι ίδιοι πρέπει να αναδείξουν μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ανάγκες του κλάδου τους. Η σωστή εκπαίδευση και η διαρκής αξιολόγηση της ψυχολογικής κατάστασης τους είναι όμως αναγκαία ιδίως για εκείνους που περιπολούν στις γειτονιές και που πρέπει να γίνουν περισσότεροι, να φύγουν απο τις προσωπικές φρουρές πρώην υπουργών, πρώην πρρωθυπουργών και βιομηχάνων ή και εφοπλιστών. Και φυσικά όσοι είναι στη φρουρά υπουργών να επιτελούν το έργο για το οποίο προσλαμβάνονται και να μην κάνουν τα ντελίβερι των κυριών των υπουργών ούτε τους σοφέρ που πάνε τα παιδιά στο σχολείο.
Φορολογία: Τα τελευταία χρόνια ο πλέον άδικος φόρος ο ΦΠΑ έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Κατά τη γνώμη μου είναι επιτακτική η ανάγκη να περιοριστεί κατά πολύ ο εν λόγω φόρος από τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα τρόφιμα, και να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από είδη απαραίτητα για τη διαβίωση όπως το ψωμί, το γάλα και ίσως το λευκό κρέας. Αντισταθμιστικά να καταργηθούν οι περισσότερες απο 20 φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών και να υπάρξει ποινή ανάλογη του εισοδήματος και της περιουσίας για τις παραβάσεις του ΚΟΚ και του αστικού κώδικα που επισύρουν χρηματική ποινή. Για παράδειγμα αν συλλαμβάνεται ένας μισθωτός που λαμβάνει 1000 ευρω τον μήνα για υπέρβαση ορίου ταχύτητας και πρέπει να πληρώσει 400 ευρώ να πληρώνει αναλογικά και όχι οριζόντια αυτός που έχει εισόδημα 1000 ευρώ την ημέρα, 12000 ευρώ ώστε η ποινή να είναι δίκαιη.
Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι αυτό της υγείας και της περίθαλψης. Τα διάφορα συμφέροντα προσπαθούν να απαξιώσουν το ΕΣΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγώντας την Ελλάδα με ταχύ βήμα στο αμερικάνικο πρότυπο... αυτο που αν δεν είσαι ασφαλισμενος σε πετούν στο δρόμο να περιμένεις το θάνατό σου. Η υγεία πρέπει να είναι το επίκεντρο του προνοιακού κράτους, μαζί με την μέριμνα για τους ανέργους. Τα νοσοκομεία πρέπει να είναι πλήρη σε έμψυχο δυναμικό, αναλώσιμα και φάρμακα. Επίσης στο θέμα της φαρμακευτικής αγωγής να υπάρξουν κανόνες αλλά όχι βασισμένοι στο κόστος όπως αυτοί που προσπάθησε, υστερόβουλα, να επιβάλει ο Λοβέρδος. Η χρυση τομή είναι αυτό που ονομάζουμε σχέση κόστους-οφέλους. Ένα καλό φάρμακο εφόσον δίνεται εκεί που πραγματικά χρειάζεται, και όχι σε όποιον περπατάει και αναπνέει, μπορεί να γλιτώσει και τον ασθενή απο επιδείνωση της υγείας του αλλά και το σύστημα υγείας απο τις επιπτώσεις αυτής της επιδένωσης, όπως είναι οι δαπάνες νοσηλείας. Καλώς έγιναν μειώσεις στο τιμές των φαρμάκων κακώς όμως το μονο κριτήριο συνταγογράφησης είναι η απόλυτη τιμή.
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη, πολιτική βούληση χρειάζεται.
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012
Όταν ο Σαμαράς έκανε κωλοτούμπες, ο Μελισσανίδης έτρωγε βελανίδια (reblogged)
(αναδημοσίευση από http://clopy.wordpress.com/)
Το θέμα μας απόψε είναι η κωλοτούμπα. Και συγκεκριμένα η πολιτική κωλοτούμπα η οποία έχει κυριαρχήσει στην ελληνική πολιτική σκηνή από τις 6 Μαϊου και μετά. Είναι πραγματικά υπεράνθρωπες οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι έλληνες πολιτικοί για να ξεχωρίσουν και δύσκολη η καταγραφή του ιστορικού, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε μέρος αυτών. Ας μην ξεχνάμε, οτι έχουμε ακόμη ένα μήνα σχεδόν μέχρι τις επόμενες εκλογές και θα δούμε πολλά ακόμα.
Ας περάσουμε όμως στους πραγματικούς σταρς αυτής της βραδιάς, τους πολιτικούς μας. Η σειρά είναι τυχαία, ο κάθε υποψήφιος έχει τη δική του προσωπική διαδρομή και δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε Ποιος την έχει πιο μεγάλη (την κωλοτούμπα):
- Αντώνης Σαμαράς: Πολιτικός με εμπειρία στην κωλοτούμπα, έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ, έκανε δικό του κόμμα για να επιστρέψει σ’αυτήν κάποια χρόνια αργότερα. Ψήφισε όχι στο πρώτο μνημόνιο και διέγραψε τη Ντόρα επειδή ψήφισε ναι. Στη συνέχεια ψήφισε ναι και διέγραψε 21 βουλευτές που ψηφίσανε όχι. Τώρα πήρε πίσω τη Ντόρα που έλεγε ναι και βουλευτές του ΛΑΟΣ που μέχρι χτες λέγανε όχι. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να αλλάξει άποψη και από το “μου δίνετε αυτοδυναμία ή ξανά εκλογές” στο “είστε ανεύθυνοι που θέλετε πάλι εκλογές”.
- Ντόρα Μπακογιάννη: Ψήφισε ναι στο μνημόνιο και διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία. Δήλωσε πως “θα αποχωρήσω από την πολιτική αν δε μπει το κόμμα μου στη βουλή” και όταν το κόμμα της δεν μπήκε, επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία. Για την οποία λίγες μέρες πριν είχε δηλώσει πως είναι “αδιόρθωτοι μέχρι τέλους και επικίνδυνοι”. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι (κακεντρεχείς) που λένε πως το πρώτο δεν αποτελεί κωλοτούμπα καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική ούτως ή άλλως.
- Φώτης Κουβέλης: Κάποτε στέλεχος του Συνασπισμού, αποχώρησε και έφτιαξε τη Δημοκρατική Αριστερά. Επεσήμανε την υπέρτατη ανάγκη να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές, αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν αν δεν συμφωνούσε κι ο ΣΥΡΙΖΑς τον οποίο λίγες μέρες πριν και λίγες μέρες μετά είπε επικίνδυνο και λαϊκιστή. Μάδησε τη μαργαρίτα για μερικές μέρες και τελικά κατέληξε πως δεν θέλει να συμμετάσχει χωρίς το φίλο του τον Αλέξη. Οι ίδιοι κακεντρεχείς με τους παραπάνω, λένε πως δέχτηκε τηλεφώνημα λίγες ώρες πριν από τον Καρατζαφέρη που του είπε “Φώτη μην κάνεις την ίδια μα..κία με μένα”. Ο ίδιος, τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές δήλωνε οτι δεν θα συνεργαστεί με μη-προοδευτικές δυνάμεις, αφήνοντας να εννοηθεί οτι σε αυτές συμπεριλαμβάνει και το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Τέσσερις μέρες μετά, στις προοδευτικές δυνάμεις συμπεριλάμβανε ακόμα και τη ΝΔ.
- Πάνος Καμμένος: Ο πολιτικός που δήλωσε πως ”Ούτε νεκρός συνεργασία με τη ΝΔ” και πως “ότι λέμε ισχύει για πάντα“, λέγεται πως παρέδωσε ένα non-paper στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπου λίγο-πολύ έλεγε πως το κόμμα τους θα συνεργαστεί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ άμα είναι να πάρει 1 υπουργείο και μερικές καλές θέσεις. Το έγγραφο στάλθηκε στα κόμματα, οι βουλευτές του δεν είχαν ενημερωθεί και ο ίδιος βγήκε και κατηγόρησε την προεδρία πως πλαστογράφησε ένα κείμενο για να τον εκθέσει. Κάτι το οποίο δεν έγινε πολύ πιστευτό όπως ήταν αναμενόμενο.
- Κώστας Κιλτίδης: Το πιο hot όνομα κάθε μεταγραφικής περιόδου. Μέσα σε 2 χρόνια άλλαξε 4 κόμματα. Από τη ΝΔ, στη Δημοκρατική Συμμαχία, από εκεί στο ΛΑΟΣ και ξανά πάλι στη ΝΔ. Ο άνθρωπος που υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα τύπου μνημόνιο-αντιμνημόνιο, λτιότητα-ανάπτυξη και άμυνα-επίθεση και μπορεί να παίξει σε όλες τις θέσεις εξίσου καλά. Συνεργάτες του Βαλβέρδε λένε πως ο Ισπανός τεχνικός φεύγοντας από τον Ολυμπιακό δήλωσε πως “Αν είχαμε έναν παίκτη-εργαλείο όπως ο Κιλτίδης, δεν θα είχαμε αποκλειστεί από το UEFA”.
- Ευάγγελος Βενιζέλος: Οι (γνωστοί μας πλέον) κακεντρεχείς, λέγανε πως ένας άνθρωπος με το πολιτικό βάρος του Μπένι, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κωλοτούμπες. Πόσο άδικο είχαν. Ο άνθρωπος που αρνήθηκε να κάνει debate με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς στις προηγούμενες εκλογές και ήθελε μόνο τους πρώτους δύο, τώρα καταγγέλει τον Σαμαρά που τον άφησε απ έξω και κάνει με τον Τσίπρα. Χρυσή στιγμή στη φετινή του σταδιοδρομία θεωρείται και η δήλωσή του πως “το ΠΑΣΟΚ έβγαλε το χρέος από τις πλάτες των πολιτών χωρίς να ανοίξει ρουθούνι”. Φήμες λένε οτι μετά από αυτήν τη δήλωση ο George R. R. Martin είπε στον ατζέντη του: “Αν πεθάνω πριν ολοκληρώσω το Song of Fire and Ice (Game of Thrones), θέλω να το ολοκληρώσει ο Βενιζέλος”.
- Στέφανος Μάνος: Ο άνθρωπος με το πιο πρωτοποριακό οικονομικό πρόγραμμα στις φετινές εκλογές που περιλάμβανε μείωση φόρων και εισφορών, αύξηση κοινωνικών δαπανών και αποπληρωμή του χρέους, θα διοικούσε τη χώρα με την ίδια αποτελεσματικότητα που διοίκησε και την Αλλατίνη. Αφού τους κατήγγειλε όλους προεκλογικά, κατάφερε τελικά να φάει χυλόπιτα ακόμα και από το Βενιζέλο, πράγμα που φαινόταν απίθανο. Τελικά θα συνεργαστεί με τον Τζήμερο του Δημιουργία Ξανά, με τον οποίον έχουν εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, κάτι όμως που το Photshop μπορεί να διορθώσει.
- Θάνος Τζήμερος: Ο επιχειρηματίας με τις φρέσκιες αποτυχημένες ιδέες της θατσερικής αγγλίας με ολίγον από δουλεμπόριο και πατριδοκαπηλία, δήλωνε οτι είναι υπερ της “πολιτικής χωρίς πολιτικούς“. Μετά τις εκλογές και αφού δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής, ανακοίνωσε τη συνεργασία του με το Στέφανο Μάνο ο οποίος βγήκε πρώτη φορά βουλευτής μόλις πριν 35 χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία. Επειδή όμως τα προεκλογικά τους προγράμματα είχαν κομματάκι μεγαλούτσικες διαφορές σε κάποια θέματα όπως το μεταναστευτικό, άλλαξε το πρόγραμμά του με τη δημοκρατική μέθοδο του Photoshop.
- Γιώργος Καρατζαφέρης: Οι κακεντρεχείς (πολλά) λένε πως ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ απαντάει αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου ανάλογα με τον αν η τελευταία πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ τελειώνει σε σύμφωνο ή φωνήεν. Η αλήθεια είναι οτι το ΛΑΟΣ ψήφισε το πρώτο μνημόνιο αλλά αμέσως μετά όταν κάποιος το ανέφερε αναφωνούσε “ποιο ελάφι;” και συνέχιζε να δηλώνει ενάντια στα μνημόνια. Μέχρι που συμμετείχε στην επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση από την οποία αποχώρησε με τα ποσοστά του μονοψήφια. Έκτοτε κάνει αντιμνημονιακό αγώνα κυρίως ενάντια στον παλιό του εαυτό. Αλλά όχι τον πολύ παλιό του.
- Γιώργος (Γιωργάκης) Παπανδρέου: Αν και αποχώρησε από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές, έχει μπει στο πάνθεον της κωλοτούμπας μετά τα περίφημα “Λεφτά (δεν) υπάρχουν” και “Δεν θα αυξήσω το ΦΠΑ/ δεν θα πάρω νέα μέτρα”
Σίγουρα υπάρχουν πολλές (και πολλοί) κωλοτούμπες τους οποίους ξεχάσαμε, δεν είχαμε χρόνο ή δεν θέλαμε να ασχοληθούμε μαζί τους επειδή είμαστε διαπλεκόμενοι. Η Κατσέλη και άλλοι ΠΑΣΟΚοι βουλευτές που μας έπρηξαν σε κάθε ψηφοφορία δύο χρόνια τώρα θα ψηφίσω/δεν θα ψηφίσω. Ίσως κι ο ΣΥΡΙΖΑς (θα λεγαν οι κακεντρεχείς) που από τότε που του επιτέθηκε Το Σύμπαν έχει μαλακώσει κάπως το λόγο του. Κατηγορήθηκε ωστόσο μετά τις εκλογές για μη-κωλοτούμπας από τα υπόλοιπα κόμματα αφού αρνήθηκε να κάνει άλλα από αυτά που έλεγε προεκλογικά. Οι μόνοι που αδιαμφισβήτητα ήταν στα όρια της (νεκρικής, λένε οι κακεντρεχείς) ακαμψίας ήταν τα στελέχη του ΚΚΕ (τα τελευταία 30 χρόνια).
Επεξεγασία 21/5 13:46: Όπως μου θύμισε κι ο ΠάνωΣ Κ. ξέχασα έναν βασικό κωλοτούμπα της φετινής εκλογικής σεζόν, τον Άδωνις Γερωγιάδις που είχε δηλώσει λίγες μέρες πριν πάει από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, “Ρε πάτε καλά…Θα πάω εγώ στη Νέα Δημοκρατία;” και έναν all time classic, τον Θεόδωρο Πάγκαλο να δηλώνει “θα φυγω από το πασοκ αν γινει αρχηγος ο Παπανδρεου” το 2001.
Σάββατο 2 Ιουνίου 2012
Οι ευθύνες του χθες και η ευθύνη του αύριο
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, και ειδικότερα μετά το τέλος των διερευνητικών εντολών, αυτό που βιώνουμε ως πραγματικότητα είναι ένα κλίμα καταστροφολογίας που συνοψίζεται σε δυο διακριτή σημεία: το πρώτο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να προτείνει κάτι για την επόμενη μέρα και το δεύτερο πως για την τωρινή κατάσταση της χώρας ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδη δε δέχτηκε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούσαν οι περισσότεροι.
Σχετικά με το πρώτο η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε πριν την 6.5.2012 ένα γενικό σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο είναι επαρκές για μια οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος αλλα όχι υπό τις παρούσες συνθήκες. Βεβαίως λίγες είναι οι δημοσιογραφικές φωνές που απήφθηναν παρόμοια -τόσο συγκεκριμένα ερωτήματα- στους εκπροσώπους και των άλλων εκλογικών σχηματισμών, ώστε να καταδειχθεί πως αφενός όλες οι προτάσεις των κομμάτων κινήθηκαν σε πλαίσια γενικής πολιτικής χωρίς να μπαίνουν σε ειδικά και επιμέρους θέματα και αφετέρου πως τηρήθηκαν απροκάλυπτα δύο μέτρα και σταθμά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδειχθηκε αυτή η αντίφαση και η κουβέντα κινήθηκε ομοιόμορφα προς όλες τις πλευρές φάνηκε πως η πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλά πραγματοποιήσιμη αλλά και η μόνη ικανή, υπο συνθήκες, να βγάλει τη χώρα απο το μνημονιακό τέλμα της λιτότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε κατα τη γνώμη μου να περιμένει τέτοια μεμψίμοιρη αντιμετώπιση τόσο απο τον παλιό δικομματισμό όσο και απο τα ΜΜΕ που εξυπηρετούν (και εξυπηρετούνται) τα συμφέροντά του. Έστω και με μικρή καθυστέρηση φρόντισε όμως να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι το ειδικότερο σημείο τις θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνοντας απάντηση σε όλα τα θέματα που τέθηκαν ως σήμερα, αλλα και σε πολλά άλλα που αναμένεται να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θωράκισε όχι μόνο τα στελέχη του αλλά κυρίως το μεγαλύτερο όπλο του, τον κόσμο που τον στηρίζει. Τον εργαζόμενο που στο χώρο εργασίας του, στο διάλειμμα που κάνει με τους συναδέλφους του πίνοντας μια γουλιά καφέ προσπαθεί να αποδεσμεύσει κι άλλους απο τα θέσφατα του παλιού δικομματισμού, τον άνεργο νέο που βλέπει ειδήσεις με το συνταξιούχο πατέρα του και του εξηγεί πως η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος απο τη λιτότητα είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, του συνταξιούχου στο καφενείο πίνοντας το ουζάκι του νιώθει προδομένος από τα κόμματα που σε αναρίθμητες εκλογές στήριξε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίνουν ώθηση στην ελληνική κοινωνία να ξεκολλήσει απο τον πάτο του βαρελιού, οι άνθρωποι που στις 6 Μαΐου φώναξαν "φτάνει πια" και τώρα έχουν έναν ακόμα λόγο να φωνάξουν "ποτέ ξανά".
Αναφορικά με το χιλιοειπωμένο "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" νομίζω πως δε χρειάζεται να γίνει καμία ιδιάτερη ανάλυση. Σε όποια ζυγαριά κι αν μπει η πολιτικη ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απο τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη η ζυγαριά θα είναι "μονόπαντη". Βέβαια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αν ως πρώτος σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα σημάνει πως ο κυρίαρχος λαός, που τόσο ακούμε, θα έχει εναποθέσει σε αυτήν την πορεία που προτεινει ο Συριζα όχι τις ελπίδες του, αλλα την τελευταία ζωντανή του ελπίδα. Μετά απο μια τέτοια εξέλιξη κανείς δε θα έχει το διακαίωμα να κάνει έστω και κατά τι λιγότερο από την υπέρτατη προαπάθεια για να βγούμε όλοι μαζί απο το βούρκο που βουλιάζουμε.
Σχετικά με το πρώτο η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως είχε πριν την 6.5.2012 ένα γενικό σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο είναι επαρκές για μια οιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος αλλα όχι υπό τις παρούσες συνθήκες. Βεβαίως λίγες είναι οι δημοσιογραφικές φωνές που απήφθηναν παρόμοια -τόσο συγκεκριμένα ερωτήματα- στους εκπροσώπους και των άλλων εκλογικών σχηματισμών, ώστε να καταδειχθεί πως αφενός όλες οι προτάσεις των κομμάτων κινήθηκαν σε πλαίσια γενικής πολιτικής χωρίς να μπαίνουν σε ειδικά και επιμέρους θέματα και αφετέρου πως τηρήθηκαν απροκάλυπτα δύο μέτρα και σταθμά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδειχθηκε αυτή η αντίφαση και η κουβέντα κινήθηκε ομοιόμορφα προς όλες τις πλευρές φάνηκε πως η πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι απλά πραγματοποιήσιμη αλλά και η μόνη ικανή, υπο συνθήκες, να βγάλει τη χώρα απο το μνημονιακό τέλμα της λιτότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε κατα τη γνώμη μου να περιμένει τέτοια μεμψίμοιρη αντιμετώπιση τόσο απο τον παλιό δικομματισμό όσο και απο τα ΜΜΕ που εξυπηρετούν (και εξυπηρετούνται) τα συμφέροντά του. Έστω και με μικρή καθυστέρηση φρόντισε όμως να συγκεκριμενοποιήσει μέχρι το ειδικότερο σημείο τις θέσεις της για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνοντας απάντηση σε όλα τα θέματα που τέθηκαν ως σήμερα, αλλα και σε πολλά άλλα που αναμένεται να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θωράκισε όχι μόνο τα στελέχη του αλλά κυρίως το μεγαλύτερο όπλο του, τον κόσμο που τον στηρίζει. Τον εργαζόμενο που στο χώρο εργασίας του, στο διάλειμμα που κάνει με τους συναδέλφους του πίνοντας μια γουλιά καφέ προσπαθεί να αποδεσμεύσει κι άλλους απο τα θέσφατα του παλιού δικομματισμού, τον άνεργο νέο που βλέπει ειδήσεις με το συνταξιούχο πατέρα του και του εξηγεί πως η κατάργηση του μνημονίου και η έξοδος απο τη λιτότητα είναι η μόνη πραγματική ελπίδα, του συνταξιούχου στο καφενείο πίνοντας το ουζάκι του νιώθει προδομένος από τα κόμματα που σε αναρίθμητες εκλογές στήριξε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δίνουν ώθηση στην ελληνική κοινωνία να ξεκολλήσει απο τον πάτο του βαρελιού, οι άνθρωποι που στις 6 Μαΐου φώναξαν "φτάνει πια" και τώρα έχουν έναν ακόμα λόγο να φωνάξουν "ποτέ ξανά".
Αναφορικά με το χιλιοειπωμένο "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" νομίζω πως δε χρειάζεται να γίνει καμία ιδιάτερη ανάλυση. Σε όποια ζυγαριά κι αν μπει η πολιτικη ευθύνη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απο τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απο την άλλη η ζυγαριά θα είναι "μονόπαντη". Βέβαια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αν ως πρώτος σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα σημάνει πως ο κυρίαρχος λαός, που τόσο ακούμε, θα έχει εναποθέσει σε αυτήν την πορεία που προτεινει ο Συριζα όχι τις ελπίδες του, αλλα την τελευταία ζωντανή του ελπίδα. Μετά απο μια τέτοια εξέλιξη κανείς δε θα έχει το διακαίωμα να κάνει έστω και κατά τι λιγότερο από την υπέρτατη προαπάθεια για να βγούμε όλοι μαζί απο το βούρκο που βουλιάζουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)